مولاي توام، دلال تا کي؟ | | جانا، ز منت ملال تا کي؟ |
بر صبر من احتمال تا کي؟ | | از حسن تو بازمانده تا چند؟ |
در پرده چنان جمال تا کي؟ | | بردار ز رخ نقاب يکبار |
چون سايه مرا زوال تا کي؟ | | از پرتو آفتاب رويت |
از عاشق خود ملال تا کي؟ | | يکباره ز من ملول گشتي |
چون ذره مرا مجال تا کي؟ | | بي وصل تو در هواي مهرت |
از ذره نهان جمال تا کي؟ | | خورشيد رخا، به من نظر کن |
من تشنهي آن زلال تا کي؟ | | در لعل تو آب زندگاني |
خون دل من حلال تا کي ؟ | | وصل خوش تو حرام تا چند ؟ |
بيداد تو ماه و سال تا کي؟ | | فرياد من از تو چند باشد؟ |
آخر ز تو گوشمال تا کي؟ | | از دست تو پايمال گشتم |
کام دل بدسگال تا کي؟ | | اي دوست، به کام دشمنان باز |
از حسرت آن جمال تا کي؟ | | دل خون شده، جان به لب رسيده |
کايدل، پي هر خيال تا کي؟ | | با دل به عتاب دوش گفتم: |
سرگشته پي محال تا کي؟ | | انديشهي وصل يار بگذار |
اي ذره تو را مجال تا کي؟ | | در پرتو آفتاب حسنش |
ديوانهي زلف و خال تا کي؟ | | آشفتهي روي خوب تا چند؟ |
اي سايه، تو را زوال تا کي؟ | | از مهر رخ جهان فروزش |
بر پاي دلت عقال تا کي؟ | | از حلقهي زلف هر نگاري |
پيوسته اسير خال تا کي؟ | | در عشق خيال هر جمالي |
آخر طلب محال تا کي؟ | | بر بوي وصال عمر بگذشت |
از دفتر هجر فال تا کي؟ | | در وصل تو را چو نيست طالع |
اي خفته، درين خيال تا کي؟ | | ناديده رخش به خواب يکشب |
من دانم و او و قال تا کي؟ | | هر شب منم و خيال جانان |
از شيفتگان سال تا کي؟ | | دل گفت که: حال من چه پرسي؟ |
با بيخبران جدال تا کي؟ | | من دانم و عشق، چند گويي؟ |
فرياد چه؟ قيل و قال تا کي؟ | | دم در کش و خون گري، عراقي |