موسم گل با رخ ياران خوشست | | باغ در ايام بهاران خوش است |
نرگس سرمست در آيد به ناز | | چون گل نوروز کند نافه باز |
از دل بيننده ربايد شکيب | | سبزه برآرد خط عاشق فريب |
آب چکد ز ابر بر اندام شاخ | | برگ شود بر گل نسرين فراخ |
از خز بيتار بپوشد قبا | | سرو تر اندام ز لطف صبا |
غنچهي نوخيز نگنجد به پوست | | تازه شود لاله چو رخسار دوست |
جلوهکنان دست برآرد چنار | | بر رخ گل غازه کند لاله زار |
خاک چمن غاليهيتر شود | | از خط سنبل که معنبر شود |
باغ بخندد چو لب دوستان | | ابر بگريد به رخ بوستان |
گل همه از باد فروزد چراغ | | تا بنهد بر جگر لاله داغ |
فاختگان را به سرود آورد | | بط ز ترانه که برود آورد |
نيز نهد بر سر گل پا به هوش | | گر چه کند مرغ ز مستي خروش |
خنده فراموش کند لالهزار | | با ز چو گل رخت بريزد ز خار |
غنچه ببندد لب شيرن کشاد | | باغ دهد حله رنگين به باد |
در ورق لاله شکست اوفتد | | سرو سرافراشته پست اوفتد |
پر شکند فاخته از شاخ خشک | | نافه شکوفه ندهد بوي مشک |
باد بيارد به سر سبزه تيغ | | مرغ خورد بر گل نسرين دريغ |
خشک شود در جگر لاله خون | | نسترن از شاخ درافتد نگون |
زرد شود سبزه چو گل خوردگان | | سرد شود چشمه چو افسردگان |
کز دمهي ديده عبهر شود | | شاخ بنفشه که ز جا بر شود |
شاخ دهد مژده به هيزم فروش | | برهنه گردد چمن حله پوش |
سايه ببر ز سر ياسمين | | خنجر سوسن چو فتد بر زمين |
خار نخارد سر نسرين به مهر | | ابر نيارد گهري از سپهر |
نسبتش اينک هم ازين گلشن است | | عهد جواني که بهار تن است |
روي چو گل باشد و تن چون سمن | | تا بود اسباب جواني به تن |
جلوه کند صف سواران به تو | | تازه بود مجلس ياران به تو |
رخت هوس بر سر کويت نهند | | شيفتگان ديده به رويت نهند |
رنگ بناگوش چو نسرين تر | | نکهت گيسو چو نسيم سحر |
غنچهي تو خنده ندارد نگاه | | نرگس تو باده نداند گناه |
ميل کند سينه به رعناييست | | تاب دهد چهره ز برنايست |
دل همه در شوخي و مستي کشد | | ديده سوي فتنه پرستي کشد |
دل طلبي نيز دهندت روان | | ناز کني ناز کشندت به جان |
تا شب تو نيز به پايان رسد | | روز چه جويي به شبت آن رسد |
دل شود از خوش دلي و عيش سرد | | نوبت پيري چو زند کوس درد |
آتش معده دم سردي زند | | گونهي رخسار به زردي زند |
پش خم از مرگ رساند سلام | | موي سپيد از اجل آرد پيام |
لرزه کند پاي ز سستي چو دست | | در تن و اندام در ايد شکست |
رخته شود رستهي دندانها | | چشم شود منزوي از خانها |
پوست جدا گردد چون پيرهن | | قوت دل بشکند و زور تن |
تار بخندد چو کهن شد صرير | | چنگ صفت رگ جهد از پشت پير |
ديگ هوس باز نشيند ز جوش | | عشق بتان بار بريزد ز دوش |
دل به مصلا کشد از کعبتين | | تيره شود مشعلهي نور عين |
سست شود مهرهي گردن ز سلک | | خشک شود عمده با زو چو کلک |
ميل ز معشوق بتابد عنان | | کند شود باد هوا را سنان |
زهد ضروري به دماغ اوفتد | | از مي و گلزار فراغ اوفتد |
از همه بگذشته به ما هم رسد | | بر همه اين دو دمادم رسد |
عمر بدان گونه که داني گذشت | | آن که ايام جواني گذشت |
گفت به بازي که کمانت به چند | | تير قدي بر سر پيري نژند |
رو که هم اکنون رسدت رايگان | | گفت مکن نرخ تهي مايگان |
ذوق جواني ز دل پير پرس | | عهد بهار از گل شبگير پرس |
تا نرود از تو نداني چه بود | | پير شناسد که جواني چه بود |
تا نشوي پير نداني که چيست | | فارغي از قدر جواني که چيست |