منصب از منصبت رفيع‌ترست

منصب از منصبت رفيع‌ترست شاعر : انوري هر زمانيت منصبي دگرست منصب از منصبت رفيع‌ترست کار کلي هنوز در قدرست اين مناصب که ديده‌اي جزويست کاين هنوز از نتايج سحرست باش تا صبح دولتت بدمد که جهان را به عدل صد عمرست پاي تشريف صاحب عادل کان ز سين سخن فراخ‌ترست ذکر تشريف شاه نتوان کرد خاک بوسيده هرکه تاجورست در ميانست و خاک پايش را کافرينش به جمله مختصرست ورنه حقا که گفتمي بر تو هرچه در دامن فلک گهرست بالله ار گرد دامن تو سزد همه...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

منصب از منصبت رفيع‌ترست

شاعر : انوري

هر زمانيت منصبي دگرست		منصب از منصبت رفيع‌ترست
کار کلي هنوز در قدرست		اين مناصب که ديده‌اي جزويست
کاين هنوز از نتايج سحرست		باش تا صبح دولتت بدمد
که جهان را به عدل صد عمرست		پاي تشريف صاحب عادل
کان ز سين سخن فراخ‌ترست		ذکر تشريف شاه نتوان کرد
خاک بوسيده هرکه تاجورست		در ميانست و خاک پايش را
کافرينش به جمله مختصرست		ورنه حقا که گفتمي بر تو
هرچه در دامن فلک گهرست		بالله ار گرد دامن تو سزد
همه از يکدگر صوابترست		هرچه من بنده زين سخن گويم
خود تو بنگر عيانست يا خبرست		سخن‌آرايي و لافي نيست
تا تو گويي هباست يا هدرست		من نمي‌گويم اين که مي‌گويم
پس قضا هم بدين حديث درست		بر زبانم قضا همي راند
ابر چون دود و بحر چون شمرست		اي جوادي که پيش دست و دلت
هرچه بر خوان دهر ماحضرست		استخوان ريزهاي خوان تواند
مرگ چون حلقه از برون درست		هرکجا از عنايتت حصني است
در الم چون شفا هزار اثرست		هرکجا از حمايتت حرزيست
از ملاقات کاه بر حذرست		باس تو شد چنانکه کاه‌رباي
گرچه در طي صورت بشرست		عنصرت مايه‌ايست از رحمت
همه خطهاي جدول هنرست		خطوانت ز راستي که بود
سنگ را سمع و خاک را بصرست		وقت گفتار و گاه ديدارت
هرچه صد ساله پخته‌ي فکرست		هست با خامه‌ي تو خام همه
سپر دور فتنه و خطرست		ناوکت روز انتقام بدي
که همو ناوک و همو سپرست		در دو حالت که ديد يک آلت
هرچه در قبضه‌ي قضا ظفرست		با سر خامه‌ي تو آمده گير
زير فيضي کز آسمان زبرست		گردش آفتاب سايه‌ي تست
هرچه در گردش است زيرپرست		زانکه دايم هماي قدر ترا
بر سرت آسمان را گذرست		شوخ چشمي آسمان دان اينک
کز عرق روي آفتاب ترست		ورنه از شرم تو به حق خداي
کينت کز پاي تا به سر جگرست		گر کند دست در کمر با کوه
هر کجا بر ميان او کمرست		بگسلد روز انتقام تو چست
مصلحت را بخر که عشوه خرست		گر دهد خصم خواب خرگوشت
نه چو آن ريش گاوکون خرست		چرخ داند که ريشخندست آن
تا ببيند اگرنه کور و کرست		يک ره اين دستبرد بنمايش
به مثل موش ماده شير نرست		که به سوراخ غور کين تو در
که نمودار مردمان سيرست		آمدم با حديث سيرت خويش
هفت پيکش هميشه در سفرست		به خدايي که در دوازده ميل
گر سواد مه و بياض خورست		تخته‌ي کارگاه صنعت اوست
گر به شب خواب و گر به روز خورست		که مرا در وفاي خدمت تو
خاطرم آن درخت بارورست		چمن بوستان نعت ترا
دايمش بيخ و شاخ و برگ و برست		که ز مدح و ثنا و شکر و دعا
که شعار تو در جهان سمرست		شعر من در جهان سمر زان شد
به عنايت به سوي من نظرست		گشته‌ام بي‌نظير تا که ترا
سخنم لاجرم چو آب زرست		آتش عشق سيم نيست مرا
چار مادر چنانکه نه پدرست		تا سه فرزند آخشيجان را
تا ز چار و نه و سه ناگزرست		ناگزير زمانه باد بقات
تا جهان را فلک لگد سپرست		پاي قدرت سپرده اوج فلک