بهترین راهنمای افت قند خون و سندروم خستگی مزمن

افت قند خون، به این معنا است که سطح قند خون به شکل غیر طبیعی پایین است در حالی که سندروم خستگی مزمن، شرایطی است که به واسطه خستگی ناتوان‌کننده یا بیش از حد تعریف می‌شود. در مورد این دو شرایط و چگونگی این که آن‌ها با یکدیگر مرتبط هستند، با این متن بیشتر بدانید.
با در نظر گرفتن ماهیت پیچیده این بیماری، کمیته مشورتی فدرال، توصیه به تغییر نام سندروم خستگی مزمن به انسفالومیلیت میالژیک (ME) یا سندروم خستگی مزمن انسفالوپاتی میالژیک (ME-CFS) کرده است.
سندروم خستگی مزمن (CFS) شاید یکی از شناخته شده‌ترین یا بحث‌برانگیزترین بیماری یا سندروم است. پیشتر این بیماری حتی توسط برخی متخصصان پزشکی به عنوان یک بیماری حقیقی شناخته نمی‌شد. اما در چند دهه گذشته، سناریو تا حدی تغییر کرده است و CFS به عنوان یک بیماری حقیقی شناخته می‌شود. CFS، در واقع یک بیماری تنها نیست بلکه گروهی از بیماری‌های طبی ناتوان کننده است که به واسطه خستگی مداوم و چند علامت دیگر شناخته می‌شود.
اما محققان نتوانستند علت دقیق CFS را با دقت بشناسند. بسیاری عقیده دارند که CFS به واسطه یک فاکتور ایجاد نمیشود بلکه چندین فاکتور در آن نقش دارند. حقیقت دیگری که درمورد CFS روشن شده است این است که مبتلایان به CFS، افت قند خون یا سطوح قند خون کاهش یافته دارند. در واقع، این شک وجود دارد که افت قند خون با خستگی پایدار و مزمن، نوعی از خستگی که توسط مبتلایان به CFS تجربه می‌شود، در ارتباط است. بنابراین بیایید در مورد افت قند خون و این که چه طور می‌تواند باعث خستگی مزمن شود، بیشتر بدانید.

اطلاعات بیشتری درمورد افت قند خون

افت قند خون، شرایطی است که به واسطه سطوح قند خون کاهش یافته، تعریف می‌شود. این شرایط در بیماران دیابتی شایع‌تر است زیرا آن‌ها داروهای پایین آورنده قند خون مصرف می‌کنند و مصرف بیش از حد تصادفی این داروها می‌تواند سطح قند خون را پایین‌تر از حد طبیعی بیاورد. دریافت ناکافی غذا، در حالی که این داروها مصرف می‌شوند نیز می‌تواند باعث افت قنو خون شود. به هر حال، افت قند خون می‌تواند بدون ابتلا به دیابت نیز تجربه شود.
وقتی ما یک وعده غذا می‌خوریم، سطح قند خون افزایش می‌یابد. سلول‌های بتا لوزالمعده هورمونی به نام انسولین ترشح می‌کنند. انسولین، جذب گلوکز از گردش خون توسط سلول‌ها و بافتهای بدن را تسهیل می‌کند و در نتیجه سطح گلوکز به حد طبیعی باز می‌گردد. بنابراین، سطح قند خون می‌تواند به کمتر از حد نرمال کاهش یابد، چناچه تولید بیش از حد انسولین توسط لوزالمعده وجود داشته باشد.
هورمون دیگری که سطح گلوکز خون را تنظیم می‌کند، گلوکاگون است. گلوکاگون، به کبد پیام می‌فرستد تا گلیکوژن را چنانچه سطح قند خون بسیار پایین است به گلوکز تبدیل کند. وقتی ما به مدت چند ساعت چیزی نمی‌خوریم، کبد، گلیکوژن ذخیره شده را تجزیه می‌کند تا سطح قند خون در حد طبیعی حفظ شود. غدد آدرنال نیز به افزایش سطح قند خون به واسطه ترشح کاته‌کولامین‌هایی که تبدیل گلیکوژن به گلوکز را تسهیل می‌کنند، کمک می‌کند. بنابراین، هر اختلالی در غدد آدرنال یا کبد می‌تواند باعث افت قند خون شود. دیگر دلایل احتمالی افت قند خون، مصرف بیش از حد الکل، اختلالات خوراک و اختلالات غده هیپوفیز می‌باشند.

رابطه بین افت قند خون و خستگی مزمن

میتوکندری‌ها برای تولید ATP به گلوکز که منبع انرژی فرآیندهای بیوشیمیایی حیاتی مختلف رخ داده در بدن می‌باشد، نیاز دارند. بنابراین وقتی سطح قند خون افت می‌کند، سلول‌ها گلوکز کافی برای تولید انرژی ندارند. این امر می‌تواند عوارض جانبی بر فرآیند تولید انرژی داشته باشد. حاصل، تولید انرژی کم و خستگی ناشی از آن است. به غیر از خستگی، افتی قابل توحجه در سطح قند خون میتواند باعث سر درد، سرگیجه، تاری دید، غش و تحریک پذیری شود.
به بیماران مبتلا به CFS و افت قند خون، اغلب توصیه می‌شود تا از فعالیت فیزیکی بیش از حد، خودداری کنند. مشاهده شده است که فعالیت فیزیکی شدید، علائم CFS و سطح قند خون پایین را بسیار تشدید می‌کند زیرا گلوکز به سرعت سوخته می‌شود تا انرژی برای بدن جهت اجرا فعالیت فیزیکی، فراهم شود. کبد، گلیکوژن را به گلوکز تبدیل می‌کند اما در فردی مبتلا به افت قند خون، گلوکز تولید شده از گلیکوژن، لوزالمعده را به ترشح انسولین بیشتر تحریک می‌کند. این امر مجددا سطح قند خون را پایین می‌آورد. بنابراین، فعالیت فیزیکی شدید می‌تواند افت قند خون و CFS را تشدید کند که مجددا اشاره به این موضوع دارد که احتمالا بین این دو وضعیت، رابطه‌ای وجود دارد.
سطح مشخصی از ضعف یا خستگی توسط فرد به دلیل فعالیت بدنی، تجربه می‌شود که می‌تواند توسط استراحت کافی بهبود یابد. اما اگر شما خستگی بیش از حد و دائم را تجربه کنید که با استراحت یا خواب بهبود نمی‌یابد، این مسئله می‌تواند نشانه‌ای از CFS باشد. علائم CFS به واسطه استراحت بهبود نمی‌یابند و ممکن است با فعالیت بدنی بدتر شوند. علائم اصلی CFS که به تشخیص این شرایط کمک می‌کنند، موارد زیر هستند:

خستگی مداوم که با استراحت بهبود نمی‌یابد

خوابی که فرد را سر حال نمی‌کند
حافظه یا تمرکز ضعیف
گلودرد
عقده‌های لنفاوی بزرگ شده (در گردن و زیر بغل)
میالژی یا درد عضلانی
خشکی و درد مفصل بدون تورم و قرمزی
خستگی بیش از حدی که بیش از 24 ساعت به دنبال فعالیت فیزیکی یا ذهنی ادامه می‌یابد.
فرد باید حداقل 4 علامت از موارد ذکر شده را همراه با خستگی پایدار و بدون دلیل قابل توضیح به مدت 6 ساعت یا بیشتر داشته باشد تا معیارهای تشخیصی CFS را دارا باشد. اگر این معیارها را نداشته باشید، خستگی شما می‌تواند مرتبط با برخی شرایط بهداشتی دیگر باشد یا ماهیتی ناشناخته داشته باشد.
علاوه بر افت قند خون، احتمالا CFS با مشکلات سیستم ایمنی، کمبودهای تغذیه‌ای، مصرف بیش از حد آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای خاص، استرس و آسیب روحی، اختلال عملکرد غده آدرنال، عدم تعادل هورمونی، عدم تعادل فلور روده (به خصوص رشد بیش از حد کاندیداآلبیکانس) و عفونت‌های ویروسی ایجاد شده توسط ویروس اپشتین بار و هرپس ویروس انسانی 6 مرتبط باشد. CFS، در زنان شایع‌تر است.
افت قند خون در تعداد زیادی از مبتلایان به CFS مشاهده شده است. در غیاب هر شرایط دیگری که باعث خستگی مزمن شود، پزشکان اغلب به دنبال افت قند خون به عنوان دلیلی احتمالی می‌باشند. به هر حال نمی‌توان گفت، خستگی و ‌‌CFS تنها به واسطه یک فاکتور ایجاد می‌شوند و همه مبتلایان به CFS، سطح قند خون پایین دارند.
رفع مسئولیت: این مقاله، تنها هدف اطلاع‌رسانی دارد و نباید به عنوان جایگزینی برای مشورت پزشکی تخصصی با آن برخورد شود.