يا ز باغ ارم و روضهي رضوان آيد | | يا رب، اين بوي خوش ز گلستان آيد؟ |
يا خود اين بوي ز خاک خوش کمجان آيد | | يا صبا بوي سر زلف نگاري آورد |
کز نسيم خوش او در تن من جان آيد | | يا شمال از دم عيسي نفسي بويي يافت |
نور او در همه آفاق درخشان آيد | | شمس دين، آنکه بدو ديدهي من روشن شد |
که همه روي مه از مهر فروزان آيد | | به جمالش سزد ار چشم جهان روشن شد |
که از آن هر گهري مايهي صد کان آيد | | لطف فرمود و فرستاد يکي درج گهر |
اي بسا آب که در ديدهي گريان آيد | | تا مرا در نظر آيد خط جان پرور او |
زانکه آبشخور او چشمهي حيوان آيد | | شايد ار آب حيات از سخنش ميبچکد |
که خطش چون خط يارم شکرافشان آيد | | جان من در شکر آب و شکر اندر خط شد |
يادش از بندگي بي سر و سامان آيد | | شکر کردم که پس از مدت سي و شش سال |
بر دل تنگ چه غمهاي فراوان آيد؟ | | اي برادر، چه دهم شرح؟ که دور از تو مرا |
حاصلم سوز دل و ديدهي گريان آيد | | چند سرگشته دويدم چو فلک تا آخر |
چشم من بين که چگونه جگرافشان آيد؟ | | آنچه بيني که ندارم ز جهان بر جگر آب |
گرچه جانم به لب از محنت هجران آيد | | اين همه هست و نيم از کرم حق نوميد |
روز آخر نظري بر رخ جانان آيد | | آخر اين بخت من از خواب درآيد سحري |
آخر اين گردش من نيز به پايان آيد | | چند گردم چو فلک گرد جهان سرگردان؟ |
اين همه سنگ محن بر سر من زان آيد | | يافتم صحبت اوتاد اگر روزي چند |
که مرا گوي غرض در خم چوگان آيد | | تا بود در خم چوگان هوا گوي دلم |
لاجرم سينهي من کلبهي احزان آيد | | يوسف گمشده چون باز نيابم به جهان |
بو که بويي به مشامم ز گلستان آيد | | بلبلآسا همه شب تا به سحر نعره زنم |
تا خود از درگه تقدير چه فرمان آيد؟ | | گر نخواهد که همي با وطن آيد ليکن |
که نه هر خار و خسي لايق بستان آيد | | به عراق ار نرسد باز عراقي چه عجب؟ |