که شويند نقش خرد را به مي | | سرم خاک مستان فرخنده پي |
جهان خرد را به جام شراب | | فروشم چو من مست باشم خراب |
خوشا وقت مستي و ديوانگي | | چو فتنه است فرهنگ فرزانگي |
نياري که يک شربه افزون خوري | | هر آبي کز اندازه بيرون خوري |
هم از خوردن پر گراني بود | | وگر شربت زندگاني بود |
ني سير چندان که مينوشيش | | بجز مي که بر بوي بيهوشيش |
به عاشق نوازي فرو ريز مي | | بيا ساقي اندر قدح پي به پي |
ز تشويش خويشم رهايي دهد | | مي کوبه عشق آشنايي دهد |
کزو گشت پوسيده عقل سليم | | بيا مطرب آن پردههاي حکيم |
شود رسته زين عقل ناسودمند | | نوازش چنان کن که جان نژند |
که شد قرة العين مستانش نام | | بيا ساقيا درده آن خون خام |
که بيرون رود پند دانا ز گوش | | چنان گوش من پر کن از بانگ نوش |
چو طفلان ببر گير و به نواز خوش | | بيا مطرب آن جرهي طفل وش |
بزن چوب تا باز گويد درست | | نوايي که تعليم کرد از نخست |
که بنياد غم را در آرد ز پاي | | بيا ساقي آن جام شادي فزاي |
ز خونابهي دهر امانم دهد | | به من ده که راحت به جانم دهد |
که بي مغزيش مغز را شد دوا | | بيا مطرب آن بر بط خوش نوا |
به دل جان نوريزد از راه گوش | | بزن تا که بر بايد از مغز هوش |
که شيريني عيش ريزد به کام | | بيا ساقي آن بادهي تلخ فام |
که تلخي بسي ديدم از روزگار | | بده تا به شيريني آرم به کار |
دماغ مرا تر کن از ساز تر | | بيا مطر با برکش آواز تر |
از آن دست چون ابر باران آب | | روان کن که خشک است رود رباب |
کزو بزم گردد چو خرم بهار | | بيا ساقي آن شربت خوش گوار |
گل زرد من زو شود ارغوان | | بده تا چو در تن در آرد توان |
بدان ار غنون ساز طنبور نام | | بيا مطرب اسباب مي کن تمام |
مي پر دهد از کدوي تهي | | که گر چون عروسانش در بر نهي |
که هم کوثرش نام شد هم رحيق | | بيا ساقي آن بادهي چون عقيق |
خراباتي از وي بهشتي شود | | فرو ريز تا چون بکشتي شود |
که هم صبح ازو خوش شود هم صبوح | | بيا مطرب آن چاشني بخش روح |
دل و جان مي خوارگان تازه کن | | فرو گوي و مجلس پر آوازه کن |
که محتاج جرعه است مرده به خاک | | به جام طرب زنده کن جان پاک |
که انديشه را در نوردد بساط | | بيا ساقي آن گنج دان نشاط |
و زو مجلس آراي خسرو کنيم | | بده تا نشاط سخن نو کنيم |
به نالش درار آن پر آهنگ را | | بيا مطربا ساز کن چنگ را |
حريفان نگردند محتاج مي | | زهي گير کز ذوق آواز وي |
که تا اندوه و غم نهم بر کنار | | بيا ساقي آن بادهي خوش گوار |
که محراب زرتشتيان شد ز باب | | بيا ساقيا ارمغاني شراب |
کشم آتش غم بدان آب خوش | | بده تا به مستي کنم خواب خوش |
کند زاهدان را به کوي مغان | | بيا مطرب آن چفته کز يک فغان |
ز سر نو کند داغ ديرينه را | | چنان زن که آتش زند سينه را |
که شويد همه تيرگيها ز ذات | | بيا ساقي آن سلسبيل حيات |
ز آلايش خاک پاکم کشد | | بده تا چو منزل به خاکم کشد |
که روشن کند جان تاريک را | | بيا مطرب آن علم باريک را |
که دستار عالم ربايد زسر | | فرو گوي زانگونه سوزان و تر |
که بي همتان را در آرد به جود | | بيا ساقي آن کيمياي وجود |
ز گنج سخن در فشاني کنم | | به من ده که تا شادماني کنم |
ز موي کمانچه نوايي چو موي | | بيا مطربا مو به مو باز جوي |
گوارا شود مي ز آواز او | | که تا چون به مستان رسد ساز او |
کزو گوهر مردم آيد برون | | بيا ساقي آن جام در يا درون |
برو سنگ و گوهر برون آردم | | بده تا نشاطي برون آردم |
که صوفي کند زو ملامت کشي | | بيا مطرب آن مايهي دل خوشي |
به مي دلق خود را نمازي کنم | | بگو تا دمي خرقه بازي کنم |
فرو شوي زين جان خاکي غبار | | بيا ساقي آن بادهي بيخمار |
نريزد کسي جرعه بر خاک من | | که چون گم شود جان غمناک من |
برون بر غم از سينههاي نژند | | بيا مطرب آواز بر کش بلند |
به غلغل در آرا اين کهن طاق را | | ز سر نو کن آيين عشاق را |
يکي جرعه بر خاک خسرو بريز | | بيا ساقي آن ساغر گرم خيز |
به من ده که در خورد جام من است | | بيا ساقي آن مي که کام من است |
حريفان بد را فراموش باد | | مرا با حريفان من نوش باد |
بسوز اين دل عشق پرورده را | | بيا مطربا ساز کن پرده را |
به يک زخمه کن کار او را تمام | | رسيد از بتان جان خسرو به کام |