تاریخچه وزنه برداری
بشر برای حفاظت خود در غارها ، ناگزیر به جابجایی سنگ‌های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه‌های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه ، مردان قوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه‌های سنگی وا داشتند. کاوش‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد وزنه‌برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می‌شده است. همچنین وزنه‌برداری و وزنه‌پرانی جزئی از بازیهای تیلی‌تیان ایرلندی‌ها در 4000 سال قبل بوده است. "میلو" از اهالی "کورتونا" سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت 28 سال مقام خود را حفظ کرد. او اولین وزنه‌بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم‌کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله‌ای را هر روز از زمین بلند می‌کرد و روی دو دست قرار می‌داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می‌برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته‌اند و در حقیقت وزنه‌برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می‌کند.
اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی "هالترس" (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است. وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند. کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.
"وی‌نه‌یرون" می‌توانست یک وزنه 305 کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. "گوتا" فرد دیگری با 77/1 متر قد و 88 کیلوگرم زون بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود. "لویی یکافه" ملقب به آپولون در سال 1862 در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد 90/1 متر و دور سینه‌اش در حال تنفس 137 سانتی‌متر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. "لویی‌سیر" کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال 1863 متولد شد. قدش 176 سانتی‌متر و وزنش 135 کیلوگرم بود ، دور سینه‌اش 47/1 متر و دور بازویش 55 سانتی‌متر بود. او قادر بود وزنه 249 کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد.
هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد ، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند.
در سال 1896 که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد ، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یوانانی بود که 02/2 متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت.
فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال 1913 که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال 1914 فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک 1916 برلین را بررسی نماید. در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور ، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود. با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال 1916 انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک 1920 آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال 1921 در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این روزش در برنامه بازیهای سال 1924 مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال 1925 که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود.
در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (1932)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (1936) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.
پرس:
کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.
یک ضرب:
بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر.
دو ضرب- بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر
وزنه برداری در ایران
از زمانیکه ورزش زورخانه ای در ایران متداول گردید، کشتی گیران برای آماده ساختن بدن و تقویت و پرورش عضلات خود از سنگ و وزنه هایی به شکل گلوله های توپ به وزنه های 25، 42 و 66 کیلوگرم استفاده می کردند. پیشکسوتان ورزش باستانی حکایت می کنند برخی از پهلوانان قدیم مانند حسام علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین از خود ابراز می داشتند، بطوریکه وزن این گلوله ها تا 120 کیلو هم می رسید. در سال 1302 آقای امان پادگورنی که تحصیلات خود را در اوکراین به پایان رسانده بود، به ایران آمد و طی مدت 8 سال اقامت در شهر تبریز به تعلیم در مدارس و ارتش پرداخت. پارگورنی از قطعات دیفرانسیل اتومبیل هالتری ساخت و آن را برای تمرین وزنه بردارها به کار گرفت. در سال 1310 پارگونی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. در همان زمان نخستین هالتر صفحه ای به سفارش پارگونی در تهران ساخته شد و مورد استفاده دانشجویان دانشکده افسری قرار گرفت.
بعد ازآن به توصیه آقای اسحاقی، عبدالله نادری به اتفاق دوستان، میله ای سفارش دادند که می چرخید. این میله را نیز همان چدن کار خیابان منوچهری درست کرده بود و تا مدتها مورد استفاده قهرمانان بود. اولین دستگاه هالتر هم توسط عبدالله نادری به وزن 110 پوند از هندوستان وارد ایران شد و به این ترتیب ورزش وزنه برداری به تدریج در ایران شکل گرفت و گسترش یافت. فدراسیون وزنه برداری ایران با تلاشهای عبدالله نادری در سال 1318 تأسیس شد و ایشان از سال 1321 تا 1325، سرپرست فدراسیون بودند؛ اولین اردوی وزنه برداری درسال 1319 با حضور امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب ، افشارطوس و نادری تشکیل گردید.
مسابقات اولیه وزنه برداری در این دوره به این شکل بود که روز اول کلیه شرکت کنندگان حرکات پرس را انجام می دادند. روز دوم یک ضرب و روز سوم دو ضرب. مسابقات هم تنها با یک داور انجام می شد و طرز اضافه کردن به صفحه های هالترکه امروز مطابق مقررات انجام می شود ، باب نبوده و طرز احظار شدن بر روی صحنه نیز از روی ترتیب نوبت بر مبنای وزنه درخواستی نبود و اگر وزنه برداری در نوبت خود 80 کیلو بلند می کرد و وزنه بردار بعدی 60 کیلو تقاضا می کرد، از وزن صفحه ها کاسته می شد (امروزه به هالتر اضافه می شود و ابدا" کاسته نمی شود). اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور را خود آقای پادگورنی و سپس آقای نادری قضاوت می کردند. در نخستین مسابقاتی که در ایران برای وزنه برداری ترتیب می یافت، مسئله وزن شرکت کننده ها مطرح نبود و هر وزنه برداری که می توانست وزنه سنگین تری را بلند کند ، اول می شد. اما هنگامیکه نتایج وزنه برداری المپیک برلین (1936) به ایران رسید، دریافتند که هر وزنه برداری باید در دسته مخصوص خود به رقابت بپردازد. پس از آن، مسابقات رسمی با وزنهای مختلف ترتیب یافت و در بازیهای المپیک لندن (1948) تیم ملی وزنه برداری ایران حضور یافت و جعفرسلماسی در دسته دوم (60 کیلو گرم) برنده یک مدال برنزالمپیک شد ، که این اولین مدالی است که ایران در بازیهای المپیک به دست آورده است. ایران در اواخر سال 1946 به عضویت فدراسیون جهانی وزنه برداری پذیرفته شد و در سال 1952 در کنگره هلسینکی مهندس صادق به سمت نایب رئیس فدراسیون جهانی انتخاب گردید.
از آن زمان تا کنون، وزنه برداری ایران در دوره های مختلف صاحب قهرمانان بزرگی بوده است که صاحب عناوین جهانی و المپیک شده اند. شادروان محمود نامجوی، که شاید استثنایی ترین ورزشکار تاریخ ایران باشد ، سه بار پیاپی قهرمان جهان شد و مدالهای نقره و برنز را در دو المپیک بدست آورد. محمد نصیری که در میان 10 وزنه بردار برتر تاریخ وزنه برداری جهان قرار دارد، سالها بر سکوی جهانی ایستاد و در سه المپیک به سه مدال طلا ، نقره و برنز رسید. هر چند وزنه برداری ایران سالها دوران رکود را سپری کرد ولی در زمان ریاست علی مرادی ، با برنامه ریزی و استخدام مربی درجه اول (ایوانف) ، باز هم وزنه برداران ایران برسکوی قهرمانی جهان و المپیک قرار گرفتند. حسین توکلی و حسین رضازاده در المپیک سیدنی به مدال طلا رسیدند. رضازاده قویترین مرد جهان در قرن بیست و یکم ، یک طلای دیگر هم در آتن کسب کرد تا نسل گذشته وزنه برداران بزرگ ایران، جانشین شایسته دیگری داشته باشد.
منبع:www.vesalsport.com
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سایت: hasan119
اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی "هالترس" (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است. وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند. کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.
"وی‌نه‌یرون" می‌توانست یک وزنه 305 کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. "گوتا" فرد دیگری با 77/1 متر قد و 88 کیلوگرم زون بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود. "لویی یکافه" ملقب به آپولون در سال 1862 در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد 90/1 متر و دور سینه‌اش در حال تنفس 137 سانتی‌متر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. "لویی‌سیر" کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال 1863 متولد شد. قدش 176 سانتی‌متر و وزنش 135 کیلوگرم بود ، دور سینه‌اش 47/1 متر و دور بازویش 55 سانتی‌متر بود. او قادر بود وزنه 249 کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد.
هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد ، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند.
در سال 1896 که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد ، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یوانانی بود که 02/2 متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت.
فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال 1913 که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال 1914 فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک 1916 برلین را بررسی نماید. در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور ، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود. با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال 1916 انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک 1920 آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال 1921 در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این روزش در برنامه بازیهای سال 1924 مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال 1925 که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود.
در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (1932)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (1936) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.
پرس:
کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.
یک ضرب:
بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر.
دو ضرب- بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر
وزنه برداری در ایران
از زمانیکه ورزش زورخانه ای در ایران متداول گردید، کشتی گیران برای آماده ساختن بدن و تقویت و پرورش عضلات خود از سنگ و وزنه هایی به شکل گلوله های توپ به وزنه های 25، 42 و 66 کیلوگرم استفاده می کردند. پیشکسوتان ورزش باستانی حکایت می کنند برخی از پهلوانان قدیم مانند حسام علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین از خود ابراز می داشتند، بطوریکه وزن این گلوله ها تا 120 کیلو هم می رسید. در سال 1302 آقای امان پادگورنی که تحصیلات خود را در اوکراین به پایان رسانده بود، به ایران آمد و طی مدت 8 سال اقامت در شهر تبریز به تعلیم در مدارس و ارتش پرداخت. پارگورنی از قطعات دیفرانسیل اتومبیل هالتری ساخت و آن را برای تمرین وزنه بردارها به کار گرفت. در سال 1310 پارگونی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. در همان زمان نخستین هالتر صفحه ای به سفارش پارگونی در تهران ساخته شد و مورد استفاده دانشجویان دانشکده افسری قرار گرفت.
بعد ازآن به توصیه آقای اسحاقی، عبدالله نادری به اتفاق دوستان، میله ای سفارش دادند که می چرخید. این میله را نیز همان چدن کار خیابان منوچهری درست کرده بود و تا مدتها مورد استفاده قهرمانان بود. اولین دستگاه هالتر هم توسط عبدالله نادری به وزن 110 پوند از هندوستان وارد ایران شد و به این ترتیب ورزش وزنه برداری به تدریج در ایران شکل گرفت و گسترش یافت. فدراسیون وزنه برداری ایران با تلاشهای عبدالله نادری در سال 1318 تأسیس شد و ایشان از سال 1321 تا 1325، سرپرست فدراسیون بودند؛ اولین اردوی وزنه برداری درسال 1319 با حضور امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب ، افشارطوس و نادری تشکیل گردید.
مسابقات اولیه وزنه برداری در این دوره به این شکل بود که روز اول کلیه شرکت کنندگان حرکات پرس را انجام می دادند. روز دوم یک ضرب و روز سوم دو ضرب. مسابقات هم تنها با یک داور انجام می شد و طرز اضافه کردن به صفحه های هالترکه امروز مطابق مقررات انجام می شود ، باب نبوده و طرز احظار شدن بر روی صحنه نیز از روی ترتیب نوبت بر مبنای وزنه درخواستی نبود و اگر وزنه برداری در نوبت خود 80 کیلو بلند می کرد و وزنه بردار بعدی 60 کیلو تقاضا می کرد، از وزن صفحه ها کاسته می شد (امروزه به هالتر اضافه می شود و ابدا" کاسته نمی شود). اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور را خود آقای پادگورنی و سپس آقای نادری قضاوت می کردند. در نخستین مسابقاتی که در ایران برای وزنه برداری ترتیب می یافت، مسئله وزن شرکت کننده ها مطرح نبود و هر وزنه برداری که می توانست وزنه سنگین تری را بلند کند ، اول می شد. اما هنگامیکه نتایج وزنه برداری المپیک برلین (1936) به ایران رسید، دریافتند که هر وزنه برداری باید در دسته مخصوص خود به رقابت بپردازد. پس از آن، مسابقات رسمی با وزنهای مختلف ترتیب یافت و در بازیهای المپیک لندن (1948) تیم ملی وزنه برداری ایران حضور یافت و جعفرسلماسی در دسته دوم (60 کیلو گرم) برنده یک مدال برنزالمپیک شد ، که این اولین مدالی است که ایران در بازیهای المپیک به دست آورده است. ایران در اواخر سال 1946 به عضویت فدراسیون جهانی وزنه برداری پذیرفته شد و در سال 1952 در کنگره هلسینکی مهندس صادق به سمت نایب رئیس فدراسیون جهانی انتخاب گردید.
از آن زمان تا کنون، وزنه برداری ایران در دوره های مختلف صاحب قهرمانان بزرگی بوده است که صاحب عناوین جهانی و المپیک شده اند. شادروان محمود نامجوی، که شاید استثنایی ترین ورزشکار تاریخ ایران باشد ، سه بار پیاپی قهرمان جهان شد و مدالهای نقره و برنز را در دو المپیک بدست آورد. محمد نصیری که در میان 10 وزنه بردار برتر تاریخ وزنه برداری جهان قرار دارد، سالها بر سکوی جهانی ایستاد و در سه المپیک به سه مدال طلا ، نقره و برنز رسید. هر چند وزنه برداری ایران سالها دوران رکود را سپری کرد ولی در زمان ریاست علی مرادی ، با برنامه ریزی و استخدام مربی درجه اول (ایوانف) ، باز هم وزنه برداران ایران برسکوی قهرمانی جهان و المپیک قرار گرفتند. حسین توکلی و حسین رضازاده در المپیک سیدنی به مدال طلا رسیدند. رضازاده قویترین مرد جهان در قرن بیست و یکم ، یک طلای دیگر هم در آتن کسب کرد تا نسل گذشته وزنه برداران بزرگ ایران، جانشین شایسته دیگری داشته باشد.
منبع:www.vesalsport.com
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سایت: hasan119
