مولانا یوسف مشهدی از خوشنویسان قرن هفتم هجری است. از او در سایر خطوط ششگانه هم آثاری باقی ماندهاست. نصرالله طبیب از شاگردان یاقوت مستعصمی بوده و گفته میشود در سال وفات یاقوت درگذشته است. او حدود ۷۰۰ ه. ق بدرود حیات گفتهاست.
در اواخر عمر از عراق به آذربایجان رفت و در شهر تبریز به کتابت و تعلیم پرداخت. از شاگردان او عبدالله صیرفی است. از آثار یوسف مشهدی قرآنی در کتابخانهی ایاصوفیه استانبول نشانی دادهاند که تاریخ ۶۶۸ ق دارد.
خطوط ششگانه یا اقلام سِتّه که از آنها بهعنوان خطوط اصول هم نام برده میشود، شش خط اصلی در خوشنویسی اسلامی هستند که در تمامی کشورهای اسلامی از جمله ایران رواج داشتهاند و هنوز هم اغلب آنها مورد استفاده خوشنویسان هستند. هر یک از این خطوط یا قلمها دارای قواعد و نظم معینی میباشند.
ابداع این خطوط را به ابن مقله وزیر نسبت دادهاند. درآغاز سده سوم هجری، به دلیل پیچیدگی ریخت و خوانش خط کوفی، خطوطی تازه رشدی ناگهانی یافتند. این خط ها که از ریشه مشترکی برخاسته بودند به اقلام ِ ستّه (قلم.های ششگانه) معروف شدند که عبارت اند از: «مُحَقَّق، ریحان، ثلث، نَسخ، تُوقیع، رقاع».
داستان های گوناگونی در پیشین و پسین بودن این خطوط وجود دارد امّا به هر دلیل این خطوط، بن و اساس خط و خوشنویسی اسلامی را تولید کردند و تا ظهور خطوط «تعلیق»، «نستعلیق» و «شکسته نستعلیق»، که به وسیله ایرانیها و در فاصله قرن هفتم تا یازدهم هجری صورت گرفت، هرچه گذشت و هرآنچه خلق و نگاشته شد.
خطوط ششگانه عبارتند از:
مُحَقَّق
ریحان
ثُلث
نسخ
رِقاع
توقیع
خطوط ششگانه یا اقلام سته که اصل و اساس خطوط جهان اسلامی میباشد و پایه گذاری این خطوط را به ابن مقله ادیب، خوشنویس، مبتکر و مبدع خطوط، وزیر ایرانیعباسیان
نسبت میدهند که تحول عظیمی در سیر نگارش حروف به سمت خوشنویسی هنرمندانه بهشمار میرود و نقطه عطفی در خوشنویسی اسلامی است.
این خطوط ششگانه بعدها توسط ابن بواب و یاقوت مستعصمی ملقب به قبلة الکتاب، خطاط شهیر به حد کمال و زیبایی رسید.
پیدایش اقلام سته
«محمد بن علی مقله بغدادی» معروف به «ابن مُقله» (۳۲۸-۲۷۲ ق)، ادیب، خوشنویس و از دیوانسالاران و وزرای عباسیان در قرن ۴ هجری است. بیشتر کسانی که شرح حال ابن مقله را نوشتهاند، او را نخستین مخترع و مبتکر رسمالخط بدیع و شیوه جدید خط عربی دانستهاند. خطوطی که ابن مقله اختراع کرد عبارتند از: محقق، ریحان، ثلث، توقیع، رقاع و نسخ.
ابوعلی محمد بن علی بغدادی در شوال ۲۷۲ ق. در بغداد به دنیا آمد؛ هرچند به نوشته برخی متأخران، اصل خاندان وی از بیضای فارس بوده است. پدر او ابوالعباس علی بن حسین، ملقب به مُقله، خطی زیبا داشته و قرآنی نوشته که ابن ندیم آن را دیده است.
ابن مقله نزد کسانی چون ابوالعباس ثَعْلَبْ و ابوبکر محمد ابن دُرید به کسب دانش پرداخت و در علوم ادبی تبحر یافت.
وی در شانزده سالگی به دستگاه ابوعبدالله محمد بن داوود بن جرّاح راه یافت و به دبیری پرداخت، اما بعد از هشت ماه از ابن جراح جدا شد. ظاهراً نخستین سمت دیوانی او گردآوری مالیات اراضی فارس بود و پس از چندی در دستگاه علی بن محمد بن فُرات سمت دبیری یافت و ابن فرات در حق وی بسیار نیکی کرد و افزون بر شغل دبیری مسئولیتهای دیگری بر عهده او نهاد که برایش منافعی دربر داشت.
ابن مقله در نخستین دوره وزارت ابن فرات (۲۹۶-۲۹۹ ق) سمت دبیری و ریاست دیوان خاتم را بر عهده داشت و در دوره دوم وزارت او (۳۰۴-۳۰۶ ق)، جزو خواص دستگاه وی و عهدهدار دبیری سیده، مادر المقتدر عباسی گردید. از آنجا که وی به طمع وزارت در این دوره با مخالفان ابن فرات همدست شده بود، اخبار پنهان دستگاه ابن فرات را در اختیار آنان نهاد.
در ۳۰۶ق پس از سعایتها و دشمنیهای آشکار این گروه، ابن فرات از وزارت برکنار و دستگیر شد. پس از برکناری وی، ابن مقله از سوی علی بن عیسی که در این هنگام ریاست دیوانها را بر عهده داشت، به نظارت امور مالی ناحیه سواد انتخاب گردید.
چون در ۳۱۱ ق. ابن فرات برای سومین بار به وزارت المقتدر رسید، ابن مقله را دستگیر و به همراه همدستانش، نخست به بصره سپس به اهواز و بعد به شیراز تبعید کرد. ابن مقله سرانجام در ۳۱۲ ق. به شیراز رسید و با آن که ابن فرات به حاکم شیراز دستور قتل او را داده بود، جان سالم بهدر برد، اما در عین حال اموال وی مصادره شد.
در ۳۱۴ ق، به هنگام وزارت علی بن عیسی، ابن مقله بار دیگر قدرت یافت، اما شغل رسمی پیدا نکرد. وی اخباری را از فردی به حاجب المقتدر میداده و رضایت خاطر او و خلیفه را فراهم میآورده است و ظاهراً همین امر باعث شد، تا پس از برکناری علی بن عیسی در ۳۱۶ ق.
به توصیه نصر حاجب، المقتدر او را به وزارت برگزیند. نخستین دوره وزارت وی، دو سال و چهار ماه به طول انجامید و در سال ۳۱۸ ق. از وزارت برکنار و زندانی شد و پس از مصادره اموالش بار دیگر به شیراز تبعید گردید.
پس از درگذشت المقتدر، ابن مقله دو نوبت دیگر به وزارت خلفای عباسی رسید. یکبار در زمان خلافت القاهر عباسی (۳۲۰-۳۲۱ ق) که پس از بدست گرفتن زمام امور، سختگیری بسیار روا داشت و اموال مختلفی از مردم مصادره و آنان را دستگیر کرد.
بار دیگر نیز پس از به خلافت رسیدن الراضیبالله (۳۲۲ ق) به فرمان او به وزارت منصوب شد و همان سیاست گذشته را در مورد مخالفان در پیش گرفت. در سال ۳۲۳ ق. به دستور خلیفه، برای فرونشاندن شورشِ ابومحمد حسن بن عبدالله ناصرالدوله حمدانی به موصل رفت اما تلاش وی برای سرکوب مخالفان به جایی نرسید و سرانجام مجبور به استعفا گردید و در ۳۲۴ ق.دستگیر و زندانی شد.
در زندان هم که بود کوشید تا نظر خلیفه را تغییر دهد ولی توفیقی نیافت و چون بیم آن میرفت که با نوشتههایش موجب آشوب شود دست راست وی را بریدند.
ابن مقله، اواخر عمر را در زندان الراضیبالله سپری کرد. به سبب مکاتبات بسیار ابن مقله با افراد، اطرافیان الراضی از وی ایمن نبودند؛ به همین سبب زبانش را هم بریدند و به این ترتیب زندگی پرتلاطم او در سال ۳۲۸ ق. پایان یافت و در بغداد به خاک سپرده شد.
فعالیتهای علمی و هنری
ابن مقله در علوم و فنون مختلف دست داشت، از جمله در فن بلاغت، حفظ لغت، علم اِعراب و فنون شعر استاد بود. اشعار وی زیبا و ملیح بود و توقیعات او بیمانند و بسیار زیبا شمرده شده است. عمده شهرت او در هنر خوشنویسی است.
اگرچه بعضی نوشتهاند که پیش از سال ۲۰۰ ق. خطوطی بجز خط کوفی دیده شده است، اما اکثر دانشمندان ابن مقله را اولین مبتکر و مخترع خط عربی دانستهاند و پس از وی افرادی چون محمد بن سمسانی و محمد بن اسعد شیوۀ او را فرا گرفتند و ابوالحسن علی بن هلال معروف به ابن بواب، این شیوه را از آن دو آموخت و تکمیل و تنقیح کرد و بیشتر خطوطی که ابن مقله پدید آورده بود، وی آنها را کمال بخشید.
علوم هندسه و ریاضی
ابنمقله با دانشی که از علوم هندسه داشت، اندازه و قیاس حروف الفبا را بر مبنای دایره و نقطۀ لوزی به عنوان واحد اندازهگیری بنا نهاد، و با ابداع اقلام سته در سال 310هـ ق(قرن چهارم)، خوشنویسی اسلامی را در ایران و کشورهای اسلامی پایهگذاری نمود و بانی یکی از مهمترین تحولات خوشنویسی گردید.
ابن ندیم مرتبه کمال هنر خوشنویسی را مخصوص ابن مقله و برادرش ابوعبدالله حسن دانسته است. یاقوت حموی نوشته است که ابوعلی در خط توقیع و ابوعبدالله برادرش در خط نسخ یگانه بودهاند، اما کمال از آن ابوعلی وزیر بود، زیرا که او حروف را هندسی کرد و در زیبا نوشتن آنها دقتی وافر داشت.
ثعالبی نوشته است که خط ابن مقله در زیبایی ضربالمثل بود، زیرا نیکوترین خطوط دنیا شمرده میشد، همانند خط وی را نه کسی دیده و نه نشانی داده و در این هنر چنان والا بود که نمیتوان وصف کرد و صاحب بن عباد در بیتی خط او را بوستان دل و چشم خوانده است.
خطوطی که ابن مقله اختراع کرد، عبارتند از: محقق، ریحان، ثلث، توقیع، رقاع و نسخ که مدار آنها را بر دایره و سطح نهاد. ابن مقله خط نسخ را در ۳۱۰ ق. در زمان المقتدر عباسی و وزارت ابن فرات اختراع و وضع کرد که به مناسبت سهولت در تحریر، ناسخ خطوط دیگر شد و از همینرو "نسخ" نام گرفت و از همان زمان در ممالک اسلامی شایع و رایج گردید. ابن مقله هر یک از این خطوط را برای نوشتن مطلبی مخصوص تعیین کرد.
منابع
فضائلی، حبیب الله، اطلس خط، چاپ دوم ۱۳۶۲ اصفهان، انتشارات مشعل اصفهان
در پایان:
جا دارد که از دلسوزی، همراهی و توجه اساتید معظم، متعهد، متدین و مجاهدِ خود در کسوت شاگردی، از زحمات ارزشمند استاد مسعود نجابتی و عبدالرسول یاقوتی، سید حسن موسی زاده، ناصر طاووسی و ابوالفضل خزائی تقدیر و تشکر نمایم.
شاگرد شما، ابوالفضل رنجبران
© کلیه حقوق متعلق به صاحب اثر و پرتال فرهنگی راسخون است. استفاده از مطالب و آثار فقط با ذکر منبع بلامانع است.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg "عادت های غلط خانگی که ناخودآگاه آب بسیاری را هدر میدهد")
