دريغ روز جواني و عهد برنايي

دريغ روز جواني و عهد برنايي شاعر : سعدي نشاط کودکي و عيش خويشتن رايي دريغ روز جواني و عهد برنايي پس از غرور جواني و دست بالايي سر فروتني انداخت پيريم در پيش ستيز دور فلک ساعد توانايي دريغ بازوي سرپنجگي که برپيچد چه دوستيست که با دوستان نمي‌پايي زهي زمانه‌ي ناپايدار عهد شکن که همچو طفل ببخشي و باز بربايي که اعتماد کند بر مواهب نعمت تباه‌تر شکني هر چه خوشتر آرايي به‌زارتر گسلي هر چه خوبتر بندي که در شکنجه‌ي بي‌کاميش نفرسايي به عمر...
چهارشنبه، 3 فروردين 1390
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما
دريغ روز جواني و عهد برنايي
دريغ روز جواني و عهد برنايي
دريغ روز جواني و عهد برنايي

شاعر : سعدي

نشاط کودکي و عيش خويشتن راييدريغ روز جواني و عهد برنايي
پس از غرور جواني و دست بالاييسر فروتني انداخت پيريم در پيش
ستيز دور فلک ساعد تواناييدريغ بازوي سرپنجگي که برپيچد
چه دوستيست که با دوستان نمي‌پاييزهي زمانه‌ي ناپايدار عهد شکن
که همچو طفل ببخشي و باز برباييکه اعتماد کند بر مواهب نعمت
تباه‌تر شکني هر چه خوشتر آراييبه‌زارتر گسلي هر چه خوبتر بندي
که در شکنجه‌ي بي‌کاميش نفرساييبه عمر خويش کسي کامي از توبرنگرفت
نخواستم که به قدر من اندر افزايياگر زيادت قدرست در تغير نفس
تو را سلامت پيري و پاي برجاييمرا ملامت ديوانگي و سرشغبي
کجاست جهل و جواني و عشق و شيداييشکوه پيري بگذار و علم و فضل و ادب
تفاوتي نکند گربزي و داناييچو با قضاي اجل بر نمي‌توان آمد
که بعد ازو متصور شود شکيبايينه آن جليس انيس از کنار من رفتست
بر آستين تنعم، طراز زيباييدريغ خلعت ديباي احسن‌التقويم
چنانکه مشک به ماورد بر سمن ساييغبار خط معنبر نشسته بر گل روي
چو گل به عمر دو روزه غرور ننمايياگر ز باد فنا اي پسر بينديشي
نه آب ديده، که گر خون دل بپالاييزمان رفته نخواهد به گريه بازآمد
ضرورتست که روزي به گل برانداييهميشه باز نباشد در دو لختي چشم
که عاقبت به مصيبت نکرد يکتاييندوخت جامه‌ي کامي به قد کس گردون
زمانه مجلس عيش بتان يغماييچو خوان يغما بر هم زند همي ناگاه
وگر به سروري امروز نخل خرماييچو تخم خرما فردات پايمال کنند
تو همچنان ز سر کبر بر ثرياييبرادران تو بيچاره در ثري رفتند
به پنج روز که در عشرت تمناييخيال بسته و بر باد عمر تکيه زده
برو چو با سگ نفس نبهره بر ناييدماغ پخته که من شيرمرد برناام
تو موم نيستي اي دل که سنگ خارايياگر بود دل ممن چو موم، نرم نهاد
درست شد به حقيقت که مردم‌آساييهر آن زمان که ز تو مردمي برآسايد
که چاره نيست برون از شکسته پيراييوگر به جهل برفتي به عذر بازپس آي
چو روزگار به پيرانه سر به رعناييسخن دراز مکن سعديا و کوته کن
به دست سعي تو بادست تا نپيماييوگر عنايت و توفيق حق نگيرد دست
که دردمند نوازي و جرم بخشاييببخش بار خدايا بعه فضل و رحمت خويش
مگر به عين عنايت قبول فرماييبضاعتي نه سزاوار حضرت آورديم
کجا رود مگس از کارگاه حلواييز درگه کرمت روي نااميدي نيست


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
مقالات مرتبط