اي ناگزران عقل و جانم
اي ناگزران عقل و جانم
شاعر : سنايي غزنوي
وي غارت کرده اين و آنم اي ناگزران عقل و جانم وي خال جمال تو گمانم اي نقش خيال تو يقينم چون با تو بوم همه جهانم تا با خودم از عدم کمم کم تا با تو بمانم ار بمانم در بازم با تو خويشتن را پرسي که به تن کي کمانم گويي که به دل چهاي چو تيرم آنم که چو هر دو حرف آنم پيش تو به قلب و قالب اي جان کي بود که کني کم از دهانم اي شکل و دهان تو کم از نيست حقا که بود به از جنانم گر با تو به دوزخ اندر آيم در حجرهي تنگ کن فکانم تا چند چهار ميخ داري در سايهي دامن زمانم تا چند فسرده روح داري هر چند برايگان گرانم بي هيچ بخر مرا هم از من زيرا که هنوز در ميانم مانند ميان خود کنم نيست با جان چکنم نه آسمانم با تن چکنم نه از زمينم يک راه برآي تا نمانم من سايه شدم تو آفتابي بنماي جمال تا بدانم بگشاي نقاب تا ببينم تا مرکب پي بريده رانم خواننده تو باش سوي خويشم تا نامهي نانبشته خوانم در ديده به جاي ديده بنشين بپذير مرا که من چنانم تو عاشق هست و نيست خواهي اکنون نه سناييم سنانم در ديده ز بيم غيرت تو
مقالات مرتبط