خبر مرگ را به کودکان چگونه بگوييم؟
شنيدن و رساندن خبر مرگ، سخت است و سخت‌تر اين است که اين خبر مربوط به يکي از اعضاي خانواده‌مان باشد. خبري که از آن هيچ گريزي نيست اما در اين ميان نوع گفتار خبر و نوع برخورد با آن بسيار مهم است. اين موضوع هنگامي اهميت بيشتري مي‌يابد که ناگزير باشيم براي کودکانمان از مرگ افراد سخن بگوييم. بنابراين بايد مهارت اين کار را فرا بگيريم تا در صورت لزوم واکنش‌هاي خود را مديريت کنيم.
سوگ، حالت اندوه و ناراحتي شديد دروني در واکنش به از دست دادن شخص، چيز يا عقيده و فکر خاصي است. سوگ پاسخ هيجاني ما نسبت به از دست دادن چيزي است. هر کودکي به روش خاص خود و به شيوه‌هاي واحد با پديده سوگ روبه‌رو مي‌شود، بنابراين نبايد از کودکان انتظار داشته باشيم به يک شيوه و يا مانند ما سوگواري کنند. بايد بپذيريم که هر کودکي خاص و منحصر به فرد است و به روشي واحد به سوگ مي‌نشيند. در مديريت فرآيند سوگ با چهار تکليف کلي روبه‌رو هستيم که در هر گروه سني و هر نوع سوگي مطرح مي‌شود که عبارت است از درک و فهم مرگ، سوگواري، يادبود، ادامه‌دادن و پيش‌رفتن.
درک و فهم مرگ
بديهي است که بستگي به مرحله رشد و درک کودک و توضيحات بزرگسالان درباره مرگ بايد قابل فهم باشد.
سوگواري
يادبود
ادامه‌دادن و پيش‌رفتن
رويارويي با کودک سوگوار
گفتن واقعيت‌ها و اجتناب از دروغ نيز مهم است؛ به‌طور مثال در صورتي که يکي از اعضاي خانواده زير ماشين رفته و مرده است، به جاي اينکه بگوييم: «نمي‌دانم، من خبر ندارم چي شده؟ شايد همين اطراف باشد. شايد برگردد و يا به يک خواب عميق فرو رفته است.» بهتر است واقعيت را توضيح دهيم که وي چگونه مرده، کجا آسيب ديده و ما پس از آن چه کرديم براي زنده‌ماندنش تلاش کرديم ولي تلاش ما نتيجه‌اي ندارد.
اجازه بدهيم بچه‌ها بدانند فرد درگذشته ديگر به زندگي باز نخواهد گشت اما در خاطره ما خواهد ماند و ما او را فراموش نخواهيم کرد.
اجازه دهيد بچه‌ها آزادانه و راحت حرف بزنند، صحبت کنند و پرسش‌هاي خود را مطرح کنند، از پرسش‌هاي آنها نترسيد و در صورتي که پاسخ پرسشي را نمي‌دانيد، به سادگي بگوييد: «نمي‌دانم ولي مي‌توانيم از فرد ديگري بپرسيم.»
اجازه دهيد بچه‌ها احساسات خود را بيرون بريزند. احساسات متفاوت آنها اعم از خشم، انزجار، گناه و اندوه، شما را نترساند. بگذاريد بچه‌ها بگويند: «من ناراحتم، غمگينم، احساس تنهايي مي‌کنم، مي‌ترسم که پدرم را نيز از دست بدهم.»
اجازه منحصر به فرد بودن را به کودکان بدهيد. بپذيريد که هر کودکي به روش خاص و واحد سوگواري مي‌کند.
اجازه دهيد بچه‌ها به نحوي که دوست دارند در مراسم شرکت کنند. نظر و مشارکت آنها را بخواهيد: «عکس بابا را اينجا بگذاريم، عصا و کلاه پدربزرگ را نگه داريم و...»
احساسات خود را نشان دهيد و از آشکارکردن اندوه‌تان نترسيد.
از مناسک و آداب و رسوم براي حل سوگ استفاده کنيم مانند کشيدن نقاشي، نوشتن خاطرات، نگه داشتن اشيا و يادگاري از شخص مرده و جمع‌آوري عکس‌هاي او. مي‌توانيد اجازه دهيد که بچه‌ها جسد يا جنازه شخص متوفي را ببينند؛ البته در صورتي که آسيب و تغيير فيزيکي زيادي در آن رخ نداده باشد و خود کودک نيز مايل به اين کار باشد.
منبع:www.salamat.com
/م
