وضعیت بازارهای آسیا تغییر می کند؟
نويسنده:ماریه منصوری
بسیاری از کسانی که برای اولین بار به هند می روند، به شدت از وضعیت بازارهای خرده فروشی هند اظهار نارضایتی می کنند؛ مغازه های تنگ و کوچک، فروشنده های خواب آلود و کالاهای خاک گرفته از ویژگی های معمول این خرده فروشی ها هستند. اما اگر افراد تازه وارد همانند هندی ها به طعم پان (paan) عادت کنند، دیگر به وضعیت مغازه ها چندان اهمیت نمی دهند.
پان، هسته بادام زمینی ادویه زده و پیچیده شده در ورق، خوردنی معروفی است که هندی ها دوست دارند پس از صرف یک شام دیرهنگام به دهان انداخته و آرام آرام بجوند. هر شب ساعت ها پس از تعطیلی بازار، پان فروشی ها (paanwallah) در هر گوشه و کنار مشغول پیچیدن پاکت های سفارشی در انواع و اقسام هستند؛ با تنباکو یا بی تنباکو، خشک یا آبدار، آغشته به چاشنی گل سرخ یا دانه های رازیانه. هر کس که علاقه ای به خوردن این ماده داشته باشد بدون دغدغه به خرید برود زیرا مغازه های هند در این مورد بی نقص هستند.
معمولا از این گونه جذابیت ها برای توضیح اینکه چرا جنوب آسیا باید تغییراتی در فروشگاه های خود ایجاد کند، استفاده می شود که: تنها ۴ درصد از بازار خرده فروشی هند و ۱ درصد از بازار پاکستان در سال ۲۰۰۶ را فروشگاه های سازمان یافته (مغازه های بزرگ با قفسه های تمیز، صندوق های پر از پول و راهروهای جادار) تشکیل می دهند.باقی، مغازه های خانگی یا kirana، پان فروشی ها (paan wallah) چای فروشی ها (chaiwallah) و دکان های سبزی و میوه هستند. بسیاری عقیده دارند آداب خرید و فروش در آسیا مختص به این منطقه بوده و در برابر تغییر و تحول مقاومت می کند. آسیایی ها دوست دارند در هنگام خرید چانه بزنند. آنها می خواهند سفتی یک انبه را با دست خود امتحان و خوبی یک خربزه را از بوی آن تشخیص دهند. مسلما این مزیت ها در همه جا و برای اکثر مردم خوشایند است. حتی در کشورهای آمریکایی و اروپایی نیز هنوز مغازه های محلی، مشتری های خاص خود را دارند. از این گذشته، آداب خرید و فروش در آسیا همانند غرب به سرعت در حال تغییر است. تا سال ۱۹۸۹ در چین، سوپرمارکت به معنای امروزی وجود نداشت.اما اکنون سوپرمارکت های سازمان یافته و بزرگ یک پنجم بازارهای این کشور را به خود اختصاص می دهند. توماس ریردون از دانشگاه میشیگان و آشوک گولاتی از موسسه تحقیقات غذایی بین الملل، دو تن از پژوهشگران گزارش ICRIER، وضعیت فروشگاه های آمریکا در گذشته را همانند هند امروزی تصویر کرده اند، به طوری که اولین سوپرمارکت ایالات متحده در سال ۱۹۳۶ توسط A&P گشایش یافت. پدر آقای ریردون آن دوران را به خوبی به یاد می آورد؛ روزهایی که مغازه ها خانگی بودند. مرد مسوولیت حساب و کتاب و زن وظیفه مرتب کردن کالاها را به عهده داشت. فروشنده های دوره گرد گاری های پر از بار را به این سو و آن سو می کشیدند. شیر و کالاهای خشک، مانند چای، درب خانه ها تحویل داده می شد و... آنچه آقای ریردون از گذشته به خاطر می آورد واقعیات زندگی امروز مردم هند است.
افزایش ثروت در آمریکا موجب شد مردم به خرید غذاهای آماده ای که سوپرمارکت ها به قیمت مناسب ارائه می کردند، روی آوردند. با ورود یخچال به خانه ها خانه داران توانستند به جای خرید روزانه، هفته ای یک بار به خرید بروند. در همین هنگام جمعیت زیادی از زنان نیز روانه بازار کار شدند تا وقت و استعداد خود را در راهی به جز آشپزی و خانه داری به کار گیرند. عاملی که بازارهای جنوب آسیا را از بازارهای دیگر نقاط جهان متمایز می کند، فرهنگ مخصوص آنها نیست، بلکه کار فراوان و قواعد دشوار آنها است. به عنوان مثال میزان فعالیت انسانی ای که برای فروش یک پاکت شیر یا یک قرص نان صورت می گیرد، گیج کننده است. یک کارگر سفارش شما را تحویل گرفته آن را آماده می کند، فرد دیگری حساب ها را نوشته و جمع می زند و نفر سوم باقی پول شما را البته اگر داشته باشد پس می دهد. مغازه های هند تعداد زیادی کارگر در اختیار دارند زیرا معمولا اعضای خانواده کاری بهتر از همکاری در مغازه پیدا نمی کنند، همان طور که مشتریان نیز جایی بهتر برای خرید سراغ ندارند.
از دیگر سو، دولت هند نسبت به این دکان های کوچک سختگیری لازم را اعمال نمی کند. این مغازه ها معمولا مالیات های بسیار ناچیزی پرداخت می کنند و پایبند به استانداردهای بهداشتی نیستند. به عنوان مثال قصاب های هندی مهارت عجیبی در نگه داشتن چاقو در بین انگشتان پا به هنگام جدا کردن سینه مرغ دارند. این گونه رفتارها که در هند کاملا عادی به نظر می رسند، در جاهای دیگر دنیا که حتی دکه های سر خیابان کثیف و غیر بهداشتی تلقی می شوند، غیر قابل قبول هستند.
دولت چین از سال ۲۰۰۲ به بعد از باز شدن بازارهای نمور و مرطوب جلوگیری کرده است. برخی از این مغازه ها در شهرهایی چون یانگزو تعطیل شده اند و برخی دیگر که هنوز سرپا هستند، وادار به رعایت قوانین بهداشتی چون فراهم کردن نور بهتر، سنگفرش کردن سطح زمین، کاشی کردن دیوارها و جدا سازی مواد غذایی پخته از مواد خام شده اند. دولت برخی از این بازارهای نمور را نیز به سوپرمارکت تغییر داده است.
اما دولت هند در این زمینه با ملایمت برخورد می کند؛ شاید به این دلیل که می داند احساسات مردم هنوز به نفع مغازه های کوچک و علیه اقدامات دولت است. در حقیقت دولت گزارش ICRIER را در پاسخ به اعتراضات فروشندگان به گشایش سوپرمارکت های مدرن تهیه کرد. اما اگر این گزارش معتبر باشد، بازار خرده فروشی هند در چند سال آینده سالانه ۱۳ درصد رشد خواهد کرد. و دکان های کوچک خانگی قادر به برآورده کردن این میزان تقاضا نخواهند بود و دولت هند مجبور خواهد شد برای مدرنیزه کردن فروشگاه ها جدی تر اقدام کند. طبق این گزارش، تا سال ۲۰۱۲ سوپرمارکت ها ۱۶ درصد از بازار را به خود اختصاص خواهند داد. علاوه بر این دولت باید مغازه های خانگی را از لحاظ مالی پشتیبانی کند. طبق گزارش ICRIER، این مغازه ها نمی توانند هزینه مدرنیزه کردن خود را فراهم کنند. موجودی صندوق آنها حتی برای وثیقه دادن کافی نیست و درآمد ناچیز روزانه شان برای گرفتن وام های سنگین کفایت نمی کند. باید به مغازه های کوچک این فرصت داده شود که به فروشگا های سازمان یافته تبدیل شوند. ماتاهاری، اصلی ترین فروشگاه زنجیره ای اندونزی کار خود را با یک مغازه کوچک در سال ۱۹۸۵ آغاز کرد. طبق گزارش ICRIER حتی سام والتون، بنیانگذار فروشگاه های عظیم وال مارت در ابتدا صاحب یک مغازه کوچک چند متری در حومه شهر آرکانزاس بود؛ مساله ای که می تواند برای فروشنده های کوچک هندی نیز قابل تامل باشد.
منابع:
اکونومیست
منبع:روزنامه دنیای اقتصاد ( www.donya-e-eqtesad.com )
ارسال توسط كاربر محترم: omidayandh
پان، هسته بادام زمینی ادویه زده و پیچیده شده در ورق، خوردنی معروفی است که هندی ها دوست دارند پس از صرف یک شام دیرهنگام به دهان انداخته و آرام آرام بجوند. هر شب ساعت ها پس از تعطیلی بازار، پان فروشی ها (paanwallah) در هر گوشه و کنار مشغول پیچیدن پاکت های سفارشی در انواع و اقسام هستند؛ با تنباکو یا بی تنباکو، خشک یا آبدار، آغشته به چاشنی گل سرخ یا دانه های رازیانه. هر کس که علاقه ای به خوردن این ماده داشته باشد بدون دغدغه به خرید برود زیرا مغازه های هند در این مورد بی نقص هستند.
معمولا از این گونه جذابیت ها برای توضیح اینکه چرا جنوب آسیا باید تغییراتی در فروشگاه های خود ایجاد کند، استفاده می شود که: تنها ۴ درصد از بازار خرده فروشی هند و ۱ درصد از بازار پاکستان در سال ۲۰۰۶ را فروشگاه های سازمان یافته (مغازه های بزرگ با قفسه های تمیز، صندوق های پر از پول و راهروهای جادار) تشکیل می دهند.باقی، مغازه های خانگی یا kirana، پان فروشی ها (paan wallah) چای فروشی ها (chaiwallah) و دکان های سبزی و میوه هستند. بسیاری عقیده دارند آداب خرید و فروش در آسیا مختص به این منطقه بوده و در برابر تغییر و تحول مقاومت می کند. آسیایی ها دوست دارند در هنگام خرید چانه بزنند. آنها می خواهند سفتی یک انبه را با دست خود امتحان و خوبی یک خربزه را از بوی آن تشخیص دهند. مسلما این مزیت ها در همه جا و برای اکثر مردم خوشایند است. حتی در کشورهای آمریکایی و اروپایی نیز هنوز مغازه های محلی، مشتری های خاص خود را دارند. از این گذشته، آداب خرید و فروش در آسیا همانند غرب به سرعت در حال تغییر است. تا سال ۱۹۸۹ در چین، سوپرمارکت به معنای امروزی وجود نداشت.اما اکنون سوپرمارکت های سازمان یافته و بزرگ یک پنجم بازارهای این کشور را به خود اختصاص می دهند. توماس ریردون از دانشگاه میشیگان و آشوک گولاتی از موسسه تحقیقات غذایی بین الملل، دو تن از پژوهشگران گزارش ICRIER، وضعیت فروشگاه های آمریکا در گذشته را همانند هند امروزی تصویر کرده اند، به طوری که اولین سوپرمارکت ایالات متحده در سال ۱۹۳۶ توسط A&P گشایش یافت. پدر آقای ریردون آن دوران را به خوبی به یاد می آورد؛ روزهایی که مغازه ها خانگی بودند. مرد مسوولیت حساب و کتاب و زن وظیفه مرتب کردن کالاها را به عهده داشت. فروشنده های دوره گرد گاری های پر از بار را به این سو و آن سو می کشیدند. شیر و کالاهای خشک، مانند چای، درب خانه ها تحویل داده می شد و... آنچه آقای ریردون از گذشته به خاطر می آورد واقعیات زندگی امروز مردم هند است.
افزایش ثروت در آمریکا موجب شد مردم به خرید غذاهای آماده ای که سوپرمارکت ها به قیمت مناسب ارائه می کردند، روی آوردند. با ورود یخچال به خانه ها خانه داران توانستند به جای خرید روزانه، هفته ای یک بار به خرید بروند. در همین هنگام جمعیت زیادی از زنان نیز روانه بازار کار شدند تا وقت و استعداد خود را در راهی به جز آشپزی و خانه داری به کار گیرند. عاملی که بازارهای جنوب آسیا را از بازارهای دیگر نقاط جهان متمایز می کند، فرهنگ مخصوص آنها نیست، بلکه کار فراوان و قواعد دشوار آنها است. به عنوان مثال میزان فعالیت انسانی ای که برای فروش یک پاکت شیر یا یک قرص نان صورت می گیرد، گیج کننده است. یک کارگر سفارش شما را تحویل گرفته آن را آماده می کند، فرد دیگری حساب ها را نوشته و جمع می زند و نفر سوم باقی پول شما را البته اگر داشته باشد پس می دهد. مغازه های هند تعداد زیادی کارگر در اختیار دارند زیرا معمولا اعضای خانواده کاری بهتر از همکاری در مغازه پیدا نمی کنند، همان طور که مشتریان نیز جایی بهتر برای خرید سراغ ندارند.
از دیگر سو، دولت هند نسبت به این دکان های کوچک سختگیری لازم را اعمال نمی کند. این مغازه ها معمولا مالیات های بسیار ناچیزی پرداخت می کنند و پایبند به استانداردهای بهداشتی نیستند. به عنوان مثال قصاب های هندی مهارت عجیبی در نگه داشتن چاقو در بین انگشتان پا به هنگام جدا کردن سینه مرغ دارند. این گونه رفتارها که در هند کاملا عادی به نظر می رسند، در جاهای دیگر دنیا که حتی دکه های سر خیابان کثیف و غیر بهداشتی تلقی می شوند، غیر قابل قبول هستند.
دولت چین از سال ۲۰۰۲ به بعد از باز شدن بازارهای نمور و مرطوب جلوگیری کرده است. برخی از این مغازه ها در شهرهایی چون یانگزو تعطیل شده اند و برخی دیگر که هنوز سرپا هستند، وادار به رعایت قوانین بهداشتی چون فراهم کردن نور بهتر، سنگفرش کردن سطح زمین، کاشی کردن دیوارها و جدا سازی مواد غذایی پخته از مواد خام شده اند. دولت برخی از این بازارهای نمور را نیز به سوپرمارکت تغییر داده است.
اما دولت هند در این زمینه با ملایمت برخورد می کند؛ شاید به این دلیل که می داند احساسات مردم هنوز به نفع مغازه های کوچک و علیه اقدامات دولت است. در حقیقت دولت گزارش ICRIER را در پاسخ به اعتراضات فروشندگان به گشایش سوپرمارکت های مدرن تهیه کرد. اما اگر این گزارش معتبر باشد، بازار خرده فروشی هند در چند سال آینده سالانه ۱۳ درصد رشد خواهد کرد. و دکان های کوچک خانگی قادر به برآورده کردن این میزان تقاضا نخواهند بود و دولت هند مجبور خواهد شد برای مدرنیزه کردن فروشگاه ها جدی تر اقدام کند. طبق این گزارش، تا سال ۲۰۱۲ سوپرمارکت ها ۱۶ درصد از بازار را به خود اختصاص خواهند داد. علاوه بر این دولت باید مغازه های خانگی را از لحاظ مالی پشتیبانی کند. طبق گزارش ICRIER، این مغازه ها نمی توانند هزینه مدرنیزه کردن خود را فراهم کنند. موجودی صندوق آنها حتی برای وثیقه دادن کافی نیست و درآمد ناچیز روزانه شان برای گرفتن وام های سنگین کفایت نمی کند. باید به مغازه های کوچک این فرصت داده شود که به فروشگا های سازمان یافته تبدیل شوند. ماتاهاری، اصلی ترین فروشگاه زنجیره ای اندونزی کار خود را با یک مغازه کوچک در سال ۱۹۸۵ آغاز کرد. طبق گزارش ICRIER حتی سام والتون، بنیانگذار فروشگاه های عظیم وال مارت در ابتدا صاحب یک مغازه کوچک چند متری در حومه شهر آرکانزاس بود؛ مساله ای که می تواند برای فروشنده های کوچک هندی نیز قابل تامل باشد.
منابع:
اکونومیست
منبع:روزنامه دنیای اقتصاد ( www.donya-e-eqtesad.com )
ارسال توسط كاربر محترم: omidayandh
