بنياد صبوريم بر افتاد | | بازم غم عشق در سر افتاد |
خود را به وبال من گرو کرد | | باز اين دل خسته درد نو کرد |
کز عقل نشان نماند با من | | بازم هوسي گرفت دامن |
بر بست بروي من در روز | | باز اين شب تيرهي جگر سوز |
از سينه گذشت و در سر افتاد | | دودي که ز شوق در بر افتاد |
گه نامه دهي و گاه پيغام | | گويند که تا کي از در و بام |
افسانه شدي بهر زباني | | آلوده شدي بهر دهاني |
کي داند حال دردمندان؟! | | بي درد که فارغست و خندان، |
او را چه خبر که بيدلي چيست؟! | | غافل که هميشه بيخبر زيست، |
داند غم من ولي نه چون من | | با هر که غمي دهم برون من |
و ز حجرهي غم برون نيايم | | گيرم که بود به پرده جايم |
پوشيده کجا شود به ديوار | | اين خانه شکاف، ناله زار |
کافتاد ز چهره برقع شرم | | اکنون چکنم حجاب آرزم |
وانگه غم ننگ و نام خوردن | | در مجلس عشق جام خوردن |
گر خلق کنند سنگسارم | | دست من و آستين يارم |
جز خوردن زخم چيست تدبير | | کاغذ چو شود نشانهي تير |
از لطمه کجا خلاص يابد؟! | | دف هر طرفي که رو بتابد |
از زخم زبان کجا خورد غم؟! | | عاشق که به زير تيغ شد خم |
گر تيغ کشند و گر زبانم | | زين پس من و يار مهربانم |
باري برهم زدست بيداد | | گر کشته شوم به تيغ پولاد |
راحت بودش گلو بريدن | | مرغي که بماند از پريدن |
آتش زده يا تويي و يا من | | اي دوست که بي مني و با من |
باري قدمي فراخ داري | | گر تو دل شاخ شاخ داري |
شرح غم خويش ميتواني | | با زاغ و زغن چنانکه داني |
در زاويهي عدم نشسته | | بيچاره من حصار بسته |
زنداني تنگناي اندوه | | کنجي و غمي به سينه چون کوه |
ترسم که خورم ز بام و در سنگ | | گر دم زنم از درونهي تنگ |
جانم غم رفته باز گويد | | چشمم به ستاره راز گويد |
کز هستي خود کنم فراموش | | ياد تو چنان برد ز من هوش |
باشم به هلاک خويشتن شاد | | ناگاه که از خود آيدم ياد |
باري تو مکن که آشنايي | | گر کرد زمانه بي وفايي |
دل هم سر خود گرفت و بگريخت | | خونابهي ديده آب من ريخت |
اين قصه، نميکند دلم گوش | | گفتي که صبور باش و مخروش |
وانگاه، به دل، صبور بودن؟؟ | | اي دوست، ز دوست دور بودن، |
دور از تو ز دوري تو مردم | | چون من به هلاک جان سپردم |
هر جور که بينم از تو دانم | | هر چند ز بخت خود به جانم |
تهمت به زبان خار بندد | | دامن که ز کهنگي بخندد |
آزار فلک همه برون برد | | عقشت ز دلم که سر به خون برد |
تو دير بزي که ما گذشتيم | | ما نطع حيات در نوشتيم |