سرخ رويي ده هر جا خجلي | | اي حيات دل هر زنده دلي |
کار شيرين کن شيرين کاران | | چاشنيبخش شکر گفتاران |
شمسهي زرکش زنگاريتاق | | بر فرازندهي فيروزهرواق |
عقده بند کمر محتاجان | | تاج به سر نه زرينتاجان |
در بر بر همه بگشاينده | | جرم بخشندهي بخشاينده |
خوان خرسندي روزيطلبان | | ابر سيرابي تفتيدهلبان |
حارس گنج به صد گونه طلسم | | گنج جانسنج به ويرانهي جسم |
زود پيوند دل از خود گسلان | | ديرپرواي به خود بسته دلان |
زنگ ظلمت بر آيينهي دل | | قفل حکمت نه گنجينهي دل |
شادي جان غم اندوختگان | | مرهم داغ جگر سوختگان |
صبح عيش از شب اندوه نماي | | نقد کان از کمر کوه گشاي |
قبلهي وحدت يکتاشدگان | | مونس خلوت تنهاشدگان |
از صفا باده ده، از لاله قدح | | تير باران فکن، از قوس قزح |
حلهي رحمت خونين کفنان | | پردهي عصمت گل پيرهنان |
دانهي نخل ز تو شهد فروش | | خانهي نحل ز تو چشمهي نوش |
داغ بر سينه ز تو لالهي راغ | | لب پر از خنده ز تو غنچه به باغ |
لاله سان سوختهي داغ توايم | | غنچهسان تنگدل باغ توايم |
گرچه پروردهي تو، پردهي توست | | هر چه غير تو رقم کردهي توست |
پرده بردار که بيپرده، بهي! | | چند بر طلعت خود پرده نهي؟ |
به قدمگاه کهن بازرسان! | | تازهرس قافلهي بازپسان، |
سلک اين سلسله را بر هم زن! | | بانگ بر سلسلهي عالم زن! |
در فکن پايهي کرسي از پاي! | | عرش را ساق بجنبان از جاي! |
رخنهاش در خم نيرنگ انداز! | | بر خم رنگ فلک سنگ انداز! |
به ز رنگيني او بيرنگي | | رنگ او تيرگي است و تنگي |
دست نيلي شده ز انگشت گزي | | هست رنگ همه زين رنگرزي |
تا برآرند به رسوائي نام | | مهر و مه را بفکن طشت ز بام! |
وز سر پردهدري در گذرند | | پردهي پردهنشينان ندرند |
گوهر عقد ثريا بگشاي! | | کمر بستهي جوزا بگشاي! |
چند باشد به فلک بزمنشين؟ | | زهره را چنگ طربزن به زمين! |
سرکشيدهست ازين مرحله گاه، | | چار ديوار عناصر که به ماه |
شو از آن مهرهکش سلک عدم! | | مهره مهره بکناش از سر هم! |
تا شود آگه، از او دود بر آر! | | آب را بر سر آتش بگمار! |
بهر بر عدمش ساز سراب | | ز آتش قهر ببر تري آب! |
خاک را کن ز نم توفان غرق! | | باد را خاک سيه ريز به فرق! |
ساز از آن عاليهها سافلهها! | | نامزد کن به زمين زلزلهها |
پشت ماهي ببر از اره دو نيم! | | گاو را ذبح کن از خنجر بيم! |
همه ز آئينهي هستي بزداي! | | هر چه القصه بود زنگ نماي، |
بنگرم روي تو بيرون ز همه | | تا به مشتاقي افزون ز همه |
سايه با نور بود همسايه | | نور پاکي تو و، عالم سايه |
سايهوارم مفکن خوار به راه! | | حق همسايگيام دار نگاه! |
جام صورت بشکن جامي را! | | معني نيک سرانجامي را، |
ظلمت سايگياش نور شود | | باشد از سايگيان دور شود |
يابد از گلشن بيرنگي بوي | | آرد از رنگ به بيرنگي روي |