مصدق و احمدي نژاد
نويسنده: اردشير عماني (1)
چكيده:
شباهت زيادي بين برخي از جنبه هاي فضاي سياسي حاكم بر ايران امروز و زمان نخست‌وزير محمد مصدق، (درست قبل از كودتايي كه با هدايت آمريكا در سال 1953 صورت گرفت و به سرنگوني دولت مشروع ايران و شكل گيري حكومت دست نشانده آمريكايي شاه انجاميد) وجود دارد. در دوره بين سال‌هاي 1951 تا 1953 ، قدرت استعماري بريتانيا از طريق كانال هاي خود در داخل ارتش ايران و ابزارهاي سياسي به خصوص دربار شاه، قادر به اختلاف‌افكني شديد در محفل حاكم و در نتيجه در كليت جامعه بود.
تحريم هاي آمريكا و انگليس بر صادرات نفت ايران در آن زمان هدفي چند وجهي را دنبال مي‌كرد: ايجاد بي‌ثباتي سياسي، دشواري هاي اقتصادي و انزواي بين المللي. در سال آخر دوران حكومت مصدق، دولت از پرداخت دستمزد كامل كاركنانش ناتوان شده بود و اين امر به انزجار از سياست هاي ملي كردن نفت مصدق و قابليت هاي حكومت او منجر شد. دوم اينكه ايران نمي توانست كالاهاي صنعتي ضروري براي حفظ روند بهره وري اقتصادي و اجتماعي خود را وارد كند. سوم اينكه لايه اي از طبقه حاكم كه منافع آنان در گسترش سلطه آمريكا و انگليس بر منابع طبيعي و سيستم سياسي ايران نهفته بود، از هيچ تلاشي براي متوقف كردن اين روند يا از كارآيي انداختن سيستم سياسي فروگذار نمي كردند. در نتيجه در طول هشت ماهه اول سال 1953، ايران در آشوب سياسي دائمي قرار گرفت و پس از طرح ملي كردن نفت و مستقل كردن آن در زمينه سياستهاي داخلي و خارجي، زمينه براي تكرار كودتا توسط نيروهاي متخاصم فراهم شد.
سرويس هاي اطلاعاتي آمريكا ـ انگليس تحت پوشش لشگرهاي ديپلماتيك خود از اين فضاي متشنج منتفع شدند و هنرمندانه توسط اشراف زمين دار و سخنگويان آنها در مجلس ملي و دولت مصدق مطرح شدند. جامعه ايران در اوايل دهه پنجاه عمدتاً كشاورزي بود و اكثريت بزرگي بالغ بر شصت و پنج درصد ايرانيان در امر كشاورزي دخيل بودند و نقش ناچيزي در شكل دهي به سياستهاي ملي داشتند. در چند شهر معدود و بزرگ مثل تهران، اصفهان، تبريز، كرمان، آبادان و شيراز، جمعيت فعال سياسي از سوي چند گروه سياسي و ايدئولوژيك موجود هدايت مي‌شدند. در ميان اين گروه ها، حزب توده كه جبهه‌اي از كارگران، زنان و روشنفكران در زير لواي آرمان هاي سوسياليستي آن سازمان دهي شده بودند، حزبي مدرن بود كه در مراحل نخست شكل گيري خود قرار داشت. سازمان دهنگان حزب توده، روشنفكراني ايراني بودند كه عمدتاً در اروپاي غربي تحصيل كرده بودند؛ يعني كشورهايي كه احزاب كمونيست (پس از اينكه ارتش اتحاد جماهير شوروي، نيروهاي نازي را در اروپاي شرقي عقب رانده بود)، در طول و بعد از جنگ جهاني دوم در آنها قدرتمند بودند.
اين حزب (توده) فاقد تجربه بود و از فقدان درك عميق از ماهيت توسعه اجتماعي ـ اقتصادي ايران رنج مي برد و نماينده نيروهاي طبقاتي بود. اين حزب (از منظر عدالت اجتماعي) مطالبات طبقه كارگر را در صدر سياست هاي خود قرار داد و به برخي توفيقات نيز دست يافت، اما از فرصت حياتي ملي كردن صنعت نفت ايران و ضرورت شكل دهي به يك جبهه متحد از طبقه كارگر و بورژواهاي ملي كه مصدق نماينده آنها بود، به منظور پيش گيري از موفقيت كودتاي آمريكايي سال 1953 استفاده نكرد.
اين اتفاق مي‌تواند درس سودمندي باشد كه امروزه گروه هاي ايراني كه كسوت مدرنيسم و پيشرفت بر تن كرده‌اند، بايد بياموزند؛ اما در ناآرامي هاي اخير آنها به جمعيتي پيوستند كه هدف آنها سرنگوني دولت مشروع پرزيدنت محمود احمدي نژاد كه از طريق دموكراتيك انتخاب شد، بود. اين همكاري بين گروه هاي طرفدار طبقه كارگر و ضد انقلابيون در قالب «جنبش سبز» كه باعث وارد آوردن برخي اتهامات از سوي عناصر محافظه كار عليه «ماركسيست ها» و«سوسياليست‌ها» شد، به نظر معتبر مي‌رسد.
لرزه از درون
سازمان هاي سياسي كه جبهه ملي به رهبري دكتر مصدق را شكل مي‌دادند عبارت بودند از: حزب ايران، حزب پان ايرانيسم ملت ايران، حزب مجاهدين اسلام و حزب زحمتكشان ايران. رهبران برخي از اين سازمان ها به عنوان نماينده در مجلس ايران عضويت داشتند و سخنگوي كابينه مصدق بودند. در اين گروه از نمايندگان، شمس قنات آبادي، عبدالغدير آزاد، مظفر بقايي، حسن امامي ـ رئيس مجلس سنا ـ مخالف فعال طرح ملي كردن نفت دكتر مصدق بودند و در همكاري تنگاتنگ با عوامل قدرت هاي خارجي، در جهت تضعيف امنيت ملي و ثبات دولت در داخل سيستم همكاري ميكردند. قبل از حمله نهايي عليه دولت دكتر مصدق در نوزدهم آگوست 1953، محور آمريكا ـ انگليس با حمايت عوامل نظامي و غيرنظامي داخلي قدرتهاي بزرگ، چند «خرده كودتا» را به اجرا گذاشتند كه در نتيجه حمايت هاي گسترده ملت ايران خنثي شدند.
نيروهاي ميهن پرست در صحنه
اگرچه بين دوره مصدق و وضعيت امروز ايران و اهداف احمدي نژاد شباهتهايي وجود دارد، اما تفاوت هاي مهمي نيز در حال رخ نمودن است. دولت پرزيدنت احمدي نژاد كه پيامد يك انقلاب است، در تضاد شديد با دولت ليبرال دكتر مصدق قرار دارد. دوم اينكه ايران در مقايسه با آن دوران بسيار توسعهيافته تر است و ايالات متحده دست كم در سي سال گذشته قادر به زانو در آوردن سيستم اجتماعي ـ اقتصادي ايران نبوده است و آخر از همه اما نه كم اهميت تر از همه اينكه، نيروهاي امنيتي جمهوري اسلامي ثمره انقلاب، آموزش ديده، مجهز و از نظر ايدئولوژيك مسلح به نگرش جهاني رهبران مسلمان هستند، در حالي كه نيروهاي نظامي شاه توسط قدرت هاي استعماري و امپرياليستي آموزش ديده بودند و در خدمت استبداد متحد با منافع خارجي قرار داشتند. نهايتاً اينكه تحريم هاي اقتصادي غرب تا حدودي از سوي چين و روسيه كه تأثير گذاري خود را در تضعيف اقتصاد ايران از دست داده اند، مختل شده اند.
منبع:www.infowars.com
پي نوشت:
1ـ اردشير عماني نويسنده متولد ايران و فعال در کارزار ضد جنگ و ضد امپرياليستي ايالات متحده، از جمله عليه جنگ ويتنام و اکنون جنگ عراق به مدت افزون بر چهل سال مي‌باشد. او در طول هفت سال گذشته در جنبش صلح ايالات متحده مشارکت داشته و در ترويج ديالوگ و صلح بين ملت ها و ممانعت از جنگ عليه ايران در نتيجه تحريکات ايالات متحده بوده است.
/ن
