آن سرو ناز بين که چه خوش مي‌رود به راه

آن سرو ناز بين که چه خوش مي‌رود به راه شاعر : سعدي وان چشم آهوانه که چون مي‌کند نگاه آن سرو ناز بين که چه خوش مي‌رود به راه يا مه چارده که به سر برنهد کلاه تو سرو ديده‌اي که کمر بست بر ميان مه پيش روي او چو ستارست پيش ماه گل با وجود او چو گياست پيش گل با او چنان که در پي سلطان رود سپاه سلطان صفت همي‌رود و صد هزار دل گويم کجا روم که ندانم گريزگاه گويند از او حذر کن و راه گريز گير گويي دراوفتاد دل از دست من به چاه اول نظر که چاه زنخدان...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آن سرو ناز بين که چه خوش مي‌رود به راه

شاعر : سعدي

وان چشم آهوانه که چون مي‌کند نگاه		آن سرو ناز بين که چه خوش مي‌رود به راه
يا مه چارده که به سر برنهد کلاه		تو سرو ديده‌اي که کمر بست بر ميان
مه پيش روي او چو ستارست پيش ماه		گل با وجود او چو گياست پيش گل
با او چنان که در پي سلطان رود سپاه		سلطان صفت همي‌رود و صد هزار دل
گويم کجا روم که ندانم گريزگاه		گويند از او حذر کن و راه گريز گير
گويي دراوفتاد دل از دست من به چاه		اول نظر که چاه زنخدان بديدمش
جان عزيز بر کف دستست گو بخواه		دل خود دريغ نيست که از دست من برفت
آخر نه بر دو ديده من به که خاک راه		اي هر دو ديده پاي که بر خاک مي‌نهي
وان سينه سفيد که دارد دل سياه		حيفست از آن دهن که تو داري جواب تلخ
آه از تو سنگ دل که چه نامهرباني آه		بيچارگان بر آتش مهرت بسوختند
شب روز مي‌کنند و تو در خواب صبحگاه		شهري به گفت و گوي تو در تنگناي شوق
باشد که دست ظلم بداري ز بي‌گناه		گفتم بنالم از تو به ياران و دوستان
از دوست جز به دوست مبر سعديا پناه		بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت