مطرب غزل تر روان کو؟ | | ساقي، قدحي مي مغان کو؟ |
و آن راحت جان ناتوان کو؟ | | آن مونس دل کجاست آخر؟ |
آن صيقل غمزداي جان کو؟ | | آيينهي سينه زنگ غم خورد |
مخمور ميم، مي مغان کو؟ | | از زهد و صلاح توبه کردم |
آن زاهد خشک جان فشان کو؟ | | اسباب طرب همه مهياست |
ترک بد و نيک و سوزيان کو؟ | | گر زهد تو نيست جمله تزوير |
جان و دل و ديده در ميان کو؟ | | ور از دو جهان کران گرفتي |
عيش خوش و عمر جاودان کو؟ | | با شاهد و شمع در خرابات |
صحرا و گل و مي مغان کو؟ | | در صومعه چند زهد ورزيم؟ |
بوي خوش باغ و بوستان کو؟ | | چون بلبل بينوا چه باشيم؟ |
بوي سر زلف دلستان کو؟ | | ما را چه ز باغ و بوي گلزار؟ |
کان يار لطيف مهربان کو؟ | | با دل گفتم: مرا نگويي |
خونابهي چشم خون فشان کو؟ | | ور يافتهاي ازو نشاني |
آن عيش کجا و آن زمان کو؟ | | با هم بوديم روزکي چند |
از وي چه نشان دهيم: آن کو؟ | | دل گفت: هر آنچه او ندانست |
باشد که دمي شود چنان کو | | با اين همه جهد مي کنم هم |
جان در ره او، وليک جان کو؟ | | خواهد که فدا کند عراقي |