جشن عالي سراي معمورست | | مي بياور که جشن دستورست |
کوه را در سر از صدا سورست | | قبهاي کز نواي مطرب او |
آسمان پر تموج نورست | | قبهاي کز فروغ ديوارش |
که گجش را مزاح کافورست | | صورتش را قضاي شهوت نيست |
آب چون آفتاب مزدورست | | تري و خشکي موادش را |
تابش آفتاب با حورست | | آفتاب بروج سقفش را |
نگذرد بر سپهر معذورست | | ماه از آسيب سقفش از پس از اين |
خايفست از خسوف و رنجورست | | که ز مخروط ظل او همه ماه |
چشمهي عرصهي نشابورست | | چشم بد دور باد ازو که ز لطف |
زانکه خود چشم بد ازو دورست | | ني خطا گفتم اين دعا ز چه روي |
تا درو نيم دست دستورست | | دست آفت بدو چگونه رسد |
تاکه در فوج اوست منصورست | | ناصر دين حق که رايت دين |
بر مراد و هواش مقصورست | | طاهربن المظفر آنکه ظفر |
از سواد و بياض منشورست | | آنکه ملک بقاش را شب و روز |
راي او را تجلي طورست | | حلم او را تحمل جودي |
چون اجل صد هزار مخمورست | | جرعهي خنجر خلافش را |
چون قضا صدهزار مجبورست | | جبر فرمانش را که نافذ باد |
که درو روزگار مقهورست | | قهر او قهرمان آن عالم |
که از او احتياج مهجورست | | جود او کدخداي آن کشور |
بعد ازو هرکه هست مامورست | | عدل او ار مگر که آمر عدل |
که به ملک نفاذ مغرورست | | امر او ملاک الرقابي نيست |
که به تعقيب سايه مشهورست | | راي او نور آفتابي نه |
طبع او زان هميشه محرورست | | آتش اندر تب سياست اوست |
سعي او زان هميشه مشکورست | | ابر را رافت از رعايت اوست |
باد از آن در مسير مخمورست | | جرعهي جام حکم او دارد |
زور بازوي آسمان زورست | | اي قدر قدرتي که با عزمت |
هرچه در ضمن لوح مسطورست | | سخرهي ترجماني قلمت |
مگرش آفرينش صورست | | نشر اموات مي کند به صرير |
به رموزي که در منثورست | | کشف اسرار مي کند به رموز |
به حلاوت چنانکه مذکورست | | وصف مکتوب او همي کردم |
زين سبب بر ميان زنبورست | | شهد گفت آن کمر که ميداني |
کز کمالت چه حظ موفورست | | عجبا لا اله الا الله |
در حجاب زمانه مستورست | | تا که مقدور حل و عقد قضا |
هرچه در ملک دهر مقدورست | | دست فرسود حل و عقد تو باد |
که درو هيچ روز محذورست | | روزگارت چنان که نتوان گفت |
روزگار عصير انگورست | | هم از آن سان که بوالفرج گويد |