به نوبت‌اند ملوک اندرين سپنج سراي

به نوبت‌اند ملوک اندرين سپنج سراي شاعر : سعدي کنون که نوبت تست اي ملک به عدل گراي به نوبت‌اند ملوک اندرين سپنج سراي که بار بازپسين دشمنيست جمله رباي؟ چه دوستي کند ايام اندک اندک بخش چو دور عمر به سر شد درآمدند از پاي چه مايه بر سر اين ملک سروران بودند که ديگرانش به حسرت گذاشتند به جاي تو مرد باش و ببر با خود آنچه بتواني بناي خانه‌کنانند و بام قصرانداي درم به جورستانان زر به زينت ده به سيم سوختگان زرنگار کرده سراي به عاقبت خبر آمد که مرد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

به نوبت‌اند ملوک اندرين سپنج سراي

شاعر : سعدي

کنون که نوبت تست اي ملک به عدل گراي		به نوبت‌اند ملوک اندرين سپنج سراي
که بار بازپسين دشمنيست جمله رباي؟		چه دوستي کند ايام اندک اندک بخش
چو دور عمر به سر شد درآمدند از پاي		چه مايه بر سر اين ملک سروران بودند
که ديگرانش به حسرت گذاشتند به جاي		تو مرد باش و ببر با خود آنچه بتواني
بناي خانه‌کنانند و بام قصرانداي		درم به جورستانان زر به زينت ده
به سيم سوختگان زرنگار کرده سراي		به عاقبت خبر آمد که مرد ظالم و ماند
عقيق زيورش از ديده‌هاي خون‌پالاي		بخور مجلسش از ناله‌هاي دودآميز
بلند بانگ چه سود و ميان تهي چو دراي؟		نياز بايد و طاعت نه شوکت و ناموس
به گوش جان تو پندارم اين دو گفت خداي		دو خصلت‌اند نگهبان ملک و ياور دين
دوم که از در بيچارگان به لطف درآي		يکي که گردن زورآوران به قهر بزن
تو بر و بحر گرفتي به عدل و همت و راي		به تيغ و طعنه گرفتند جنگجويان ملک
چو دولتست چه حاجت به تير جوشن خاي		چو همتست چه حاجت به گرز مغفرکوب
که سايه بر سر ايشان فکنده‌اي چو هماي		به چشم عقل من اين خلق پادشاهانند
نه بانگ مطرب و آواي چنگ و ناله‌ي ناي		سماع مجلست آواز ذکر و قرآنست
نه عود سوز به کار آيدت نه عنبرساي		عمل بيار که رخت سراي آخرتست
که دست فتنه ببندد خداي کارگشاي		کف نياز به حق برگشاي و همت بند
که مار دست ندارد ز قتل مارافساي		بد اوفتند بدان لاجرم که در مثلست
عدوي مملکتست او به کشتنش فرماي		هر آن کست که به آزار خلق فرمايد
که بشنود سخن دشمنان دوست‌نماي		به کامه‌ي دل دشمن نشيند آن مغرور
به چشم عفو و کرم بر شکستگان بخشاي		اگر توقع بخشايش خدايت هست
دلي به دست کن و زنگ خاطري بزداي		ديار مشرق و مغرب مگير و جنگ مجوي
گرت به سايه در آسايشي به خلق رسد		نگويمت چو زبان‌آوران رنگ‌آساي
که ابر مشک‌فشاني و بحر گوهر زاي		بهشت بردي و در سايه خداي آساي
پس اين چه فايده گفتن که تا به حشر بپاي		نکاهد آنچه نبشتست عمر و نفزايد
به عدل و عفو و کرم کوش و در صلاح افزاي		مزيد رفعت دنيا و آخرت طلبي
جزا دهند به مکيال نيک و بد پيماي		به روز حشر که فعل بدان و نياکان را
سپيدنامه و خوشدل به عفو بار خداي		جريده‌ي گنهت عفو باد و توبه قبول
که بار ديگرش از سينه برنيايد واي		به طعنه‌اي زده باد آنکه بر تو بد خواهد