چون تن آدم ز گل آراستند

چون تن آدم ز گل آراستند شاعر : امير خسرو دهلوي خانه‌ي جان بهر دل آراستند چون تن آدم ز گل آراستند ور نه علف خانه‌ي آب و گل است آدمي آن است که در وي دل است کز خود و اشام برادر نفس دل نه همان قطره‌ي خون است و بس خر هم از اقبال تو صاحبدل است دل اگر اين مهره آب و گل است و ز طرفي بوي وفايي در اوست ليک دل آن شد که هوايي دروست زنده به دل باش که عمران بود زنده به جان خود همه حيوان بود سوخته به دل که در او سوز نيست غمزده به جان که غم اندوز...