خانواده گسترده
در گذشته مرسوم بود که پدر بزرگ و مادر بزرگ با فرزندان و نوه‌هايشان زندگي مي‌کردند و در واقع يک خانواده بزرگ را تشکيل مي‌دادند که «خانواده گسترده» نام داشت. در خانواده گسترده، افراد ديگري به غير از پدر و مادر، مانند پدر بزرگ، مادر بزرگ، عمه و ... در کنار هم زندگي مي‌کنند و اين شکل سنتي خانواده‌هاي ما بوده است. هنوز تعدادي از اين خانواده‌ها وجود دارند که به صورت گسترده زندگي مي‌کنند.
مادر بزرگ و پدر بزرگ به اين دليل که نوه‌هايشان را خيلي دوست دارند، شيوه برخوردشان با آنها نسبت به برخورد پدر و مادر با فرزاندان‌شان فرق مي‌کند.
گاهي ممکن است در ابراز علاقه خود افراط کنند يا در جايي که بايد براي بچه‌ها درباره موضوعي توضيح داده شود، از عهده اين کار برنيايند. گاهي اختلاف عقيده و سليقه آنها با پدر و مادر فرزندان خانواده به صورت بحث و جدل و انتقاد در حضور کودکان بروز مي‌کند. به طوري که براي مثال به پدر و مادر مي‌گويند شما نمي‌توانيد بچه‌داري کنيد و اين طوري که ما مي‌گوييم بايد رفتار کنيد.
بهترين راه‌حل اين است که پدر بزرگ و مادر بزرگ و پدر و مادرها با هم گفتگو کنند و قوانين و مقرراتي را ميان خودشان قرار دهند که با هم هماهنگ شوند. اگر حرف پدر بزرگ و مادر بزرگ با حرف والدين کودک يکي باشد، هيچ مشکلي پيش نمي‌آيد. طرفداري‌هاي بي‌مورد موجب بروز مشکلات مي‌شود.
در رابطه با اقوام و دوستان، نبايد اجازه دهيم که حريم خانواده و احترام و استقلال فرزندانمان شکسته شود. اگر حرفي مي‌زنند که فرزند ما ناراحت مي‌شود بايد به آنها توضيح بدهيم که اين حرف شما فرزند ما را ناراحت مي‌کند و آنها را از اين کار منع کنيم.
از لحاظ تربيتي لازم نيست که از ديگران بخواهيم در امور فرزندان ما دخالت کنند. البته بعضي از والدين سهل‌انگار مي‌پذيرند که ديگران بيايند و بچه‌هايشان را تربيت کنند. به‌طور مثال مي‌گويند که بچه من درس نمي‌خواند يا منظم نيست، شما نصيحتش کنيد.
نصيحت ديگران اعتماد به نفس اجتماعي فرزندمان را تضعيف مي‌کند، به طوري که احساس خواهد کرد که از نظر ديگران مقبول نيست و نياز به نصيحت دارد. در اين صورت او ارتباط درستي با ديگران برقرار نمي‌کند.
اطرافيان بايد در همان چارچوب خودشان فرزندان ما را نصيحت کنند و نبايد بگذاريم در اين کار افراط کنند. بايد در حضور ديگران به فرزندمان شخصيت بدهيم و به او احترام بگذاريم و نکات منفي رفتارش را نزد ديگران بازگو نکنيم بلکه نکات مثبت رفتارهاي او را بيان کنيم تا او به يک خودباوري مثبت برسد.
منبع:http://salamat.com
/ج
مادر بزرگ و پدر بزرگ به اين دليل که نوه‌هايشان را خيلي دوست دارند، شيوه برخوردشان با آنها نسبت به برخورد پدر و مادر با فرزاندان‌شان فرق مي‌کند.
گاهي ممکن است در ابراز علاقه خود افراط کنند يا در جايي که بايد براي بچه‌ها درباره موضوعي توضيح داده شود، از عهده اين کار برنيايند. گاهي اختلاف عقيده و سليقه آنها با پدر و مادر فرزندان خانواده به صورت بحث و جدل و انتقاد در حضور کودکان بروز مي‌کند. به طوري که براي مثال به پدر و مادر مي‌گويند شما نمي‌توانيد بچه‌داري کنيد و اين طوري که ما مي‌گوييم بايد رفتار کنيد.
بهترين راه‌حل اين است که پدر بزرگ و مادر بزرگ و پدر و مادرها با هم گفتگو کنند و قوانين و مقرراتي را ميان خودشان قرار دهند که با هم هماهنگ شوند. اگر حرف پدر بزرگ و مادر بزرگ با حرف والدين کودک يکي باشد، هيچ مشکلي پيش نمي‌آيد. طرفداري‌هاي بي‌مورد موجب بروز مشکلات مي‌شود.
در رابطه با اقوام و دوستان، نبايد اجازه دهيم که حريم خانواده و احترام و استقلال فرزندانمان شکسته شود. اگر حرفي مي‌زنند که فرزند ما ناراحت مي‌شود بايد به آنها توضيح بدهيم که اين حرف شما فرزند ما را ناراحت مي‌کند و آنها را از اين کار منع کنيم.
از لحاظ تربيتي لازم نيست که از ديگران بخواهيم در امور فرزندان ما دخالت کنند. البته بعضي از والدين سهل‌انگار مي‌پذيرند که ديگران بيايند و بچه‌هايشان را تربيت کنند. به‌طور مثال مي‌گويند که بچه من درس نمي‌خواند يا منظم نيست، شما نصيحتش کنيد.
نصيحت ديگران اعتماد به نفس اجتماعي فرزندمان را تضعيف مي‌کند، به طوري که احساس خواهد کرد که از نظر ديگران مقبول نيست و نياز به نصيحت دارد. در اين صورت او ارتباط درستي با ديگران برقرار نمي‌کند.
اطرافيان بايد در همان چارچوب خودشان فرزندان ما را نصيحت کنند و نبايد بگذاريم در اين کار افراط کنند. بايد در حضور ديگران به فرزندمان شخصيت بدهيم و به او احترام بگذاريم و نکات منفي رفتارش را نزد ديگران بازگو نکنيم بلکه نکات مثبت رفتارهاي او را بيان کنيم تا او به يک خودباوري مثبت برسد.
منبع:http://salamat.com
/ج
