توانگري نه به مالست پيش اهل کمال

توانگري نه به مالست پيش اهل کمال شاعر : سعدي که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال توانگري نه به مالست پيش اهل کمال تو خواه از سخنم پند گير و خواه ملال من آنچه شرط بلاغست با تو مي‌گويم چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال محل قابل و آنگه نصيحت قائل که هست صورت ديوار را همين تمثال به چشم و گوش و دهان آدمي نباشد شخص به گوش مردم نادان چو آب در غربال نصيحت همه عالم چو باد در قفس است که اعتماد نکردند بر جهان عقال دل اي حکيم درين معبر هلاک مبند...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

توانگري نه به مالست پيش اهل کمال

شاعر : سعدي

که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال		توانگري نه به مالست پيش اهل کمال
تو خواه از سخنم پند گير و خواه ملال		من آنچه شرط بلاغست با تو مي‌گويم
چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال		محل قابل و آنگه نصيحت قائل
که هست صورت ديوار را همين تمثال		به چشم و گوش و دهان آدمي نباشد شخص
به گوش مردم نادان چو آب در غربال		نصيحت همه عالم چو باد در قفس است
که اعتماد نکردند بر جهان عقال		دل اي حکيم درين معبر هلاک مبند
که پشت مار به نقش است و زهر او قتال		مکن به چشم ارادت نگاه در دنيا
که آفتاب فلک را ضرورتست زوال		نه آفتاب وجود ضعيف انسان را
دگر به قهر چنان خرد مي‌کند که سفال		چنان به لطف همي پرورد که مرواريد
به راستي که به بازي برفت چندين سال		برفت عمر و نرفتيم راه شرط و ادب
دريغ زور جواني که صرف شد به محال		کنون که رغبت خيرست زور طاعت نيست
که پنج روز دگر مي‌رود به استعجال		زمان توبه و عذرست و وقت بيداري
که دست جور زمانش نه پر گذاشت نه بال		کنون هواي عمل مي‌زند کبوتر نفس
نماز شام که بر بام مي‌روم چو هلال		چنان شدم که به انگشت مي‌نمايندم
که دير و زود فراق اوفتد درين اوصال		وصال حضرت جان‌آفرين مبارک باد
که زير بار به آهستگي رود حمال		به زير بار گنه گام برنمي‌گيرم
مگر به عفو خداوند منعم متعال		چنين گذشت که ديگر اميد خير نماند
که عارفان جميل‌اند و عاشقان جمال		بزرگوار خدايا به حق مرداني
به زور بازوي تقوي و للحروب رجال		مبارزان طريقت که نفس بشکستند
يسبحون له بالغدو والاصال		يقدسون له بالخفي والاعلان
که صبر پيش گرفتند تا به وقت مجال		مراد نفس ندادند ازين سراي غرور
شب فراق به اميد بامداد وصال		قفا خورند و ملامت برند و خوش باشند
که دست گيري و رحمت کني علي‌الاجمال		به سر سينه اين دوستان علي‌التفصيل
بجز محبت مردان مستقيم احوال		رهي نمي‌برم و چاره‌اي نمي‌دانم
که مايه‌داران رحمت کنند بر بطال		مرا به صبحت نيکان اميد بسيارست
نظر کنند به بيچارگان صف نعال		بود که صدرنشينان بارگاه قبول
ز بهر آنکه نه امروز مي‌کند افضال		توقعست به انعام دائم‌المعروف
از آستان مربي کجا روند اطفال؟		هميشه در کرمش بوده‌ايم و در نعمش
سال نيز چه حاجت که عالمست به حال		سال نيست مگر بر خزائن کرمش
چه خواهي از ضعفا اي کريم و از جهال		من آن ظلوم جهولم که اولم گفتي
که آسمان و زمين برنتافتند و جبال		مرا تحمل باري چگونه دست دهد
که ره نمي‌برد آنجا قياس و وهم و خيال		ثناي عزت حضرت نمي‌توانم گفت
به خير کن که همينست غايةامال		ختام عمر خدايا به فضل و رحمت خويش
که وهم منقطعست از سرادقات جلال		بر آستان عبادت وقوف کن سعدي