مغز هر دو جهان همييابم | | آنچه در قعر جان همييابم |
فوق هفت آسمان همييابم | | وانچه بر رست از زمين دلم |
نه يقين نه گمان همييابم | | در رهي اوفتادهام که درو |
همچو باد وزان همييابم | | روز پنجه هزار سال آنجا |
نه سر و نه کران همييابم | | غرق دريا چنان شدم که در آن |
که منم آنچه آن همييابم | | گم شدم گم شدم نميدانم |
سر مويي نشان همييابم | | خاک بر فرق من اگر از خويش |
جاي خود لامکان همييابم | | گاه گاهي چو با خودم آرند |
من ز حق رايگان همييابم | | آنچه آن کس نيافت و جان درباخت |
جاي صد مژدگان همييابم | | هر دم از آفتاب حضرت حق |
خار را ضيمران همييابم | | گوييا اي نيم من آنکه بدم |
اين دمش پهلوان همييابم | | آنکه پهلو نسود با موري |
با تو هم داستان همييابم | | گر تو گويي که من نيم خود را |
که تني ناتوان همييابم | | جان من زان چنين توانا شد |
دل و جان شادمان همييابم | | ز غم حق که هر دم افزون باد |
شادي از زعفران همييابم | | چون نيم در سبب چرا گويم |
گاه پيل دمان همييابم | | گاه خود را چو مور ميبينم |
برتر از هفت خان همييابم | | گاه سر را به نور ديدهي سر |
فرق بر فرقدان همييابم | | پاي جان بر ثري هميبينم |
مردم از ديدگان همييابم | | چون پري گوشهاي گرفتن از آنک |
کاثري از فلان همييابم | | من بمردم از آن نگويد کس |
همه دل بوستان همي يابم | | تا گل دل ز خاوران بشکفت |
در ره خاوران همييابم | | طرفه خاري که عشق خود گل اوست |
خار را گلستان همييابم | | عرش بالا درخت خوشهي عشق |
دولتي کين زمان همييابم | | از دم بوسعيد ميدانم |
دولتي ناگهان همييابم | | از مددهاي او به هر نفسي |
گنج اين خاکدان همييابم | | دل خود را ز نور سينهي او |
خويش صاحب قران همييابم | | تا که بيخويش گشتهام من ازو |
همچو صد ديدهبان همييابم | | بر تن خويش جزو جزوم را |
پاي خود در ميان همييابم | | هرچه رفت ارچه من نيم بر هيچ |
نقطهي جمله جان همييابم | | هر کجا در دو کون دايرهاي است |
قيد شير ژيان همييابم | | سر مويي که پي به جان دارد |
همه يک خاندان همييابم | | چون ز يک قالبند جملهي خلق |
جمله يک داستان همييابم | | از ازل تا ابد هرآنچه برفت |
من نه تنها چنان همييابم | | جملهي کاينات زندگي است |
اين به عين عيان همييابم | | همه يک رنگ و او ندارد رنگ |
خود به کنجي نهان همييابم | | هر وجودي که آشکارا گشت |
عقل بر گستوان همييابم | | رخش دل را که جان سوار بر اوست |
از دو کون آشيان همييابم | | مرغ جان را که علم دانهي اوست |
سر برين آستان همييابم | | عقل را آستين به خون در غرق |
چار جوي روان همييابم | | پنج حس را ميان هشت بهشت |
دام دارالهوان همييابم | | نفس خاکي روح بستهي اوست |
دايهي انس و جان همييابم | | گردش چرخ را شبان روزي |
وين جهان استخوان همييابم | | آن جهان مغز اين جهان است همه |
قيمت او گران همييابم | | هر سبک روح را که اخلاصي است |
دانهي دام نان همييابم | | هر صناعت که خلق ميورزند |
پير بازارگان همييابم | | اهل بازار را ز غايت حرص |
زيرک و خرده دان همييابم | | خلق را در امور دنياوي |
تا کيان را کيان همييابم | | رفت نسل کيان کنون بنگر |
دو سه گرگي شبان همييابم | | بر سر يوسفان کنعاني |
رايت کاويان همي يابم | | بر سر هر خري که گاو سر است |
مردگان زندگان همييابم | | زندگان مردگان بيخبرند |
تاج نوشيروان همييابم | | جمله ذرههاي تحت زمين |
در خم صولجان همييابم | | چرخ را همچو گوي سرگردان |
روم و هندوستان همييابم | | روز و شب را که خصم يکدگرند |
در خروش و فغان همييابم | | خلق را در ميان جنگ دو خصم |
که جهان را جهان همييابم | | از جهان جهنده هيچ مگوي |
چون بهار و خزان همييابم | | اندرين باغ کفر و ايمان را |
زير نه پرنيان همييابم | | صد هزاران هزار بوقلمون |
جان و دل خان و مان همييابم | | نقش بندان آفرينش را |
شاه خسرو نشان همييابم | | ژندهپوشان لاابالي را |
برنهاده بران همييابم | | توسنان را به زجر داغ ادب |
مژه همچون سنان همييابم | | پيش چشم کسي که راه نديد |
پشت او چون کمان همييابم | | هر که دل همچو تير دارد راست |
محک امتحان همييابم | | خلق همچو زرند و دنيي را |
حکمت جاودان همييابم | | بود و نابود ما که پنداري است |
پايه نردبان همييابم | | ذرههاي جهان به عرش خداي |
اشک کروبيان همييابم | | گفتي آن آب را که عرش بر اوست |
با فلک هم عنان همييابم | | رخش فکرت که رستم جان راست |
قصه باستان همييابم | | قصه خود چگويمت که دو کون |
زير بار گران همييابم | | هر کجا ذرهاي است در دو جهان |
راستي جاي آن همييابم | | چيست آن بار عشق حضرت اوست |
اوفتاده ستان همييابم | | زير عرشش دو کون پر عاشق |
نور بخش جنان همييابم | | شمع جان هاي عاشقانش را |
عشق يک دلستان همييابم | | دل ذرات هر دو عالم را |
باز مانده دهان همييابم | | در کمالش دو کون را دايم |
عقل يک ريسمان همييابم | | در رسنهاي منجنيق شناخت |
دست بر سر زنان همييابم | | طوطي روح در رهش چو مگس |
در پس دوکدان همييابم | | شير مردان مرد را اينجا |
چون نم ناودان همييابم | | جملهي خلق را درين دريا |
کمري بر ميان همييابم | | کوه را تا به کاه بر در او |
عقل بر سر دوان همييابم | | بر درش سر بريده همچو قلم |
چون ره کهکشان همييابم | | راه او از نثار دانهي جان |
يک دل و يک زبان همييابم | | بر گواهي او دو عالم را |
آن کفي وين دخان همييابم | | آسمان و زمين و مطبخ او |
صد جهان ميهمان همييابم | | خوان کشيده است دايم و هر دم |
کرمش ميزبان همييابم | | خوانده و راندهاي چو درماندند |
حفظ او پاسبان همييابم | | بر سر هر چه در وجود آورد |
لطف او مهربان همييابم | | بر همه کاينات تا موري |
قهر او قهرمان همييابم | | بر سر هر که سر نباخت درو |
صد جهان بحر و کان همييابم | | در عطاهاي دست حضرت او |
دست او درفشان همييابم | | بر سر نيستان هست نماي |
روي چون ارغوان همييابم | | زرد رويان درگه او را |
دو جهان کامران همييابم | | در تماشاي او که اوست همه |
همه کارش زيان همييابم | | هر که سودي طلب کند به از او |
هم دم همکنان همييابم | | گر چه توفيق کرد تکليفش |
ره بر کاروان همييابم | | ملک و جن و انس را که بوند |
من بدين صد بيان همييابم | | رهبر و راه و راهرو همه اوست |
حکم او خود روان همييابم | | غير چون نيست حکم بر که نهند |
پيش او سايهبان همييابم | | آفتابي است حضرتش که دو کون |
اثر غيب دان همييابم | | اين جهان و آن جهان هر دو يکي است |
نور عقل و روان همي يابم | | معطي جان که خاک درگه اوست |
تا قلم در بنان همييابم | | جان در اوصاف او هميجوشد |
زيور شعريان همييابم | | شعر عطار را که نور دل است |
وايمنم کن که امان همييابم | | خالقا عفو کن بپوش و مپرس |