يکي را کرم بود و قوت نبود

يکي را کرم بود و قوت نبود شاعر : سعدي کفافش بقدر مروت نبود يکي را کرم بود و قوت نبود جوانمرد را تنگدستي مباد که سفله خداوند هستي مباد مرادش کم اندر کمند اوفتد کسي را که همت بلند اوفتد نگيرد همي بر بلندي قرار چو سيلاب ريزان که در کوهسار تنک مايه بودي از اين لاجرم نه در خورد سرمايه کردي کرم که اي خوب فرجام نيکو سرشت برش تنگدستي دو حرفي نبشت که چندي است تا من به زندان درم يکي دست گيرم به چندي درم وليکن به دستش پشيزي نبود به چشم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

يکي را کرم بود و قوت نبود

شاعر : سعدي

کفافش بقدر مروت نبود		يکي را کرم بود و قوت نبود
جوانمرد را تنگدستي مباد		که سفله خداوند هستي مباد
مرادش کم اندر کمند اوفتد		کسي را که همت بلند اوفتد
نگيرد همي بر بلندي قرار		چو سيلاب ريزان که در کوهسار
تنک مايه بودي از اين لاجرم		نه در خورد سرمايه کردي کرم
که اي خوب فرجام نيکو سرشت		برش تنگدستي دو حرفي نبشت
که چندي است تا من به زندان درم		يکي دست گيرم به چندي درم
وليکن به دستش پشيزي نبود		به چشم اندرش قدر چيزي نبود
که اي نيک نامان آزاد مرد		به خصمان بندي فرستاد مرد
و گر مي‌گريزد ضمان بر منش		بداريد چندي کف از دامنش
وز اين شهر تا پاي داري گريز		وزان جا به زنداني آمد که خيز
قرارش نماند اندر او يک نفس		چو گنجشک در باز ديد از قفس
نه سيري که بادش رسيدي به گرد		چو باد صبا زان ميان سير کرد
که حاصل کن اين سيم يا مرد را		گرفتند حالي جوانمرد را
که مرغ از قفس رفته نتوان گرفت		به بيچارگي راه زندان گرفت
نه شکوت نبشت و نه فرياد خواند		شنيدم که در حبس چندي بماند
بر او پارسايي گذر کرد و گفت:		زمانها نياسود و شبها نخفت
چه پيش آمدت تا به زندان دري؟		نپندارمت مال مردم خوري
نخوردم به حيلت گري مال کس		بگفت اي جليس مبارک نفس
خلاصش نديدم بجز بند خويش		يکي ناتوان ديدم از بند ريش
من آسوده و ديگري پاي بند		نديدم به نزديک رايم پسند
زهي زندگاني که نامش نمرد		بمرد آخر و نيک نامي ببرد
به از عالمي زنده‌ي مرده دل		تني زنده دل، خفته در زير گل
تن زنده دل گر بميرد چه باک؟		دل زنده هرگز نگردد هلاک