رفت دلش در خم گيسوي شاه | | گلخني کرد به شاهي نگاه |
سوخته برويش برابر نماز | | شه چو به گرما به رسيدي فراز |
گاه به مردي و گهي زيستي | | در رخ شه ديدي و بگريستي |
در دل از آن سوز اثر يافتي | | شاه در و ديد و دريافتي |
خندهي دزديده نهفتي بنوش | | کردي از آن گريهي دزديده جوش |
جذبهي عاشق رگ جانش گرفت | | روزي از آن غم که غانش گرفت |
گرم سوي گلخني خود شتافت | | رخش ز گرما به دگر سوي تافت |
تاب نياورد چو آن روي ديد | | گلخني سوخته کان سوي ديد |
سوي دگر شعله گرفتش چو برق | | او شده زان سوي به نظاره غرق |
او به تماشا ز خود آگه نبود | | سوخت ز تن نيمي و برخاست دود |
تا به دود سوخته بود او تمام | | سوختنش ديد چو معشوق خام |
لاف چو خسرو مزن از عشق يار | | اي که بميري ز تف يک شرار |