اندازه هاي ناجوانمردانه پهناور و شگفت آور كيهان
فاصله بين كهكشان ها و ستارگان چنان گسترده است كه ستاره شناسان براي بيان فاصله هاي كيهاني ، به جاي كيلومتر از واح نجومي ، پارسك و سال نوري استفاده مي كنند . يك واحد نجومي فاصله زمين تا خورشيد است و نزديك به 150 ميليون كيلومتر ، يك سال نوري هم فاصله اي است كه نور با سرعت نزديك ، به 300 هزار كيلومتر بر ثانيه و در مدت يك سال مي پيمايد كه اين اندازه نزديك به 9500 ميليارد كيلومتر مي شود. يك پارسك هم نزديك به 31 هزار ميليارد كيلومتر است . يك پارسك كما بيش 3/26 برابر يك سال نوري و 206/205 برابر واحد نجومي است .
پروكسيما قنطورس نزديك ترين ستاهر بيرون از منظومه خورشيدي در فاصله 4/3 سال نوري و يا 1/3 پارسك ، و دورترني كهكشان ها و ستاره نماهاي قابل ديدن بيش از 13/6 تا 15 ميليارد سال نوري ازم ا ، در فاصله اي كه نور فرصت رسيدن به آنجا را س از مه بانگ يافته است ، قرار دارند ؛ ژرفنايي از كيهان كه مشاهده فراتر از آن امكان پذير نيست . با اين وجود ستاره شناسان باور دارند كه آنجا نيز پايان عالم نيست .
حركت نور نيز در فضاي بي كران كيهان به سبب گستردگي پهناورش زمان بر است ، از اين رو هنگامي كه به اجسام آسماني در ژرفناي كيهان مي نگريم ، نوري را مشاهده مي كنيم كه سال ها پيش از آن اجرام گسيل شده است . پس همراه با نگاه كردن به ژرفاي فضا ، به گذشته نيز مي نگريم. براي نمونه 8/3 دقيقه طول مي كشد تا نور خورشيد ، فاصله 150 ميليون كيلومتري تا زمين را بپيمايد و به زمين برسد. پس چشم انداز خورشيد هنگامي كه به آن نگاه مي كنيم براي كما بيش هشت دقيقه پيش تر است.
اجسام دورتر از ما در فضا ، بيشتر در ژرفاي زمان فرو رفته اند . زماني كه تلسكوپ خود را به سوي پروكسيما قنطورس نشانه مي رويم . آن را در وضعيتي كه 4/3 سال پيش بوده مي بينيم ، و نماي كهكشان آندرومدا از روي زمين مربوط به دو ميليون سال پيش تر است . نوري كه پانزده ميليارد سال طول كشيده تا از دورترين كهشكان ها و كوازارها به ما برسد، ديدي كوتاه از جهان را در دوران جواني اش به ارزاني مي دارد. اندازه ساختارهاي كيهاني همچون اندازه هاي ميان آنها شگفت آور است . كهكشان خودمان را در نظر بگيريد ، مارپيچ پر ستاره راه شيري به پهناي يكصد هزار سال نوري در پهنه كيهان گسترده شده است . اگر بتوان تمام راه شيري را در فضايي به وسعت تهران جا داد ، خورشيد به اندازه يك نقطه خواهد بود كه تنها با ذره بين قابل مشاهده است . اكنون تمامي منظومه خورشيدي بزرگ تر از يك دانه شكر نخواهد بود . تا به امروز بزرگ ترين ساختار شناخته شده در كيهان كه به ديوار بزرگ معروف است ، زنجيره اي از خوشه هاي كهكشاني است به درازاي پانصد و پنجاه ميليون سال نوري ، پهناي دويست ميليون سال نوري و ضخامت ده ميليون سال نوري ، بزرگترين ستاره شناخته شده هم يك قيفاووسي است به نام اپسيلون. گمام مي رود قطر آن 3 هزار برابر خورشيد باشد ، يعني 4170 ميليون كيلومتر ؛ و يعني 3 هزار خورشيد را مي توان در راستاي قطر اين ستاره پشت سر هم قرار داد. حالا محاسبه كنيد چند خورشيد درون آن جا مي شود!
پروكسيما قنطورس نزديك ترين ستاهر بيرون از منظومه خورشيدي در فاصله 4/3 سال نوري و يا 1/3 پارسك ، و دورترني كهكشان ها و ستاره نماهاي قابل ديدن بيش از 13/6 تا 15 ميليارد سال نوري ازم ا ، در فاصله اي كه نور فرصت رسيدن به آنجا را س از مه بانگ يافته است ، قرار دارند ؛ ژرفنايي از كيهان كه مشاهده فراتر از آن امكان پذير نيست . با اين وجود ستاره شناسان باور دارند كه آنجا نيز پايان عالم نيست .
حركت نور نيز در فضاي بي كران كيهان به سبب گستردگي پهناورش زمان بر است ، از اين رو هنگامي كه به اجسام آسماني در ژرفناي كيهان مي نگريم ، نوري را مشاهده مي كنيم كه سال ها پيش از آن اجرام گسيل شده است . پس همراه با نگاه كردن به ژرفاي فضا ، به گذشته نيز مي نگريم. براي نمونه 8/3 دقيقه طول مي كشد تا نور خورشيد ، فاصله 150 ميليون كيلومتري تا زمين را بپيمايد و به زمين برسد. پس چشم انداز خورشيد هنگامي كه به آن نگاه مي كنيم براي كما بيش هشت دقيقه پيش تر است.
اجسام دورتر از ما در فضا ، بيشتر در ژرفاي زمان فرو رفته اند . زماني كه تلسكوپ خود را به سوي پروكسيما قنطورس نشانه مي رويم . آن را در وضعيتي كه 4/3 سال پيش بوده مي بينيم ، و نماي كهكشان آندرومدا از روي زمين مربوط به دو ميليون سال پيش تر است . نوري كه پانزده ميليارد سال طول كشيده تا از دورترين كهشكان ها و كوازارها به ما برسد، ديدي كوتاه از جهان را در دوران جواني اش به ارزاني مي دارد. اندازه ساختارهاي كيهاني همچون اندازه هاي ميان آنها شگفت آور است . كهكشان خودمان را در نظر بگيريد ، مارپيچ پر ستاره راه شيري به پهناي يكصد هزار سال نوري در پهنه كيهان گسترده شده است . اگر بتوان تمام راه شيري را در فضايي به وسعت تهران جا داد ، خورشيد به اندازه يك نقطه خواهد بود كه تنها با ذره بين قابل مشاهده است . اكنون تمامي منظومه خورشيدي بزرگ تر از يك دانه شكر نخواهد بود . تا به امروز بزرگ ترين ساختار شناخته شده در كيهان كه به ديوار بزرگ معروف است ، زنجيره اي از خوشه هاي كهكشاني است به درازاي پانصد و پنجاه ميليون سال نوري ، پهناي دويست ميليون سال نوري و ضخامت ده ميليون سال نوري ، بزرگترين ستاره شناخته شده هم يك قيفاووسي است به نام اپسيلون. گمام مي رود قطر آن 3 هزار برابر خورشيد باشد ، يعني 4170 ميليون كيلومتر ؛ و يعني 3 هزار خورشيد را مي توان در راستاي قطر اين ستاره پشت سر هم قرار داد. حالا محاسبه كنيد چند خورشيد درون آن جا مي شود!
