عقل را دل گزيده فرزنديست

عقل را دل گزيده فرزنديست شاعر : اوحدي مراغه اي روح را هم يگانه دلبنديست عقل را دل گزيده فرزنديست دل تست، اين رواست گرداني نفس نطقي و روح انساني سبب اين دو دل، ولي دل کو؟ علت آن دو چيست؟ حضرت هو کو يکي و آن يکيش بر بادست زان دو زاد و ز هر دو آزادست خانه پرورد و نازنين باشد دل کند ناز و خود چنين باشد دل از آن رو، که خانه پرورده است حافظ راز و محرم پرده است صالح البنيتست و مصلح بين قلب در قلب لشکر ابوين تو بدان، آنچنانکه ميداني...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

عقل را دل گزيده فرزنديست

شاعر : اوحدي مراغه اي

روح را هم يگانه دلبنديست		عقل را دل گزيده فرزنديست
دل تست، اين رواست گرداني		نفس نطقي و روح انساني
سبب اين دو دل، ولي دل کو؟		علت آن دو چيست؟ حضرت هو
کو يکي و آن يکيش بر بادست		زان دو زاد و ز هر دو آزادست
خانه پرورد و نازنين باشد		دل کند ناز و خود چنين باشد
دل از آن رو، که خانه پرورده است		حافظ راز و محرم پرده است
صالح البنيتست و مصلح بين		قلب در قلب لشکر ابوين
تو بدان، آنچنانکه ميداني		واحد اينست و ثالث و ثاني
رخ ز ثالث ثلاثه برگردان		همچو ترسا مباش سرگردان
پدر و مادرش روان و خرد		روح قدسي مدان بجز دل خود
باز در قلب هر دو استادست		قلبت از جان و از خرد زادست
جاي در بارگاه خاص نيافت		نفس تا از کژي خلاص نيافت
وندرين باغ عندليب دلست		در وجود تو بر، صليب دلست
دل چو عيسي بر خداي آيد		دل به طفلي سخن سراي آيد
اين سخن را مدان به تلبيسي		خر عيسي تنست و دل عيسي
خر عيسي به ريسمان آونگ		دل عيسي بر آسمان زد چنگ
عيسي از آسمان نپرهيزد		مريم از آسمان بنگريزد
مريمي را به ريسمان رشتند		ملکي را بر آسمان هشتند
جز کلام خداي و ذکر اله		اندر آن دل کسي ندارد راه
گربه او را بدرد از چنگال		وگر اين دل رها کني در حال
برچنان دل فرشته رشک برد		اين چنين دل به سگ دهي، نخورد
بجز اين هيکل هيولاني		«بيت لحم» تو نيست گر داني
لايق آتشست و بابت فحم		بر مسيح دل تو «بيت‌اللحم»
چار طبع مسيح و پيوندش		معني دار و صورت بندش
وآنکه بر آسمان مسيح دلست		آنکه بر دار شد مسيح گلست
ملکوت سماش ياد آمد		تير سيرش چو بر گشاد آمد
روح حق در مشيمه‌ي خاکي؟		نه بپرورد مريم از پاکي
مهر تابنده در مشيمه‌ي او		مهر دوشيزگي تميمه‌ي او
با ملک دست در کنار کند		هر که بر فرج ازين حصار کند
نفخ روحش دميده شد در فرج		فکرتش چون نشد بغيري خرج
آستينش قبول روح کند		تن، کزان آستان فتوح کند
قابل نفخ روح شد صدفش		چون نگشت از مقابلي هدفش
کرد ثابت به حکم مانندي		نفس را دل دليل فرزندي
که کند خاک مرده را زنده		نيست جز دل عصاي اين بنده
ز رحم بچه و ز پستان گفت		دهد آنرا که امر حق شد جفت
امر حق نيز را چنين بنگر		آب اصلست و فرعها بي‌مر
صدف روح گشت سرتاپاش		نفس او چون که شد به عصمت فاش
صدف دل قبول داند کرد		قطره کز حق نزول داند کرد
خويشتن را به زندگي در گور		مکن، اي مرده دل، به زجر و به زور
حکمت اين سجل نخواني تو		تا دل و حق دل نداني تو
عشق خوانند و عشق حال بود		نظر دل چو بر کمال بود