نویسنده: سهیل منصوری
Gemini Rue
هر چند تعداد طرفداران بازی های ماجرایی اشاره و کلیک دهه 90 در مقایسه با طرفداران سایر ژانرها و بازی ها بسیار کم است؛ اما ظاهراً عده ای بر این باور هستند که این گونه بازی ها هنوز طرفدار دارند؛ چون پروژه مستقل دانشجویی Gemini rue(GR) که در فستیوال بازیسازان مستقل نیز موفق به کسب جایزه شد و اکنون به صورت تجاری عرضه گردیده؛ برای جلب نظر طرفداران این گونه بازی ها ساخته شده است.
GR یک بازی ماجرایی اشاره و کلیک کاملاً سنتی است که هم در زمینه گیم پلی و هم در زمینه گرافیک، راه بازی های دهه 90 را طی می کند. این که گیم پلی GR به بازی های قدیمی این سبک شبیه است چندان عجیب نیست (بیشتر این بازی ها از لحاظ گیم پلی از بازی های امروزی نیز یک سرو گردن بالاتر بودند) اما این که GR حتی در زمینه گرافیک هم راه این بازی ها را ادامه می دهد، نشان دهنده این است که بازیساز چه مخاطبی را هدف قرار داده است. بازی تحت رزولیوشن بسیار پایین 320×200 اجرا می شود. طبیعتاً در دنیایی که تفکیک پذیری 1920×1080 برای بازی های کنسول و 4800×1600 و حتی بیشتر برای بازی های pc استفاده شده، کمتر کسی را می توان یافت که دنبال چنین بازی ای بود، جز آن دسته از طرفداران بازی های ماجرایی اشاره و کلیک که روزگار با سیستم عامل DOS بازی می کردند و می خواهند آن خاطره ها را دوباره زنده کنند.
گرافیک GR هم به دلیل تفکیک پذیری پایین و هم به دلیل این که با دست رسم شده، کیفیت پایینی دارد این ویژگی در آن واحد هم مزیت است و هم کاستی؛ چون احتمالاً بسیاری از بازیبازهای مدرن را از خود دور می کند، در حالی که برای طرفداران قدیمی این قبیل بازی ها نوستالژیک است. البته هر قدر یک گراندرها و اسپرایت های داخل بازی در بیشتر موارد در سطح بازی های خوب قدیمی است؛ کیفیت ترسیم چهره ها پایین و غیرقابل قبول است.
خوشبختانه موسیقی در GR بسیار زیباست و هرچند بهندرت نواخته می شود؛ بسیار تاثیرگذار است. این موسیقی در کنار صداگذاری محیطی بازی حس و حالی اسرارآمیز و رویایی به وجود می آورد. صداگذاری محیطی GR اندکی از گرافیک آن بهتر است. هرچند صداها با متدهای پیشرفته مورد استفاده در بازی های امروزی پخش نمی شوند و صدای چند کاناله یا صدای سه بُعدی یا محیطی پیشرفته در این بازی وجود ندارد؛ اما صداگذاری برای هر یک از بخش های بازی با هنرمندی انجام گرفته و تناسب آن با محیط و تغییرصداها هنگام حرکت از یک صحنه به صحنه دیگر، حسی خوشایند و حال و هوایی مرموز به بازی می دهد. اما صداگذاری شخصیت ها در GR تعریفی ندارد و چون توسط افراد آماتور (بیشتر سازندگان بازی) انجام شده؛ گاه متوسط و گاه ضعیف و ناشیانه از آب درآمده و در مجموع چنگی به دل نمی برند.
اما بزرگ ترین نقطه قوت بازی، داستان آن است. داستان در GR بسیار جذاب، مبهم و پر از رخدادهای غیرمنتظره است و شیوه عجیب روایت داستان آن راحتی جالب تر هم کرده؛ به گونه ای که به لطف این داستان عالی GR حتی برای بازیبازهای تازه کار نیز ارزش امتحان دارد. داستان بازی در آینده ای دور و در یک دنیای سایبر پانک تاریک و خالی از امید اما واقع گرایانه، جدی و خالی از عناصر خیالی شبیه به دنیای کنونی ما اتفاق می افتد و بازیباز را در نقش پلیسی قرار می دهد که سعی دارد برادر خود را پیدا کند؛ اما پیچش های متعدد داستانی مسیر بازی بارها تغییر می دهد و در اواخر بازی بازیباز را شگفت زده می کند. کارگردانی بازی هم هر چند در حد یک عنوان حرفه ای نیست و به دلیل گرافیک ساده بازی محدود شده؛ اما به خوبی انجام گرفته و صحنه های نسبتاً به یاد ماندنی می آفریند.
اگر با بازی های ماجرایی اشاره کلیک چندان آشنایی ندارید شاید GR برای شما چندان جالب نباشد؛ اما اگر جزو طرفداران قدیمی بازی های ماجرایی با داستان های سایبرپانک باشید، GR یک بازی نوستالژیک و ارزشمند برای شماست. راستش را بخواهید اگر این بازی 20 سال پیش عرضه می شد، یک بازی عالی به حساب می آمد.
منبع: نشریه بازی رایانه، شماره 42.
هر چند تعداد طرفداران بازی های ماجرایی اشاره و کلیک دهه 90 در مقایسه با طرفداران سایر ژانرها و بازی ها بسیار کم است؛ اما ظاهراً عده ای بر این باور هستند که این گونه بازی ها هنوز طرفدار دارند؛ چون پروژه مستقل دانشجویی Gemini rue(GR) که در فستیوال بازیسازان مستقل نیز موفق به کسب جایزه شد و اکنون به صورت تجاری عرضه گردیده؛ برای جلب نظر طرفداران این گونه بازی ها ساخته شده است.
GR یک بازی ماجرایی اشاره و کلیک کاملاً سنتی است که هم در زمینه گیم پلی و هم در زمینه گرافیک، راه بازی های دهه 90 را طی می کند. این که گیم پلی GR به بازی های قدیمی این سبک شبیه است چندان عجیب نیست (بیشتر این بازی ها از لحاظ گیم پلی از بازی های امروزی نیز یک سرو گردن بالاتر بودند) اما این که GR حتی در زمینه گرافیک هم راه این بازی ها را ادامه می دهد، نشان دهنده این است که بازیساز چه مخاطبی را هدف قرار داده است. بازی تحت رزولیوشن بسیار پایین 320×200 اجرا می شود. طبیعتاً در دنیایی که تفکیک پذیری 1920×1080 برای بازی های کنسول و 4800×1600 و حتی بیشتر برای بازی های pc استفاده شده، کمتر کسی را می توان یافت که دنبال چنین بازی ای بود، جز آن دسته از طرفداران بازی های ماجرایی اشاره و کلیک که روزگار با سیستم عامل DOS بازی می کردند و می خواهند آن خاطره ها را دوباره زنده کنند.
گرافیک GR هم به دلیل تفکیک پذیری پایین و هم به دلیل این که با دست رسم شده، کیفیت پایینی دارد این ویژگی در آن واحد هم مزیت است و هم کاستی؛ چون احتمالاً بسیاری از بازیبازهای مدرن را از خود دور می کند، در حالی که برای طرفداران قدیمی این قبیل بازی ها نوستالژیک است. البته هر قدر یک گراندرها و اسپرایت های داخل بازی در بیشتر موارد در سطح بازی های خوب قدیمی است؛ کیفیت ترسیم چهره ها پایین و غیرقابل قبول است.
خوشبختانه موسیقی در GR بسیار زیباست و هرچند بهندرت نواخته می شود؛ بسیار تاثیرگذار است. این موسیقی در کنار صداگذاری محیطی بازی حس و حالی اسرارآمیز و رویایی به وجود می آورد. صداگذاری محیطی GR اندکی از گرافیک آن بهتر است. هرچند صداها با متدهای پیشرفته مورد استفاده در بازی های امروزی پخش نمی شوند و صدای چند کاناله یا صدای سه بُعدی یا محیطی پیشرفته در این بازی وجود ندارد؛ اما صداگذاری برای هر یک از بخش های بازی با هنرمندی انجام گرفته و تناسب آن با محیط و تغییرصداها هنگام حرکت از یک صحنه به صحنه دیگر، حسی خوشایند و حال و هوایی مرموز به بازی می دهد. اما صداگذاری شخصیت ها در GR تعریفی ندارد و چون توسط افراد آماتور (بیشتر سازندگان بازی) انجام شده؛ گاه متوسط و گاه ضعیف و ناشیانه از آب درآمده و در مجموع چنگی به دل نمی برند.
گیم پلی GR نیز عیناً مانند یک بازی سنتی این سبک است. Inventory بسیار ابتدایی بازی (که مسلماً می توانست بسیار بهتر از حالت کنونی آن طراحی شود) عیناً مانند بازی های اولیه ای چون Lure of the Temptress طراحی شده حتی pixel Hunting افراطی بازی که گاه به یک کابوس تبدیل می شود.
کاملاً از روی عناوین قدیمی کپی شده است. البته GR ویژگی های خلاقانه ای نیز دارد که آن را به یک بازی متمایز این سبک تبدیل کرده است. به عنوان مثال تعداد کمی از معماهای بازی راه حل های دو گانه دارند؛ استفاده از pda یا جستجو در اینترنت یک بخش بسیار جالب از بازی است و مبارزه با اسلحه نیز صرفاً یک مینی گیم اضافی برای جلب نظر علاقمندان بازی های اکشن نیست، بلکه بسیار جالب از آب درآمده و بُعد دیگری از حل معما را به بازی افزوده است.اما بزرگ ترین نقطه قوت بازی، داستان آن است. داستان در GR بسیار جذاب، مبهم و پر از رخدادهای غیرمنتظره است و شیوه عجیب روایت داستان آن راحتی جالب تر هم کرده؛ به گونه ای که به لطف این داستان عالی GR حتی برای بازیبازهای تازه کار نیز ارزش امتحان دارد. داستان بازی در آینده ای دور و در یک دنیای سایبر پانک تاریک و خالی از امید اما واقع گرایانه، جدی و خالی از عناصر خیالی شبیه به دنیای کنونی ما اتفاق می افتد و بازیباز را در نقش پلیسی قرار می دهد که سعی دارد برادر خود را پیدا کند؛ اما پیچش های متعدد داستانی مسیر بازی بارها تغییر می دهد و در اواخر بازی بازیباز را شگفت زده می کند. کارگردانی بازی هم هر چند در حد یک عنوان حرفه ای نیست و به دلیل گرافیک ساده بازی محدود شده؛ اما به خوبی انجام گرفته و صحنه های نسبتاً به یاد ماندنی می آفریند.
اگر با بازی های ماجرایی اشاره کلیک چندان آشنایی ندارید شاید GR برای شما چندان جالب نباشد؛ اما اگر جزو طرفداران قدیمی بازی های ماجرایی با داستان های سایبرپانک باشید، GR یک بازی نوستالژیک و ارزشمند برای شماست. راستش را بخواهید اگر این بازی 20 سال پیش عرضه می شد، یک بازی عالی به حساب می آمد.
مزایا
بسیار نوستالژیک؛ داستان عالی و غیرقابل پیش بینی؛ موسیقی بسیار زیبا؛ گرافیک بازی ممکن است برای طرفداران قدیمی این دست بازی ها بسیار جالب باشد؛ خلاقیت های جالب در گیم پلی؛ بخش مبارزه بسیار جالب گیم پلی نسبت به نوع بازی تقریباً نرم است.معایب
استفاده از سیستم Inventory دشوار است؛ pixel hunting افراطی در بازی آزاردهنده است و بسیاری از اشیا اصلاً قابل دیدن نیست؛ گرافیک بازی گاه زشت و خالی از ظرافت است و برای بازیبازان تازه کار جالب نیست؛ صداگذاری شخصت ها ضعیف و ناشیانه است.
