مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
البته غیر از ماه رمضان، فرصتهای دیگری هم هست. مثلا همین نمازهای پنجگانه، فرصتهایی است که ما می توانیم با استفاده ی از آنها، عروج کنیم؛ خودمان را اصلاح نماییم و زنگارها و پوسیدگیها و غفلتها و بیماریهای معنوی را از خودمان دور کنیم . نماز، فرصت بسیار خوبی است.
عبادات مالی هم، همین طور است. انواع عبادات، فرصتهایی برای ما هستند؛ لیکن ماه رمضان، یک فرصت استثنایی در دوران سال است.
در این سی روز یا بیست و نه روز به طور مداوم، غیر از نمازهای موظف پنجگانه و نوافلی که همیشه انسان می تواند آنها را بخواند، دعاهایی هست که توجه به آن دعاها و خواندنشان، انسان را نورانیت مضاعفی می بخشد. این دعاها را در اختیار ما گذاشته اند . کیفیت حرف زدن و مناجات کردن با خدا را به ما یاد داده اند . معین کرده اند که چه حرفهایی را می شود با خدا زد. بعضی از این جملات ادعیه ی مأثوره از ائمه (علیهم السلام) هست که اگر اینها نبود، آدم نمی توانست خودش تشخیص بدهد که می شود با خدا با این زبان حرف زد و این طور از خدا خواست و التماس کرد .
علاوه ی بر اینها، همین نفس روزه ی ماه رمضان است که یک زمینه ی روحانیت و نورانیت، برای روزه دار می باشد و او را برای کسب فیوضات الهی، آماده می کند. این، مجموعه ی ماه رمضان، با نماز و با وظایف مقرره ی همیشگی و با روزه و با دعاهایش است که اگر شما به اینها توجه کنید و تلاوت قرآن را هم به آن اضافه نمایید - که گفته اند ماه رمضان، بهار قرآن است - یک دوره ی بازسازی و بازیابی و نجات خود از پوسیدگیها و فسادها و امثال اینها خواهد بود ؛ دوره ی خیلی مغتنمی است.
اصل قضیه این است که ما بتوانیم در ماه رمضان، این سیر الی الله را بکنیم و می شود . گاهی که پس از پایان ماه رمضان، خدمت امام (رضوان الله تعالی علیه) می رسیدم، برایم محسوس بود که ایشان نورانیتر شده اند و حرف زدن و نگاه و اشاره و حرکت دست و اظهارنظرشان، با قبل از ماه رمضان فرق کرده است. دوره ی ماه رمضان، برای یک انسان مؤمن و والا، این طوری است. آن قدر به او و به قلب و باطنش، نورانیت می بخشد که انسان این را در مشاهده ی حضوری او حس می کند و از حرف زدنش می فهمد که نورانیتر شده است. بندگان خدا همین طورند. ما باید از این فرصت، خیلی استفاده کنیم.
باید زمینه ی استفاده از رحمت و مغفرت و افاضات معنوی الهی را آماده کرد و آن، با ترک گناه است. لذا شما در دعای کمیل می بینید که امیرالمؤمنین (علیه الصلاه و السلام) می فرماید: «اللهم اغفر لی الذنوب التی تحبس الدعاء» (1) . یعنی خدایا! آن گناهانی که دعای مرا حبس خواهد کرد، آنها را بیامرز. گناهان، مانع از اجابت دعا می شود . در همین شبها و سحرها، در دعای شریف ابوحمزه می خوانید: «فرق بینی و بین ذنبی المانع لی من لزوم طاعتک»(2) : خدایا! میان من و گناهم فاصله بینداز؛ آن گناهی که مانع از انجام وظایفم می شود و باعث می گردد که نتوانم خودم را به تو نزدیک کنم . اصل قضیه، مسأله ی ترک گناه است.
باید سعی کنیم که در این ماه رمضان، ان شاء الله با تمرین و حدیث نفس و ریاضت، گناه را از خودمان دور کنیم . اگر گناه از ما دور شد، آن وقت راه برای عروج و پرواز در ملکوت آسمانها ممکن خواهد شد و انسان خواهد توانست، آن سیر معنوی و الهی و آن طیران معین شده برای انسان را انجام بدهد؛ اما با سنگینی بار گناه، چنین چیزی ممکن نیست . این ماه رمضان، فرصت خوبی برای دور شدن از گناه است.
پی نوشت ها :
1- مفاتیح الجنان، دعای کمیل .
2- مفاتیح الجنان، دعای ابوحمزه ی ثمالی.
/ع
