بنای قبلی که جنس آن از سنگ و ساروج بود، در سال ۱۳۷۷ خورشیدی تخریب و با کمک مالی یکی از خیرین روستا به نام غلامرضا منصوری فرزند مرتضی، بنای فعلی با سنگ و گچ احداث گردید. اتاق فعلی به صورت شش ضلعی و اندازه هر ضلع آن بیش از سه متر است. دیوارها از داخل و خارج کف مال گچ شده و تنها در ورودی آن که به عرض ۷۰ سانتی متر است، در جهت مشرق باز می شود و جنس این در، چوبی است. بر فراز بقعه، گنبدی هرمی شکل و کم ارتفاع وجود دارد و زیر آن، چهار دریچه جهت نورگیری و تهویه هوا دیده می شود. در وسط اتاق و زیر گنبد، قبری مربع شکل و گچی قرار دارد که فاقد سنگ نوشته و ضریح می باشد. اهالی به این بقعه «پیر کلی» می گویند.
برخی از آگاهان و کهنسالان محلی، مدفونان در این بقعه را محمد و ابراهیم از نسل ائمه اطهار (علیهم السلام) و می دانند اما در چگونگی این انتساب، هیچ گونه اطلاعی ندارند.
این بقعه نزد مردم گزدراز و دیگر نقاط دور و نزدیک، دارای احترام و جایگاه ویژه است و در ایام زمستان و بهار، زوار فراوانی جهت زیارت و سیاحت به سویش می شتابند. با این وجود، متأسفانه این بقعه از هرگونه امکانات رفاهی حتی آب آشامیدنی محروم است. راه آن نیز خاکی است و در ایام بارندگی، عبور و مرور در آن به دشواری صورت می گیرد. شایسته است افراد خیر اندیش و یا مسؤولین ذیربط در این خصوص اقدام شایسته و در خور شأن انجام داده و ذخیره ای برای فردای خود فراهم نمایند. در فاصله کمی از بقعه، نخلستانی معروف به باغ کوشکی قرار دارد و جاده آسفالته خورموج - شیخیان از شرق آن می گذرد.
منابع:
1. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱ (خورموج)، ص ۹۳.
۲. گفتگو با رضا منصوری، فرزند محمد، ساکن گزدراز شمالی، ۶۱ ساله، مورخ ۱۳۸۴/1/7
٣. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۶/11/4
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر سوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 16-15
