در جهان حسن بيمثل و مثال | | پادشاهي بود بس صاحب جمال |
در نکويي آيتي ديدار او | | ملک عالم مصحف اسرار او |
کو تواند از جمالش بهره يافت | | ميندانم هيچ کس آن زهره يافت |
خلق را از حد بشد سوداي او | | روي عالم پر شد از غوغاي او |
برقعي گلگون فرو هشتي به روي | | گاه شب ديزي برون راندي به کوي |
سر بريدنديش از تن بيگناه | | هرک کردي سوي آن برقع نگاه |
قطع کردندي زفانش در زمان | | وانک نام او براندي بر زفان |
عقل و جان برباد دادي زان محال | | ور کسي انديشه کردي زان وصال |
ميبمردند اينت عشق و اينت کار | | روز بودي کز غم عشقش هزار |
جان بدادي و بمردي زار زار | | گر کسي ديدي جمالش آشکار |
بهتر از صد زندگاني دراز | | مردن از عشق رخ آن دلنواز |
نه کسي را تاب او بودي همي | | نه کسي را صبر بودي زو دمي |
صبر نه بااو و بياو اي عجب | | خلق ميبودند دايم زين طلب |
شاه روي خويش بنمودي عيان | | گر کسي را تاب بودي يک زمان |
لذتي جز در شنيد او نداشت | | ليک چون کس تاب ديد او نداشت |
جمله ميمردند و دل پر درد او | | چون نيامد هيچ خلقي مرد او |
کاندر آينه توان کردن نگاه | | آينه فرمود حالي پادشاه |
هرکس از رويش نشاني يافتي | | روي را از آينه مي تافتي |
دل بدان کايينهي ديدار اوست | | گر تو ميداري جمال يار دوست |
آينه کن جان جلال او ببين | | دل بدست آر و جمال او ببين |
قصر روشن ز آفتاب آن جمال | | پادشاه تست بر قصر جلال |
هوش را در ذرهي حاصل ببين | | پادشاه خويش را در دل ببين |
سايهي سيمرغ زيبا آمدست | | هر لباسي کان به صحرا آمدست |
سايه را سيمرغ بيني بيخيال | | گر ترا سيمرغ بنمايد جمال |
هرچ ديدي سايهي سيمرغ بود | | گر همه چل مرغ و گر سيمرغ بود |
گر جدايي گويي آن نبود روا | | سايه را سيمرغ چون نبود جدا |
در گذر از سايه وانگه رازجوي | | هر دو چون هستند با هم بازجوي |
کي ز سيمرغت رسد سرمايهاي | | چون تو گم گشتي چنين در سايهاي |
تو درون سايه بيني آفتاب | | گر ترا پيدا شود يک فتح باب |
خود همه خورشيد بيني والسلام | | سايه در خورشيد گم بيني مدام |