ما عشق باز صادق و او عشق دان ماست | | شهري به فتنه شد که فلاني از آن ماست |
وانجا که پاي اوست سر و سجده زان ماست | | آنجا که دست ماست درو حلقه زان اوست |
مرغي است پر بريده که از آشيان ماست | | هر دل که زير سايهي زلفش نشان دهند |
گردون درم خريد سگ پاسبان ماست | | تا بر درش به داغ سگي نامزد شديم |
سلطان عقل هندوي جان بر ميان ماست | | با ترک تاز شحنهي عشقش ميان جان |
کز گاز بر کنارهي لعلت نشان ماست | | پيغام دادمش که نشاني بدان نشان |
اين هجر کافر تو که آفت رسان ماست | | مگذار کاتشي شده بر جان ما زند |
خاقانيا مترس که جان تو جان ماست | | هم خود ز روي لطف جوابم نوشت و گفت |
اقبال پهلوان عجم دايگان ماست | | ما طفل وار سر زده و مرده مادريم |
مير اجل نظارهي احوال دان ماست | | ما بيدقيم و مات عري گشته شاه ما |
انصاف تاج بخش کيان ميزبان ماست | | شروان و باي ظلم گرفته است و قحط عدل |
کز عدل او مبشر مهدي زمان ماست | | عادل همام دولت و دين مرزبان ملک |
دولت زبان گشاد که اين مرزبان ماست | | دين لاف زد زمانک اسفاهدار گفت |
کاندر رکاب تو ملکان هم عنان ماست | | دولت به گوش عزم تو اين رمز گفته است |
ملت درست پهلو ازين پهلوان ماست | | اسلام فخر کرد به دور همام و گفت |
کاين سعدها ز مهتر صاحب قران ماست | | نازند روشنان فلک در قران سعد |
کاين صلح ما ز مير سپهر آستان ماست | | لافند مادران گهر در مزاج صلح |
برداشت آن حجاب که بند روان ماست | | تا مير حاجب افسر حجاب روزگار |
نعمان روزگار طفيلي خوان ماست | | ما زله خوار مائدهي مير حاجبيم |
تا نفخ صور صور دوم در دهان ماست | | از مدحتش که زنده کن دوستان اوست |
تاييد مير باد که حرز امان ماست | | خصم ار بزرجمهري يا فسردگي کند |
چون کيقباد قادر و نوشين روان ماست | | ما را چه باک مزدک و بيم بزرجمهر |
کاقبال مير بدرقهي کاروان ماست | | ما کاروان گنج روان را روان کنيم |
کز مغز کرکسان فلک استخوان ماست | | بخت همام گفت که ما را هماي دان |
بريان شود که بابزن او سنان ماست | | رمح همام گفت که عنقا ز زخم ما |
در معرکه زبان ظفر ترجمان ماست | | تيغ همام گفت که ما اعجمي تنيم |
تا طاق گنج خانهي نصرت کمان ماست | | تيز همام گفت که ما اژدها سريم |
مفلوج گشته کوه ز زور و توان ماست | | رخش همام گفت که ما باد صرصريم |
نقرس گرفته باد ز زخم گران ماست | | گرز همام گفت که ما کوه آهنيم |
ما در ضمان خلق و خدا در ضمان ماست | | عدل همام گفت که ما حرز امتيم |
کز هشت چشم چار ملک ديده بان ماست | | راي همام گفت که ما حصن دولتيم |
همت محيط ما و سخا آسمان ماست | | دست همام گفت که ما ابر رحمتيم |
کو خاص گلستان خواص بنان ماست | | آن بلبل هماي فر زاغ فرق بين |
کز نام پهلوان عجم داغ ران ماست | | روز و شب است ابلق دو رنگ و گفتهاند |
دستارچهي معنبر و برگستوان ماست | | پرز پلاس آخور خاص همام دين |
مهلان او تهمتن توران ستان ماست | | کيخسرو است شاه و همام است زال زر |
فرزند او که فرخ علي کامران ماست | | ما امتيم و شاه رسول است و او عمر |
هفتم سپهر ما نه که هشتم جنان ماست | | اي مرزبان کشور پنجم که درگهت |
پيرانه سر وجود تو بخت جوان ماست | | بعد از هزار دور تو را يافت چرخ و گفت |
کامروز عرش را همه رشک از مکان ماست | | از خاک درگهت به مکاني رسيدهايم |
تو دير زي که دولت تو غم نشان ماست | | گر جان ما به مرگ منوچهر غم زده است |
پس اعتقاد رافضيان رسم و سان ماست | | گر معتقدتر از تو شنيديم هيچ مير |
منديل حيض سگ صفتان طيلسان ماست | | گر شيردل از تو شناسيم هيچ مرد |
شايد که جان عنصري اشعار خوان ماست | | محمود همتي تو و ما مدح خوان تو |
تا طبع ما و سينهي ما و روان ماست | | مداح توست و مخلص توست و مريد توست |
بر دعوي وفاق تو کاندر نهان ماست | | هر چند اين قصيده گواهي است راست گوي |
غدر و نفاق و منقصه تا خاندان ماست | | اخلاص و صدق و منقبه داريم و خود نداشت |
معلوم صد هزار يقين در گمان ماست | | ما را گمان فتد که بماني هزار سال |
وز مدحتت مبارکي دودمان ماست | | نوروز را به خدمت صدرت مبارکي است |
وين تازگي ز بهر صلاح جهان ماست | | منشور حاجبي و اميريت تازه گشت |
آمين پس از دعا مدد جاودان ماست | | گوئيم جاودانت بقاباد و اين دعاست |