مرا ياقوت او قوت روانست

مرا ياقوت او قوت روانست شاعر : خواجوي کرماني ولي اشکم چو ياقوت روانست مرا ياقوت او قوت روانست خطش طوطيست يا هندوستانست رخش ماهست يا خورشيد شب پوش نسيم از سنبلش عنبر فشانست صبا از طره‌اش عنبر نسيمست وليکن يک سر مويش دهانست ميانش يکسر مو در ميان نيست وليکن چون نظر کردم چنانست شنيدم کان صنم با ما چنان نيست که يکچندست کوهم ناتوانست ز چشمش چشم پوشش چون توان داشت که گر خود آتشست آتش نشانست بيا آن آب آتش رنگ در ده بدينسان کز پيت اشکم...