اگر زخم بينند و گر مرهمش | | خوشا وقت شوريدگان غمش |
به اميدش اندر گدايي صبور | | گداياني از پادشاهي نفور |
وگر تلخ بينند دم در کشند | | دمادم شراب الم در کشند |
سلحدار خارست با شاه گل | | بلاي خمارست در عيش مل |
که تلخي شکر باشد از دست دوست | | نه تلخ است صبري که بر ياد اوست |
سبک تر برد اشتر مست بار | | ملامت کشانند مستان يار |
شکارش نجويد خلاص از کمند | | اسيرش نخواهد رهايي زبند |
منازل شناسان گم کرده پي | | سلاطين عزلت، گدايان حي |
که چون آب حيوان به ظلمت درند؟ | | به سر وقتشان خلق کي ره برند |
رها کرده ديوار بيرون خراب | | چو بيتالمقدس درون پر قباب |
نه چون کرم پيله به خود برتنند | | چو پروانه آتش به خود در زنند |
لب از تشنگي خشک، برطرف جوي | | دلارام در بر، دلارام جوي |
که بر شاطي نيل مستسقيند | | نگويم که بر آب قادر نيند |