چون گنج هنر گشاد بختم

چون گنج هنر گشاد بختم شاعر : امير خسرو دهلوي نوباوه‌ي غيب گشت رختم چون گنج هنر گشاد بختم کرد از همه سو خزنده را تيز ارزاني گوهر گران خيز کز سحر قديم نو کنم ساز مي‌خواست بسي دل هوس باز با جادوي رفته هم فسوني بيرون دهم از دم دروني گفتم قدمي زدن توانم پي بر، پي او، چنانک دانم تسليم همان جريده گشتم از شيوه‌ي خود رميده گشتم بر دم ز ميان تکلف خويش چيدم به قلم نمونه‌اي بيش شستم به سلامت و رواني آرايش پيکر معاني زين به نتوان نمونه...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

چون گنج هنر گشاد بختم

شاعر : امير خسرو دهلوي

نوباوه‌ي غيب گشت رختم		چون گنج هنر گشاد بختم
کرد از همه سو خزنده را تيز		ارزاني گوهر گران خيز
کز سحر قديم نو کنم ساز		مي‌خواست بسي دل هوس باز
با جادوي رفته هم فسوني		بيرون دهم از دم دروني
گفتم قدمي زدن توانم		پي بر، پي او، چنانک دانم
تسليم همان جريده گشتم		از شيوه‌ي خود رميده گشتم
بر دم ز ميان تکلف خويش		چيدم به قلم نمونه‌اي بيش
شستم به سلامت و رواني		آرايش پيکر معاني
زين به نتوان نمونه برداشت		زان سکه که مرد پر هنر داشت
ممکن نشديش در ميان فرق		گر خود به زلال من شدي غرق
کان از دل اوست وين ز جانم		زين پيش تفاوتي ندانم
هم هر دو به يکدگر نمانند		مردم که به زاد توأمانند
هم نوع تفاوتي درو هست		دو خط که نويسي از يکي دست
ديگر نتواند آن چنان کرد		نقاش، که پيکري نشان کرد،
طرز سخنت و صرفه‌ي صرف		مقصود من از بيان اين حرف
به زين نتوان ستد به شمشير		کاقبال کسان به زهره‌ي شير
وز غوره‌ي خويش کني کام		اي آنکه به مرا نهي نام
واندر دف تو هزار روزن		از من نظرت به چشم سوزن
با روي تو بگوي، تا بدانيم		گر ما ز هنر تهي ميانيم
بيهوده چه لافي از «نظامي»		نبود چو فسانه‌ي تو نامي
آن زان ويست، زان تو چيست؟!		گفتي: دم اوست مرده رازيست،
بي گفت تو اعتراف کردم		گر زان قدح آري آب خوردم
کز کيسه‌ي خود بود جوان مرد		صد رحمت ايزدي بران مرد
تا گوش زمانه را کنم باز		زان کرده‌ام اين نواي خوش ساز
ور نيست منش حيات دادم		زنده‌ست به معني اوستادم
بودست بدين متاع در خورد		آن گنج فشان گنجه پرورد
وز شغل زمانه دست شسته		وانگه ز جهان فراغ جسته
کاري نه دگر مگر همين کار		باري نه به دل مگر همين بار
آسودگي تمام بنياد		گنجي و دلي ز محنت آزاد
اسباب معاش را نظامي		از هر ملکي و نيک نامي
از سوختگي، چو ديگ، در جوش		مسکين من مستمند بي توش
در گوشه‌ي غم نگيرم آرام		شب تا سحر و ز صبح تا شام
پيش چو خودي، ستاده بر پاي		باشم ز براي نفس خود راي
وان رنج که من برم، همه باد		مزدي که دهند، منت داد
ريزند جوش، ولي به خواري		چون خر که علف کشد به زاري
يابم ز فراغ دل نشاني		گر از پس هفته‌اي زماني
کاونده چه زر برارد از سنگ؟		سهلست به فرصتي چنان تنگ،
يا رغبت سينه را دهم داد؟		ممدوح خجسته را کنم ياد،
کان دل دل و گنج بر زبانست		بخت اين که سخن سبک عنانست
گنجينه گشاي کان غيب است		کلکم که سرش زبان غيب است
لبيک زنان دود معاني		آواز دهد چو در رواني
دلاله‌ي فکر مانده بي کار		از جنبش نظم گرم رفتار
بودي قدري خلاص جانم		گر از تک و پوي آب و نانم
آفاق چگونه کردمي پر		روشن گشتي که از چنين در
معلوم کند حد سخن سنج		با اين همه هر که بيند اين گنج
کاغاز صحيفه شد به انجام		از شکر خداي خوش کنم کام
«مجنون ليلي» به عکس اول		نامش که زغيب شد مسجل
سالش نودست و شش صد و هشت		تاريخ ز هجرت آنچه بگذشت
از چشم رضا کند نگاهي		اميد که هر خرد پناهي
انصاف طلب کنم، نه تحسين		زانکس که نگه کند به تمکين
کاراستم اين ورق به خامه		يارب چو من سياه نامه
چشم از تو، بجز بهي ندارم		هر چند بد آمد اين شمارم
بر وي، ز شريعت آفرين نيست		شعر، ار چه صلاح کار دين نيست
انشاء الله که همچنين باد!		اين نامه، سزاي آفرين باد!

چون گنج هنر گشاد بختم

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته