روزه، پلکانی به سمت تقوا

روزه، پلکانی به سمت تقوا و وسیله یی برای تأمین آن در وجود و دل و جان شماست. تقوا این است که انسان در همه ی اعمال و رفتار خود مراقب باشد که آیا این کار مطابق رضای خدا و امر الهی است، یا نه . این حالت مراقبت و پرهیز و برحذر بودن دایمی، اسمش تقواست.
نقطه ی مقابل تقوا، غفلت و بی توجهی و حرکت بدون بصیرت است. خدا، ناهوشیاری مؤمن را در امور زندگی نمی پسندد. مؤمن باید در همه ی امور زندگی، چشم باز و دل بیدار داشته باشد. این چشم باز و دل بیدار و هوشیار در همه ی امور زندگی، برای انسان مؤمن این اثر و فایده را دارد که متوجه باشد، کاری که می کند، برخلاف خواست خدا و طریقه و ممشای دین نباشد. وقتی این مراقبت در انسان به وجود آمد که گفتار و عمل و سکوت و قیام و قعود و هر اقدام و تصرف او، برطبق خط مشی یی است که خدای متعال معین کرده، اسم این حالت هوشیاری و توجه و تنبه در انسان تقواست، که در فارسی به پرهیزگاری ترجمه شده، و مقصود از پرهیزگاری این است که حالت پرهیز و برحذر بودن، همیشه در انسان زنده باشد. فایده ی روزه این است.

اگر ملتی یا فردی دارای تقوا بود، تمام خیرات دنیا و آخرت برای او جلب خواهد شد. فایده ی تقوا، فقط برای کسب رضای پروردگار و نیل به بهشت الهی در قیامت نیست، فایده تقوا را انسان باتقوا در دنیا هم می بیند. جامعه یی که باتقواست، جامعه یی که راه خدا را با دقت انتخاب می کند و با دقت نیز در آن راه حرکت می کند، از نعم الهی در دنیا هم برخوردار می شود. عزت دنیوی هم به دست می آورد و خدا علم و معرفت در امور دنیا هم به او می دهد.
جامعه یی که در راه تقوا حرکت می کند، فضای زندگی آن جامعه، فضای سالم و محبت آمیز و همراه با تعاون و همکاری بین آحاد جامعه است.
منبع:حدیث ولایت، جلد چهارم، ص 41-42
/ع