دوش خوابي ديده‌ام گو نيک ديدي نيک باد

دوش خوابي ديده‌ام گو نيک ديدي نيک باد شاعر : انوري خواب نه بل حالتي کان از عجايب برترست دوش خوابي ديده‌ام گو نيک ديدي نيک باد سنگ او لعل و نباتش عود و خاکش عنبرست خويشتن را ديدمي بر تيغ کوهي گفتيي منبري گفتي که ترکيبش ز زر و گوهرست ناگهان چشمم سوي گردون فتادي ديدمي گفتيي او آفتابست و سپهرش منبرست صورتي روحاني از بالاي منبر مي‌نمود هاتفي در گوش جانم گفت کان پيغمبرست با دل خود گفتم آيا کيست اين شخص شريف راستي بايد هنوزم آن تصور در سرست ...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دوش خوابي ديده‌ام گو نيک ديدي نيک باد

شاعر : انوري

خواب نه بل حالتي کان از عجايب برترست		دوش خوابي ديده‌ام گو نيک ديدي نيک باد
سنگ او لعل و نباتش عود و خاکش عنبرست		خويشتن را ديدمي بر تيغ کوهي گفتيي
منبري گفتي که ترکيبش ز زر و گوهرست		ناگهان چشمم سوي گردون فتادي ديدمي
گفتيي او آفتابست و سپهرش منبرست		صورتي روحاني از بالاي منبر مي‌نمود
هاتفي در گوش جانم گفت کان پيغمبرست		با دل خود گفتم آيا کيست اين شخص شريف
راستي بايد هنوزم آن تصور در سرست		در دو زانو آمدم سر پيش و بر هم دستها
بر جهان گفتي که از نطقش نثار شکرست		چون برآمد يک زمان آهسته آمد در سخن
شکر کن کاندر همه جايي خدايت ياورست		بعد تحميد خدا اين گفت کاي صاحب‌قران
تا ترا گويند کاندر ملک چون اسکندرست		بار ديگر گفت کاي صاحب‌قران راضي مباش
زآنکه ملکت همچو جان شخص جهان را در خورست		بازانها کرد کاي صاحب‌قران بر خور ز ملک
با تو اين گويد که جاهت را سکندر چاکرست		گر سکندر زنده گردد از تواضع هر زمان
خسروا تو ديگري کار تو کار ديگرست		حق تعالي با سکندر هرگز اين احسان نکرد
رايتت را از ملوک و از ملايک لشکرست		لشکرت را آيت نصر من الله رايت است
شاخ دين بي‌عدل تو چون شاخ آهو بي‌برست		بيخ جور از باس تو چون بيخ مرجان آمدست
تو بدان منگر که عالم هفت يا شش کشورست		صيت تو هفتاد کشور زانسوي عالم گرفت
زانکه فتوي داده‌ام کو نيز در من کافرست		هرکه او در نعمتت کفران کند خونش بريز
حکم شمشير تو حکم ذوالفقار حيدرست		بر سر شمشير تو جز حق نمي‌راند قضا
خسروا راي تو خورشيد است و دين نيلوفرست		دينم از غرقاب بدعت سر ز رايت برکشيد
اين سخن نزديک هرکو عقل دارد باورست		بر من و تو ختم شد پيغمبري و خسروي
کين کدامين پادشاه عادل دين‌پرورست		چون سخن اينجا رسيد الحق مرا در دل گذشت
بر که مي‌بندد که او شايسته‌ي اين زيورست		زيور اين خطبه هر باري که اي صاحب‌قران
عقد اي صاحب‌قران چون عقد سلطان سنجرست		گفت بر سلطان دين سنجر که از روي حساب
بر سر تو سايه‌ي چترست و نور افسرست		شاد باش اي پادشا کز حفظ يزدان تا ابد
زانکه نه علوي پدر وان چار سفلي مادرست		تا مواليد جهان را سيزده رکن است اصل
تا بر اوج آسمان لشکرگه هفت اخترست		بادي اندر خسروي در شش جهت فرمان‌روا