نویسنده: ابراهیم امینی
گاهى انسان ناچار است در غربت زندگى کند، کارمند دولت است. در ارتش یا شهربانى یا ژاندارمرى انجام وظیفه می کند، فرهنگى است، تاجر یا پیشه ور یا کارگرى است که باید در غربت زندگى کند، این قبیل افراد ناچارند براى همیشه یا به طور موقت در غربت زندگى کنند، مردناچار است دورى از وطن را تحمل کند لیکن این موضوع با مذاق بعض خانمها جور نمى آید، زیرا دوست دارند نزد پدر و مادر و خویشان ودوستانشان باشند. با در و دیوار و کوچه هاى محل تولدشان مانوس شده اند. بدین جهت تاب و تحمل دورى را ندارند، به شوهرشان ایراد و بهانه مى گیرند، نق نق میکنند:تا کى در غربت زندگى کنم؟تا کى به فراق پدر و مادر مبتلاباشم؟دوست و آشنا ندارم، این چه جایى است مرا آورده اى؟ دیگرنمى توانم اینجا بمانم هر فکرى دارى بکن.
این عزیزان بى جهت با این قبیل حرفها اعصاب شوهرشان راناراحت مینمایند، آن قدر کوتاه فکرند که شهر یا قریه محل تولدشان رابهترین نقطه اى مى پندارند که در آن مى توان زندگى کرد، گمان میکنند:تنهادر همانجا مى توان خوش بود و بس.
بشر به سطح وسیع زمین اکتفا نکرده به کرات آسمانى قدم میگذارد، اما این خانم تنگ نظر حاضر نیست چند فرسخ دورتر از محل تولدش زندگى کند، میگوید:چرا دوستانم را رها کنم و بروم در غربت تنهازندگى کنم؟گویا این خانم آنقدر براى خودش شخصیت قائل نیست که بتواند در غربت نیز دوستان و آشنایان با وفا و صمیمى تهیه کند.
خانم محترم، دانا و بلند همت و فداکار باش، تنها به فکر خودت نباش، شغل مخصوص شوهرت ایجاب کرده که در غیر وطن زندگى کند، مستخدم دولت است مگر مى تواند به محل ماموریتش نرود؟!تاجر یا کاسب یا کارگرى است که در غربت بهتر مى تواند کسب و کار کند، چرامزاحمش میشوى و نمى گذارى پیشرفت کند؟تو که میدانى شوهرت ناچاراست در خارج وطن زندگى کند چرا با ایراد و بهانه هاى بیفائده اسباب ناراحتى و کدورتش را فراهم مى سازى؟وقتى دیدى شغلش ایجاب میکند که به شهر یا ده یا کشور دیگرى منتقل شود فورا اظهار موافقت کن، اثاث منزل را جمع و جور کرده ببندید و در ماشین بگذارید و با صفا و رفاقت به محل جدید بروید، خودت را اهل همانجا حساب کن و با دلگرمى وبشاشت طرح زندگى نوین را بریز، وضع خودت را با اوضاع و شرائطمحیط موافق ساز، با زنهاى پاکدامن و خوش اخلاق طرح دوستى و الفت بریز لیکن چون تازه وارد هستى و به اخلاق و روحیات اهالى آنجا کاملاآشنا نیستى در انتخاب دوستان تازه احتیاط کن و در این باره حتما باشوهرت مشورت کن، خودت را یک فرد غریب حساب نکن، بلکه سعى کن با محیط تازه و ساکنان آنجا مانوس شوى.
هر مکانى امتیازات ویژه اى دارد، مى توانى با تماشاى مناظر طبیعى یا بناهاى دیدنى آنجا رفع خستگى کنى، با اظهار مهر و محبت کانون خانوادگى را گرم و با صفا کن، شوهرت را دلدارى بده. به کسب و کارتشویقش کن، وقتى با محیط آشنا شدى خواهى دید که براى زندگى هیچ عیبى ندارد بلکه شاید از محل تولدت بهتر باشد، در بین دوستان تازه، افرادى را پیدا میکنى که از دوستان سابق بلکه پدر و مادر و خویشانت مهربانتر و دلسوزتر خواهند بود.
اگر در قریه یا دهى اقامت نموده اید که اسباب و تجملات زندگى شهرى را ندارد خودت را از قید آنها آزاد کن، با زندگى بى آلایش و طبیعى آنجا انس بگیر، خوبیها و مزایاى آن گونه زیستن را در نظر بگیر، گر چه برق و کولر و پنکه و یخچال ندارد لیکن آب و هواى سالم و غذاهاى بى تقلب دارد که در شرها کمتر پیدا میشود، خیابان اسفالت و تاکسى ندارد لیکن از سر و صدا و دود ماشینها و کارخانجات نیز در امان هستى. قدرى در زندگى هموطنان و همکیشانت تامل کن، ببین چگونه درخانه هاى محقر و خشت و گلى، با کمال مهر و صفا و خوشى زندگى میکنند، و به اسباب و لوازم شهرى و کاخهاى زیبا اصلا اعتنا ندارند، درحوائج ضرورى و محرومیتهاى آنها بیندیش و اگر مى توانى خدمتى انجام دهى دریغ مدار. به شوهرت نیز سفارش کن براى رفاه و آسایش آنهاکوشش کند.
اگر عاقل و دانا باشى و به وظیفه ات عمل کنى مى توانى با کمال آسایش و راحتى خاطر، در غربت زندگى کنى و به پیشرفت و ترقى شوهرت کمک نمایى، در آنصورت یک بانوى شریف شوهردار و یک خانم فداکار معرفى مى شوى، نزد مردم و شوهرت عزیز و محترم خواهى بود و بدینوسیله رضایت خدا را نیز فراهم خواهى نمود.
منبع:امینی، ابراهیم؛ (1367؟)، آئین همسرداری یا اخلاق خانواده، تهران: اسلامی، چاپ پانزدهم.
این عزیزان بى جهت با این قبیل حرفها اعصاب شوهرشان راناراحت مینمایند، آن قدر کوتاه فکرند که شهر یا قریه محل تولدشان رابهترین نقطه اى مى پندارند که در آن مى توان زندگى کرد، گمان میکنند:تنهادر همانجا مى توان خوش بود و بس.
بشر به سطح وسیع زمین اکتفا نکرده به کرات آسمانى قدم میگذارد، اما این خانم تنگ نظر حاضر نیست چند فرسخ دورتر از محل تولدش زندگى کند، میگوید:چرا دوستانم را رها کنم و بروم در غربت تنهازندگى کنم؟گویا این خانم آنقدر براى خودش شخصیت قائل نیست که بتواند در غربت نیز دوستان و آشنایان با وفا و صمیمى تهیه کند.
خانم محترم، دانا و بلند همت و فداکار باش، تنها به فکر خودت نباش، شغل مخصوص شوهرت ایجاب کرده که در غیر وطن زندگى کند، مستخدم دولت است مگر مى تواند به محل ماموریتش نرود؟!تاجر یا کاسب یا کارگرى است که در غربت بهتر مى تواند کسب و کار کند، چرامزاحمش میشوى و نمى گذارى پیشرفت کند؟تو که میدانى شوهرت ناچاراست در خارج وطن زندگى کند چرا با ایراد و بهانه هاى بیفائده اسباب ناراحتى و کدورتش را فراهم مى سازى؟وقتى دیدى شغلش ایجاب میکند که به شهر یا ده یا کشور دیگرى منتقل شود فورا اظهار موافقت کن، اثاث منزل را جمع و جور کرده ببندید و در ماشین بگذارید و با صفا و رفاقت به محل جدید بروید، خودت را اهل همانجا حساب کن و با دلگرمى وبشاشت طرح زندگى نوین را بریز، وضع خودت را با اوضاع و شرائطمحیط موافق ساز، با زنهاى پاکدامن و خوش اخلاق طرح دوستى و الفت بریز لیکن چون تازه وارد هستى و به اخلاق و روحیات اهالى آنجا کاملاآشنا نیستى در انتخاب دوستان تازه احتیاط کن و در این باره حتما باشوهرت مشورت کن، خودت را یک فرد غریب حساب نکن، بلکه سعى کن با محیط تازه و ساکنان آنجا مانوس شوى.
هر مکانى امتیازات ویژه اى دارد، مى توانى با تماشاى مناظر طبیعى یا بناهاى دیدنى آنجا رفع خستگى کنى، با اظهار مهر و محبت کانون خانوادگى را گرم و با صفا کن، شوهرت را دلدارى بده. به کسب و کارتشویقش کن، وقتى با محیط آشنا شدى خواهى دید که براى زندگى هیچ عیبى ندارد بلکه شاید از محل تولدت بهتر باشد، در بین دوستان تازه، افرادى را پیدا میکنى که از دوستان سابق بلکه پدر و مادر و خویشانت مهربانتر و دلسوزتر خواهند بود.
اگر در قریه یا دهى اقامت نموده اید که اسباب و تجملات زندگى شهرى را ندارد خودت را از قید آنها آزاد کن، با زندگى بى آلایش و طبیعى آنجا انس بگیر، خوبیها و مزایاى آن گونه زیستن را در نظر بگیر، گر چه برق و کولر و پنکه و یخچال ندارد لیکن آب و هواى سالم و غذاهاى بى تقلب دارد که در شرها کمتر پیدا میشود، خیابان اسفالت و تاکسى ندارد لیکن از سر و صدا و دود ماشینها و کارخانجات نیز در امان هستى. قدرى در زندگى هموطنان و همکیشانت تامل کن، ببین چگونه درخانه هاى محقر و خشت و گلى، با کمال مهر و صفا و خوشى زندگى میکنند، و به اسباب و لوازم شهرى و کاخهاى زیبا اصلا اعتنا ندارند، درحوائج ضرورى و محرومیتهاى آنها بیندیش و اگر مى توانى خدمتى انجام دهى دریغ مدار. به شوهرت نیز سفارش کن براى رفاه و آسایش آنهاکوشش کند.
اگر عاقل و دانا باشى و به وظیفه ات عمل کنى مى توانى با کمال آسایش و راحتى خاطر، در غربت زندگى کنى و به پیشرفت و ترقى شوهرت کمک نمایى، در آنصورت یک بانوى شریف شوهردار و یک خانم فداکار معرفى مى شوى، نزد مردم و شوهرت عزیز و محترم خواهى بود و بدینوسیله رضایت خدا را نیز فراهم خواهى نمود.
منبع:امینی، ابراهیم؛ (1367؟)، آئین همسرداری یا اخلاق خانواده، تهران: اسلامی، چاپ پانزدهم.
/ج
