خواننده‌ي اين خط کهن‌سال

خواننده‌ي اين خط کهن‌سال شاعر : امير خسرو دهلوي زين گونه نمود صورت حال خواننده‌ي اين خط کهن‌سال با همره‌ي عشق در عدم رفت کان بت چو ازين سراي غم رفت برداشت به نوحه واي ويلي مادر که بديد حال ليلي کاختر زدمش فغان برآورد آهي ز جگر چنان برآورد رخساره، ز خون ديده گل رنگ خويشان بهم آمدند دل تنگ دستار شرف زدند بر خاک کردند، به درد، پيرهن چاک آگه شده بود زحمت يار مجنون ز خبر کشي وفادار بر در، به عيادتش رسيده آزرده دل و جگر دريده ...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خواننده‌ي اين خط کهن‌سال

شاعر : امير خسرو دهلوي

زين گونه نمود صورت حال		خواننده‌ي اين خط کهن‌سال
با همره‌ي عشق در عدم رفت		کان بت چو ازين سراي غم رفت
برداشت به نوحه واي ويلي		مادر که بديد حال ليلي
کاختر زدمش فغان برآورد		آهي ز جگر چنان برآورد
رخساره، ز خون ديده گل رنگ		خويشان بهم آمدند دل تنگ
دستار شرف زدند بر خاک		کردند، به درد، پيرهن چاک
آگه شده بود زحمت يار		مجنون ز خبر کشي وفادار
بر در، به عيادتش رسيده		آزرده دل و جگر دريده
وز خانه پديد شد سريري		کامد ز درون در نفيري
ايشان ز پس و جنازه‌ي در پيش		ليلي گويان برادر و خويش
برخاست فغان ز کوچه و راه		بردند برون جنازه‌ي ماه
برداشت قدم که هم عنان ديد		عاشق که نظاره‌اي چنان ديد
ني درد، و نه داغ دردمندان		در پيش جنازه رفت خندان
مي‌گفت سرود و پاي مي‌کوفت		از ديده ره جنازه ميروفت
خوش خوش غزل وصال ميخواند		نظم از سرو جد و حال ميخواند
کز هجر برست، جان پر سوز		کالمنه الله، از چنين روز
وز ننگ فراق، باز رستيم		در بزم وصال، خوش نشستيم
بي زحمت لعل بوسه چينيم		بي منت ديده روي بينيم
بي طعنه‌ي خصم، عشق بازيم		بي پرده‌ي خلق، جلوه سازيم
در گردن يکدگر در آريم		آن دست که از جهان بداريم
هم خوابه بويم روي بر روي		هم خانه شويم موي در موي
سر بر نکنيم تا قيامت		زين خواب دراز بي ملامت
تا هر دو جسد يکي شود راست		بايد لحدي به تنگي آراست
خلوت کده‌اي نکوتر از گور		نبود من خسته را درين شور
ني ديده کشي ز چشم جاسوس		ني بينش ديده بان بافسوس
وز غم، به اجل فراغ ديده		افتاده، دو يار داغ ديده
مردت خوانم، گر آيي اکنون		اي کامده‌اي به طعن مجنون،
رقص خوش عاشقانه مي‌زد		زين سان همه ره ترانه مي‌زد
زين زمزمه‌ي فراق خوش بود		آنرا که درونه زنده وش بود
در گريه‌ي زار خنده مي‌کرد		وانکس که نداشت لذت درد
از بي خودي آمده است در جوش		خلقي به گمان که مرد بي هوش
تا خوابگه‌ي نگار خوش خواب		مي‌رفت، بدان ترنم و تاب
در خاک نهد وديعت خاک		چون شد که آنکه دور افلاک
وان کان نمک درو نهادند		گريان، جگر زمين گشادند
وافتاد به دخمه‌ي لحد پست		مجنون ز ميان انجمن جست
رو داشت بر روي و دوش بر دوش		بگرفت عروس را در آغوش
افتاد قران به برج خاکي		دو اختر سعد را به پاکي
جستند به غيرت اندر ان غار		خويشان صنم ز شرم آن کار
برکشته زنند خنجر تيز		تاساز کنند، خشم و خون ريز
پي‌چاک غضب بسر زدندش		چون دست به پنجه در زدندش
پنجش به شکنجه‌ي دگر بود		او از سر و پنجه بي خبر بود
پرواز نموده دوست با دوست		با هم شده بود پوست با پوست
از جان رمقي نداشت خونش		کردند به جنبش آزمونش
از هم نگشاد، بس که خم گشت		بازو که حمايل صنم گشت
کز يار جدا کنند ياري		افتاد به مغزشان غباري
گفتند به چشم سيل باران		پيري دو سه از بزرگواران
سري ز خزينه‌ي خداييست		کاين کار نه شهوت هواييست
کز جان عزيز دست شويد		ورنه به هوس، کس نجويد
در راه وفا چنين شود خاک		خوش وقت کسي که از دل پاک
وصلي که چنين بود، حلالست		وصل ار چه بر اهل دل وبالست
تقواي جهان چه نام دارد؟		گر عاشقي اين مقام دارد،
ز آلايش نفس پاک بودند		تا هر دو، نه در مغاک بودند
پيداست که خود چگونه پاکند!		و امروز که شهربند خاکند
پاکيزه تني به پاک جاني		اولي بود از چنين نشاني
در گردن ما وبال ايشان		در هم مکنيد حال ايشان
کرد آن همه را، درون دل کار		از سوز دل، آن حکايت زار
بر هر دو فتاده خاک بيزي		کردند، به درد اشک ريزي
گريان سوي خانه باز گشتند		زان روضه که در گداز گشتند

خواننده‌ي اين خط کهن‌سال

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته