ندارد درد من درمان دريغا

ندارد درد من درمان دريغا شاعر : عطار بماندم بي سر و سامان دريغا ندارد درد من درمان دريغا که مي‌گردند سرگردان دريغا درين حيرت فلک ها نيز دير است که راهي نيست بس آسان دريغا درين دشواري ره جان من شد چنين واله چنين حيران دريغا فرو ماندم درين راه خطرناک نه سر پيدا و نه پايان دريغا رهي بس دور مي‌بينم من اين راه جهان پر چشمه‌ي حيوان دريغا ز رنج تشنگي مردم به زاري ز جان دردا و از جانان دريغا چو نه جانان بخواهد ماند نه جان ز يک‌يک سنگ...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ندارد درد من درمان دريغا

شاعر : عطار

بماندم بي سر و سامان دريغا		ندارد درد من درمان دريغا
که مي‌گردند سرگردان دريغا		درين حيرت فلک ها نيز دير است
که راهي نيست بس آسان دريغا		درين دشواري ره جان من شد
چنين واله چنين حيران دريغا		فرو ماندم درين راه خطرناک
نه سر پيدا و نه پايان دريغا		رهي بس دور مي‌بينم من اين راه
جهان پر چشمه‌ي حيوان دريغا		ز رنج تشنگي مردم به زاري
ز جان دردا و از جانان دريغا		چو نه جانان بخواهد ماند نه جان
ز يک‌يک سنگ گورستان دريغا		اگر سنگي نه اي بنيوش آخر
همه با خاک ره يکسان دريغا		عزيزان جهان را بين به يک راه
چگونه ابر شد گريان دريغا		ببين تا بر سر خاک عزيزان
که مي‌بارند چون باران دريغا		مگر جان‌هاي ايشان ابر بوده است
فرو باريم صد طوفان دريغا		بيا تا در وفاي دوستداران
تو خواهي رفت چون ايشان دريغا		همه ياران به زير خاک رفتند
کنون در خاک شد پنهان دريغا		رخي کامد ز پيدايي چو خورشيد
وزان خط هاي چون ريحان دريغا		از آن لب‌هاي چون عناب دردا
نه پسته ماند و نه مرجان دريغا		به يک تيغ اجل درج دهان را
کجا شد آن لب و دندان دريغا		بتان ماه‌روي خوش‌سخن را
زنخدان را ز نخ مي‌دان دريغا		زنخدان‌ها چو بر خواهند بستن
شد از تبريز با کرمان دريغا		بسا شخصا که از تب ريخت در خاک
کجا شد آنهمه ايوان دريغا		بسا ايوان که بر کيوانش بردند
کنون شد کلبه‌ي احزان دريغا		بسا قصرا که چون فردوس کردند
لحد بر جمله شد زندان دريغا		درين غم‌خانه هر يوسف که ديدي
هم از ايران هم از توران دريغا		چو يکسان است آنجا ترک و تاجيک
نه قيصر ماند و نه خاقان دريغا		تو خواه از روم باش و خواه از چين
ز کيخسرو ز نوشروان دريغا		ز افريدون و از جمشيد دردا
نبودش سود يک دستان دريغا		هزاران گونه دستان داشت بلبل
درآمد اين غم هجران دريغا		پس از وصلي که همچون باد بگذشت
تو را يک لقمه چون لقمان دريغا		ز مال و ملک اين عالم تمام است
که آتش بهتر از اين نان دريغا		براي نان چه ريزي آب رويت
چه بايد کند چندين جان دريغا		تو را تا جان بود نان کم نيايد
به جهل آورده‌ام به زيان دريغا		خداوندا همه عمر عزيزم
سيه مي‌گرددم ديوان دريغا		اگرچه بس سپيدم مي‌شود موي
بسي گفتم درين دوران دريغا		چو دوران جواني رفت چون باد
که کردم عمر خود تاوان دريغا		نشد معلوم من جز آخر عمر
تلف کي کردمي زين‌سان دريغا		مرا گر عمر بايستي خريدن
که او را هست جاي آن دريغا		بسي عطار را درد و دريغ است
نهادم روي در نقصان دريغا		خدايا چون گناهم کرد ناقص
از آن غم کرد صدچندان دريغا		اگر کرد اين گدا بر جهل کاري
فرو ماند به صد خذلان دريغا		تو عفوش کن که گر عفوت نباشد