يکي طفل دندان برآورده بود

يکي طفل دندان برآورده بود شاعر : سعدي پدر سر به فکرت فرو برده بود يکي طفل دندان برآورده بود مروت نباشد که بگذارمش که من نان و برگ از کجا آرمش؟ نگر تا زن او را چه مردانه گفت: چو بيچاره گفت اين سخن، پيش جفت همان کس که دندان دهد نان دهد مخور هول ابليس تا جان دهد که روزي رساند، تو چندين مسوز تواناست آخر خداوند روز نويسنده عمر و روزي است هم نگارنده‌ي کودک اندر شکم بدارد، فکيف آن که عبد آفريد خداوندگاري که عبدي خريد که مملوک را بر...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

يکي طفل دندان برآورده بود

شاعر : سعدي

پدر سر به فکرت فرو برده بود		يکي طفل دندان برآورده بود
مروت نباشد که بگذارمش		که من نان و برگ از کجا آرمش؟
نگر تا زن او را چه مردانه گفت:		چو بيچاره گفت اين سخن، پيش جفت
همان کس که دندان دهد نان دهد		مخور هول ابليس تا جان دهد
که روزي رساند، تو چندين مسوز		تواناست آخر خداوند روز
نويسنده عمر و روزي است هم		نگارنده‌ي کودک اندر شکم
بدارد، فکيف آن که عبد آفريد		خداوندگاري که عبدي خريد
که مملوک را بر خداوندگار		تو را نيست اين تکيه بر کردگار
شدي سنگ در دست ابدال سيم		شنيدي که در روزگار قديم
چو راضي شدي سيم و سنگت يکي است		نپنداري اين قول معقول نيست
چه مشتي زرش پيش همت چه خاک		چو طفل اندرون دارد از حرص پاک
که سلطان ز درويش مسکين ترست		خبر ده به درويش سلطان پرست
فريدون به ملک عجم نيم سير		گدا را کند يک درم سيم سير
گدا پادشاه است و نامش گداست		نگهباني ملک و دولت بلاست
به از پادشاهي که خرسند نيست		گدايي که بر خاطرش بند نيست
به ذوقي که سلطان در ايوان نخفت		بخسبند خوش روستايي و جفت
چو خفتند گردد شب هر دو روز		اگر پادشاه است و گر پينه دوز
چه بر تخت سلطان، چه بر دشت کرد		چو سيلاب خواب آمد و مرد برد
برو شکر يزدان کن اي تنگدست		چو بيني توانگر سر از کبر مست
که برخيزد از دستت آزار کس		نداري بحمدالله آن دسترس