کند بايد به جفا ديده و دندان کسي

کند بايد به جفا ديده و دندان کسي شاعر : سنايي غزنوي چاکر او ز بن سي و دو دندان نشود کند بايد به جفا ديده و دندان کسي مبتدع باشد کت چاکر فرمان نشود نايب جاه پيمبر تويي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

کند بايد به جفا ديده و دندان کسي

شاعر : سنايي غزنوي

چاکر او ز بن سي و دو دندان نشود		کند بايد به جفا ديده و دندان کسي
مبتدع باشد کت چاکر فرمان نشود		نايب جاه پيمبر تويي امروز و کسي
مجلسش خرم و خوش جز به گل افشان نشود		به گل افشان ارم ماند آن مجلس تو
نرخ جانها به جز از گفت تو ارزان نشود		اي بها گير دري کز سخن چون گهرت
هرگز آن خاطر او دفتر نسيان نشود		هر که شاگرد تو باشد به گه خواندن علم
تا برآن نامه‌ي او نام تو عنوان نشود		نامه‌ي عقل به يک لحظه بنپذيرد جان
جز سوي مائده‌ي جود تو مهمان نشود		معده‌ي حرص که شد تافته از تف نياز
که وي از حجت و نام تو هراسان نشود		نيست يک ملحد و يک مبتدع اندر آفاق
آن چه جايست که از فر تو بستان نشود		شد نو آباد چو بستان ز جمال تو و خود
زان که بي پند تو مي خلق به سامان نشود		به دعا خواست همي اهل نوآباد ترا
آن که باشد که ز گفتار تو شادان نشود		چون ز آرايش کوي تو شود شاد فلک
ار مريد تو همه عامه فراوان نشود		خاصه‌ي شهر غلامان تو گشتند چه باک
آن لب پر شکر و در تو خندان نشود		ديو گريان نشود تا به سخن بر کرسي
رو که بر تو سخنت حجت و برهان نشود		سخن راست همي گويي بي‌روي و به حشر
صدق اين قول چه داند که خراسان نشود		نيست عالم چو تو در هيچ نواحي و کسي
جاهل از کسوت و لاف افسر کيهان نشود		مردم از جهد شود عالم نز جامه و لاف
روز ديگر به سخن شمس درافشان نشود		هر که بيدار نباشد شبي از جهد چو چرخ
هر که در کودکي از جهد سخندان نشود		سست گفتار بود درگه پيري در علم
سالها برگذرد کايچ سرافشان نشود		اندر آن تيغ چه تيزي بود از جهد که آن
زان که بي‌فضل هر ابله سوي ديوان نشود		علم داري شرف و قدر بجوي ار نه مجوي
ورنه از طور کسي موسي عمران نشود		علم بايد که کند جاي تو کرسي و صدور
ور نه صد چوب بينداز که ثعبان نشود		معجز موسي داري که کني ثعبان چوب
ور نه هر پيشه به يک نور همي کان نشود		علم شمس همي بايد و تاثير فلک
شعر در مدحت تو مايه‌ي بهتان نشود		اي چنان در خور هر مدح که مداح ترا
چون بديد آن شرف و عز ثناخوان نشود		من ثناخوان توام کيست که از روي خرد
ليک بي گفت تو اينکار به سامان نشود		جامه‌ي عيدي من بايد از اين مجلسيانت
تا پري در عمل و چهر چو شيطان نشود		تا فلک در ضرر و نفع چو گوهر نبود
تا به جز حاسد تو پر غم و احزان نشود		منبر نو به نوآباد مبارک بادت
بنده بر هيچ دري چون در يزدان نشود		باد بر درگه يزدانت قبول از پي آنک
تا بر حسب تو فرش قدمش جان نشود		اي خدايي که رهيت افسر دو جهان نشود
مرو را خدمت تو قيد گريبان نشود		چنگ در دامن مهر تو چگونه زند آنک
مرد را باديه بر ياد تو بستان نشود		سخت پي سست بود در طلب کوي تو آنک
خواب در ديده‌ي او جز سر پيکان نشود		هر که در جست لقايت نبود راست چو تير
هرگز از دور فلک بي‌سر و سامان نشود		هر که جولانگه او حضرت پاکيزه‌ي تست
جان سپر سازد مردانه و پنهان نشود		چون به ميدان تو پيکان بلا گشت روان
او به جز بر فرس خاص به ميدان نشود		موکب جان ستدن چون بزند لشکر عشق
هرگز اندر ره دين گمره و حيران نشود		اي ره آموز که هر کو به تو ره يافت به تو
هرگز افراشته‌ي فضل تو ويران نشود		آنکه هستندهم افراشته‌ي فضل تو اند
تامگر کارکشان طعمه‌ي خذلان نشود		ثمره‌ي بندگي از خاک درت مي‌روبند
زان که بي‌لطف تو کس در خور غفران نشود		کيسه‌ها دوخته بر درگهت از روي اميد
از پذيرفتنشان يار و نگهبان نشود		گرسنه بوده و پنداشت بسر کرده‌ي راه
ورنه از ذات کسي گبر و مسلمان نشود		همه از حکم تو افکنده و برداشته‌اند
بتکلف هذيان آيت قرآن نشود		گبر خواهد که بود طالب کوي تو وليک
ماه در رفعت و در جرم چو کيوان نشود		هفت سياره روانند و ليک از رفتن
چون جمال الحکما بحر درافشان نشود		هر کسي علم همي خواند ليکن يک تن
هيچ دل در ره دين معدن عصيان نشود		آن منبه که ز تنبيه وي اندر همه عمر
باز گردد ز هوا مايل باران نشود		آنکه گه گه کف او بيند ابر از خجلي
هر کرا مجلس او آيت درمان نشود		آنکه در درد بماندي ز بلاي شيطان

کند بايد به جفا ديده و دندان کسي

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته