آنخان خانان را ببين، بر صندلي يللي بلي
آنخان خانان را ببين، بر صندلي يللي بلي
شاعر : اوحدي مراغه اي
ميگير و زانو زن برش، گر مقبلي يللي بلي آنخان خانان را ببين، بر صندلي يللي بلي ميران غلام روي او، از بيدلي يللي بلي کرياس دلها موي او، اردوي جانها کوي او بالا چو توغ افراشته، روز يلي يللي بلي ترلک بسيم انباشته،مژگان بکيبر کاشته ما را چو مرغان باخته، در باولي يللي بلي ازيرت بيرون تاخته، قوش بلا انداخته آن زلف چون ارقامچي، شب زاولي يللي بلي چشمش دلم را قامچي، دل عشق او را يامچي افسون ازو آموخته، صد بابلي يللي بلي ترکانه کين اندوخته: ما را بيرغو سوخته اي مرغ زار از بندقش، بس غافلي يللي بلي تابان سهيل از فندقش، بر گوشهي اروندقش گردون ترا ارتاق شد، بر قانقلي يللي بلي زلف تو تا ايناق شد، کار جهان بلغاق شد از لشکري چون اوحدي، اين قلي يللي بلي ديروز مست از بيخودي، گفتا: بيايم، گلمدي گفتم: بيا، گفتي که: يق، ماماتلي يللي بلي ار پيش رخ بستي تتق، کردي وثاق خود قرق خونم بگزلک ريختي، بيکاهلي يللي بلي کاکل ز ماه آويختي، غوغا چشم انگيختي ما را چنين نارامشي، چون ميهلي؟ يللي بلي با ديگران سر غامشي، کردي بصدا سرامشي اللم يلي يللم يلم يللي يلي يللي بلي اي در سخن نامت علم، شعري چنين آرا ز قلم