پس از عمري که دل خونابه ميخورد

پس از عمري که دل خونابه ميخورد شاعر : عبيد زاکاني خرد بيرون شد و دل کار ميکرد پس از عمري که دل خونابه ميخورد به صد افسون و صد دستان و نيرنگ چو بر دل شد زغم راه نفس تنگ به سوي آن صنم پيغام کردم عقابي تيز پر را رام کردم غمت سلطان خلوت خانه‌ي دل که اي هم جان و هم جانانه‌ي دل ز رخسار تو بادا چشم بد دور جمالت چشم جان را چشمه‌ي نور کنم بر درگهت فرياد و زاري منم آن بيدلي کز بيقراري بغير از کوي تو جائي ندارم خلاف راي تو رايي ندارم درونم...