ديده آيينه دار طلعت اوست |
|
دل سراپرده محبت اوست |
گردنم زير بار منت اوست |
|
من که سر درنياورم به دو کون |
فکر هر کس به قدر همت اوست |
|
تو و طوبي و ما و قامت يار |
همه عالم گواه عصمت اوست |
|
گر من آلوده دامنم چه عجب |
پرده دار حريم حرمت اوست |
|
من که باشم در آن حرم که صبا |
زان که اين گوشه جاي خلوت اوست |
|
بي خيالش مباد منظر چشم |
ز اثر رنگ و بوي صحبت اوست |
|
هر گل نو که شد چمن آراي |
هر کسي پنج روز نوبت اوست |
|
دور مجنون گذشت و نوبت ماست |
هر چه دارم ز يمن همت اوست |
|
ملکت عاشقي و گنج طرب |
غرض اندر ميان سلامت اوست |
|
من و دل گر فدا شديم چه باک |
سينه گنجينه محبت اوست |
|
فقر ظاهر مبين که حافظ را |