زمين؛ سياره بي دفاع
نويسنده: ديويد شيگا
ترجمه: سيدحسين علوي لنگرودي
ترجمه: سيدحسين علوي لنگرودي
براي مقابله با تهديدهاي فضايي، مشکلي از بابت کمبود ايده هاي درخشان و درست وجود ندارد. مسئله اصلي اينجاست که کدام ايده کمترين پيامدهاي منفي را به دنبال خواهد داشت.
هم اکنون سال 2036 است و يک سيارک غول پيکر در حال نزديک شدن به زمين و اصابت به آن است. دانشمندان پيش بيني کرده اند که در صورت متوقف نشدن اين سيارک، اين جسم عظيم الجثه در منطقه اي واقع در اقيانوس آرام به زمين برخورد خواهد کرد و در نتيجه اين برخورد، يک تسونامي سهمگين و فاجعه بار به وجود خواهد آمد.
اگر بخواهيم از هم اکنون به فکر فردا باشيم، بايستي با استفاده از هر روش ممکن به فکر مقابله با اين خطر مرگبار باشيم. يکي از گزينه هاي پيش رو هدف قرار دادن اين سيارک به وسيله يک بمب هسته اي است؛ اما اين احتمال وجود دارد که قطعات متلاشي شده اين سيارک در تعداد پر شمار به سمت زمين حرکت کنند و خرابي هاي گسترده اي را در مناطق مختلف زمين به وجودآورند. گزينه ديگري نيز در اين بين وجود دارد و آن هدف قرار دادن سيارک به وسيله يک شيء سنگين و در نتيجه منحرف ساختن آن از مسير برخورد با زمين است. به عقيده بسياري از دانشمندان اين گزينه نيز بسيار پرخطر و غير قابل اعتماد خواهد بود.
راه حل سومي که در اين ميان وجود دارد که معقول تر، کم خطر تر و مطمئن تر به نظر مي رسد و آن، منحرف کردن سيارک مهاجم به وسيله ليزرهاي پرقدرت مستقر در جو زمين است.
اخترشناسان بر اين مسئله تاکيد مي کنند که هزاران سيارک کوچک و بزرگ در مسيري نزديک به مدار زمين در حال حرکت هستند و به ندرت پيش مي آيد که در مدار زمين قرار گرفته و به آن اصابت کنند، و آنهايي هم که تاکنون با زمين برخورد کرده اند، بسيار کوچک و کم خطر بوده اند. اما حکايت سيارک خطرناکي که قرار است در سال 2036 به زمين برخورد کند، کاملاً متفاوت است. اين سيارک 270 متري که "آپوفيز" (1) نام دارد، بسيار بزرگ تر از آن است که ناديده گرفته شود. هر چند که احتمال اصابت اين سيارک به زمين در سال 2036 يک به چهل و پنج هزار است، اما به هيچ عنوان نبايد نسبت به اين مسئله بي اعتنا و کم توجه بود و بايستي براي به صفر رساندن خطر اقدام کرد.
در مدل پيشنهادي دکتر ديربورن و همکارانش، يک بمب هسته اي به قدرت 100 کيلوتن TNT به سيارک مهاجم اصابت مي کند و به واسطه ضربه اي که به سيارک وارد مي کند، آن را 6/5 ميلي متر در هر ثانيه منحرف مي کند. اين تغيير جهت در طي زمان چند دقيقه اي تاثيرگذاري بمب بر سيارک، به آن اندازه اي هست که سيارک را از مسير حرکتش به سمت زمين منحرف سازد و زمين را از خطر با آن رهايي بخشد. بنا به ادعاي ديربورن و همکارانش، احتمال برخورد قطعات متلاشي شده سيارک (در نتيجه اصابت بمب هسته اي به آن) به زمين حدود يک به يک ميليون خواهد بود. ديربورن اضافه مي کند که فناوري لازم براي ساخت چنين بمب اتمي قدرتمندي هم اکنون نيز وجود دارد و به عبارت بهتر، با استفاده از فناوري هاي امروزين هم مي توان به مصاف سيارک مهاجمي رفت که قرار است 27 سال ديگر به زمين برخورد کند.
فرايند شليک ليزرها به سيارک مهاجم مي بايستي براي چند ماه و حتي چند سال ادامه پيدا کند تا انحراف لازم در مسير حرکتي سيارک پديد آيد. بنا به ادعاي واسيلي، با استفاده از اين روش مي توان به جنگ سيارک ها و شهاب سنگ هاي بزرگ و کوچک رفت که ممکن است در آينده زمين را تهديد کنند. به گفته او هر چه سيارک مهاجم، بزرگ تر باشد، مي توان از تعداد بيشتري فضاپيماي مجهز به ليزر براي حمله به آن بهره برد.
هم اکنون سال 2036 است و يک سيارک غول پيکر در حال نزديک شدن به زمين و اصابت به آن است. دانشمندان پيش بيني کرده اند که در صورت متوقف نشدن اين سيارک، اين جسم عظيم الجثه در منطقه اي واقع در اقيانوس آرام به زمين برخورد خواهد کرد و در نتيجه اين برخورد، يک تسونامي سهمگين و فاجعه بار به وجود خواهد آمد.
اگر بخواهيم از هم اکنون به فکر فردا باشيم، بايستي با استفاده از هر روش ممکن به فکر مقابله با اين خطر مرگبار باشيم. يکي از گزينه هاي پيش رو هدف قرار دادن اين سيارک به وسيله يک بمب هسته اي است؛ اما اين احتمال وجود دارد که قطعات متلاشي شده اين سيارک در تعداد پر شمار به سمت زمين حرکت کنند و خرابي هاي گسترده اي را در مناطق مختلف زمين به وجودآورند. گزينه ديگري نيز در اين بين وجود دارد و آن هدف قرار دادن سيارک به وسيله يک شيء سنگين و در نتيجه منحرف ساختن آن از مسير برخورد با زمين است. به عقيده بسياري از دانشمندان اين گزينه نيز بسيار پرخطر و غير قابل اعتماد خواهد بود.
راه حل سومي که در اين ميان وجود دارد که معقول تر، کم خطر تر و مطمئن تر به نظر مي رسد و آن، منحرف کردن سيارک مهاجم به وسيله ليزرهاي پرقدرت مستقر در جو زمين است.
اخترشناسان بر اين مسئله تاکيد مي کنند که هزاران سيارک کوچک و بزرگ در مسيري نزديک به مدار زمين در حال حرکت هستند و به ندرت پيش مي آيد که در مدار زمين قرار گرفته و به آن اصابت کنند، و آنهايي هم که تاکنون با زمين برخورد کرده اند، بسيار کوچک و کم خطر بوده اند. اما حکايت سيارک خطرناکي که قرار است در سال 2036 به زمين برخورد کند، کاملاً متفاوت است. اين سيارک 270 متري که "آپوفيز" (1) نام دارد، بسيار بزرگ تر از آن است که ناديده گرفته شود. هر چند که احتمال اصابت اين سيارک به زمين در سال 2036 يک به چهل و پنج هزار است، اما به هيچ عنوان نبايد نسبت به اين مسئله بي اعتنا و کم توجه بود و بايستي براي به صفر رساندن خطر اقدام کرد.
حمله اتمي
در مدل پيشنهادي دکتر ديربورن و همکارانش، يک بمب هسته اي به قدرت 100 کيلوتن TNT به سيارک مهاجم اصابت مي کند و به واسطه ضربه اي که به سيارک وارد مي کند، آن را 6/5 ميلي متر در هر ثانيه منحرف مي کند. اين تغيير جهت در طي زمان چند دقيقه اي تاثيرگذاري بمب بر سيارک، به آن اندازه اي هست که سيارک را از مسير حرکتش به سمت زمين منحرف سازد و زمين را از خطر با آن رهايي بخشد. بنا به ادعاي ديربورن و همکارانش، احتمال برخورد قطعات متلاشي شده سيارک (در نتيجه اصابت بمب هسته اي به آن) به زمين حدود يک به يک ميليون خواهد بود. ديربورن اضافه مي کند که فناوري لازم براي ساخت چنين بمب اتمي قدرتمندي هم اکنون نيز وجود دارد و به عبارت بهتر، با استفاده از فناوري هاي امروزين هم مي توان به مصاف سيارک مهاجمي رفت که قرار است 27 سال ديگر به زمين برخورد کند.
حمله ليزري
فرايند شليک ليزرها به سيارک مهاجم مي بايستي براي چند ماه و حتي چند سال ادامه پيدا کند تا انحراف لازم در مسير حرکتي سيارک پديد آيد. بنا به ادعاي واسيلي، با استفاده از اين روش مي توان به جنگ سيارک ها و شهاب سنگ هاي بزرگ و کوچک رفت که ممکن است در آينده زمين را تهديد کنند. به گفته او هر چه سيارک مهاجم، بزرگ تر باشد، مي توان از تعداد بيشتري فضاپيماي مجهز به ليزر براي حمله به آن بهره برد.
پي نوشت ها :
1ـ Apophis
2- Lawrence Livemore National Lab
