چون جرس هرزهدرايي تا چند؟ | | جامي اين پردهسرايي تا چند؟ |
هيچ نگرفت دلت چون جرسي؟ | | چند بيهوده کني خوشنفسي؟ |
تار بگسست، چه دستان است اين؟ | | ساز بشکست، چه افغان است اين؟ |
نظم احوال به تقطيع رسيد | | نامهي عمر به توقيع رسيد |
دم به دم ميشودش مرگ رديف | | تنگ شد قافيهي عمر شريف |
تنت از معني باريک چو موي | | سر به جيب و همه شب قافيهجوي |
باشي آن را به قصايد صايد | | گر شوي سوي مقاصد قاصد |
فتح ابواب مطالب جويي | | مدح ارباب مناصب گويي |
بر سر لوح بيان حرف هجا | | گه پي سادهدلي سازي جا |
عشق با طرفه غزالان بازي | | گه کني ميل غزلپردازي |
بر يکي وزن هزاران گوهر | | گه پي مثنوي آري زيور |
عقل و دين را فکني بند به پاي | | گه ز ترجيع شوي بندگشاي |
سازي از نظم رباعي چاره | | گاهي از بهر دل غمخواره |
قطعه قطعه ز جواهر پيوند | | گاه با هم دهي از طبع بلند |
مرهم ديدهي پر درد شوي | | گه به يک بيت ز غم فرد شوي |
خواهي از گمشدهنامي کامي | | گه کني گم به معما نامي |
وز مژه خون دمادم باري | | گاهي از مرثيه ماتم داري |
کرد گردون ز پي فردوسي | | بين! که چون سهم اجل را قوسي |
ماند سرريز ز شهنامهي خويش | | با دل شقشده چون خامهي خويش |
عدد گنج رسانيد به پنج، | | ناظم گنجه، نظامي که به رنج |
گنجها داده ز کف مفلس رفت | | روز آخر که ازين مجلس رفت |
بر فلک دبدبهي خاقاني | | گرچه ميرفت به سحرافشاني |
بيصدا شد چو دبه دبدبهاش | | گشت پامال حوادث دبهاش |
حکمت شعر خردپرور او | | انوري کو و دل انور او |
کلک او داشت نهان در ظلمات | | کو ظهير آنکه چو خضر آب حيات |
که به کف تيغ سخنراني داشت، | | هر کمالي که سپاهاني داشت |
آخرالامر همه نقصپذير | | شد ازين دايرهي دير مسير |
بر رخ شاهد معني جعدي | | کرد حرفي که رقم زد سعدي |
آمد آن جعد معنبر در پاي | | صرصر قهر چو شد حادثهزاي |
ساخت آيين سخن را تازه | | حافظ از نظم بلند آوازه |
ز آن بلندي سوي پستي افگند | | ليک روز و شباش از پيشه کمند |
ميوهي باغ خجندي به کمال | | پخت از دور مه و گردش سال |
ريخت در خطهي تبريز به خاک | | ليک باد اجل آن ميوهي پاک |
بود در هند شکرريزيشان | | آن دو طوطي که به نوخيزيشان |
خامشان قفس خاک شدند | | عاقبت سخرهي افلاک شدند |
يک به يک نادرهحرفان رفتند | | کام بگشا! که شگرفان رفتند |
زين تبه حرف که فرصت بگذشت | | زود برگرد! چو برخواهي گشت |
که نه با داغ پشيماني رفت؟ | | کيست کز باغ سخنراني رفت |