آتشين آب و گلين رطل کند درمانم | | بس سفالين لب و خاکين رخ و سنگين جانم |
گر دهد جام زرم دست بر او افشانم | | دست بوسم که گلين رطل دهد يار مرا |
کو برم جام زر ايمه که نه نرگسدانم | | منم از گل به گلين رطل خورم گلگون مي |
گوش ماهي است بر او آتش دل ننشانم | | رطل دريا صفت آريد که جام زردشت |
که چه انصاف ده و جورکش دورانم | | دوستانم همه انصاف دهند از پي من |
به گلين رطل دل از بند خرد برهانم | | گوش ماهي است نه خورد من و نه هم جام است |
گوش ماهي چه کنم؟ جام صدف چه ستانم | | من که درياکش و سرمست چو دريا باشم |
بردمد از بن هر موي گل و ريحانم | | بوي خاکي که من از رطل گلين ميشنوم |
من نهنگم نه حريف صدف ايشانم | | همه ماهي تن و آورده به کف جام صدف |
خون خرگوش کند آبخور مارانم | | ساقي است آهوي سيمين و از آن زرين گاو |
آب خضري که در او آتش موسي رانم | | گاو زر ده به کف سامري و در کف من |
چار ديوار گلين را که در او مهمانم | | جز بدين رطل گلين هيچ عمارت نکنم |
نزيم بيدمکي آب که هم حيوانم | | آهنين جامم و پر آه و انين دارم جان |
وز نگين گهر و رطل گلين ميزانم | | جوهري مغ شده و درج سفالين خم مي |
سيصد و شصت درم سنگ گهر وزانم | | سيصد وشصت رگم زنده شود چون بدهد |
من که گوهر بخورم تشنه جگر چون مانم | | هر که گوهر به دهان داشت جگر تشنه نماند |
هرچه من رطل گران سنگ سبکتر رانم | | اي عجب دل سبک و درد گرانتر شودم |
کز شما گشت غمآباد دل ويرانم | | دوش با رطل گلين و مي رنگين گفتم |
کاتش درد نشاندن به شما نتوانم | | اي مي و رطل ندانم ز کدام آب و گليد |
مي بناليد که من خون دل خاقانم | | رطل بگريست که من ز آب و گل پرويزم |
چه عجب گر نتوان يافت به دل شادانم | | چون به مي خون جهان در گل افسرده خورم |
ميکنم قوت و ندانم چه عجب نادانم | | من که خاقانيم از خون دل تاجوران |