نویسنده: جیم تیلور
ترجمه: واحد ترجمه بنیاد تاریخ پژوهی ایران معاصر
ترجمه: واحد ترجمه بنیاد تاریخ پژوهی ایران معاصر
به چند تناقض فاحش دیگر در گزارش های مکتوب یهودیان اشاره می نمایم. نه تنها همه یهودیانی که در آلمان زندگی می کردند و حاضر به ترک این کشور نشدند به اردوگاه ها فرستاده نشدند، بلکه بسیاری از آنها هم که در فعالیت های ضد دولتی دخالت نداشتند تا پایان جنگ نیز در آلمان زندگی می کردند و به آنها یهودیان وفادار به دولت گفته می شد.
به همین دلیل توسط صهیونیست های جهان به خیانت متهم شدند و به آنها خیانتکار
می گفتند. هرگز در آلمان کسی متعرض آنها نشد. حتی آنها اجازه داشتند روزنامه خود را نیز چاپ کنند و این روزنامه هیچ گاه تعطیل هم نشد!!
طبقات بسیار دیگری از یهودیان طی جنگ در آلمان زندگی می کردند که هرگز از جنگ صدمه ای ندیدند. صدماتی از آن نوع که سربازان مجروح و معلول، یا صاحبان صلیب شوالیه و درجه داران مزین به صلیب آهنی متحمل شدند. بیش از هفتاد و پنج هزار یهودی در این طبقه بندی جای داشتند. بسیاری از یهودیان در ارتش نازی خدمت می کردند حتی در میان آنها نیمه یهودیان نیز حضور داشتند. در این میان، بعضی ها به مقامات و درجات بالا رسیدند از جمله یک ژنرال ارشد یهودی. این مطلبی است که ممکن نیست جای دیگر آن را بخوانید.
به رغم اینکه گفته می شود آلمان ها بهترین رکورد داران جهان هستند، با وجود این هنوز یک کلمه هم پیدا نشده است که نشان دهد آنها قصد داشته اند همه یهودی ها را به قتل برسانند بلکه برنامه آنها این بود که یهودی ها را از آلمان اخراج کنند. البته به یهودی ها اجازه داده می شد که اموال خود را به فروش برسانند و حساب های بانکی خود را نیز با خود منتقل کنند.
آنچه یهودیان اصلاً تمایل ندارند مردم از آن آگاه شوند، این است که آدولف آیشمن برای سال ها بهترین دوست آنها به شمار می رفت. نقش وی این بود که شهروندان یهودی را به خارج از آلمان انتقال دهد، نه اینکه آنها را به قتل برساند. وی تنها مسئولیت داشت که هر چه بیشتر یهودیان را به سرزمین فلسطین انتقال دهد. اسرائیلی ها همچنین نمی خواهند کسی بفهمد که صهیونیست ها با نازی ها در زمینه کمک رسانی به یهودیان آلمانی برای مهاجرت به فلسطین همکاری کامل و تنگاتنگی داشته اند.
اینجاست سندی در اختیار دارم که حاوی جزئیات کامل در مورد دیدار قاصد صهیونیستی، فیوال پولکس، از برلین پیش از جنگ جهانی دوم است. وی می خواست مهاجرین بیش از هر کشور دیگری، به فلسطین نقل مکان کنند. در سال 1937، یک مقام آلمانی به نام هربرت هیگن، مسؤل بیرون راندن یهودیان از آلمان بود و پولکس نیز در این زمینه با وی همکاری تنگاتنگ داشت. پولکس از 26 فوریه تا 2 مارس 1937 در برلین بسر می برد.
وی در این مدت دو جلسه با آدولف آیشمن برگزار کرد که بعدها در آرژانتین ربوده شد و به طور غیر قانونی به اسرائیل منتقل شد و توسط دادگاهی که صلاحیت رسیدگی به پرونده را نیز نداشت محکوم به اعدام شد و به چوبه دار آویخته شد. پولکس به آیشمن گفت که خواستار شتاب بخشیدن به مهاجرت یهودیان به فلسطین است و به همین منظور وی به سرعت آماده همکاری با آلمان هیتلری شد و برای جامه عمل پوشاندن به این هدف وی پیشنهاد ارائه اطلاعات محرمانه بریتانیا را به نازی ها داد.
پولکس همکاری خیلی نزدیکی با آیشمن داشت و به نحوی به آیشمن دوست شد که برای این مقام آلمانی برای دیدار از فلسطین به عنوان میهمان افتخاری صهیونیست ها و هاگانا (hagana) دعوتنامه فرستاد و به افتخار این میهمان برجسته نازی، یک میهمانی مفصل توسط یهودیان تدارک دیده شد. آیشمن دعوت را پذیرفت. سفر به فلسطین و پذیرایی توسط یهودی ها مورد استقبال آیشمن و همکارش هیگن قرار گرفت. هر دو در 26 سپتامبر 1937 برلین را ترک کردند و به وسیله کشتی رومانیا تحت پوشش روزنامه نگار راهی فلسطین شدند.
اما بریتانیا که در آن زمان فلسطین را تحت کنترل خود داشت، از هویت این دو آلمانی مطلع شد و مانع از ورود آنها به خاک فلسطین شد. به همین دلیل این دو قاصد ss که با هویت و چهره مبدل سفر می کردند، به مصر رفتند.
بنابراین صهیونیست های مأیوس می بایست به مصر سفر کنند تا از دوستان نازی خود در آنجا استقبال کنند. بنابراین این ضیافت در 10 اکتبر در قاهره برگزار شد.
در روز بعد پیمانی به امضا رسید که به موجب آن همکاری کامل بین یهودیان و نازی ها مورد توافق قرار گرفته بود. آنها توافق کردند که اطلاعات سری خود را در اختیار یکدیگر بگذارند. پولکس با اطمینان به نازی ها گفت که صهیونیست ها قصد دارند همه فلسطینیان را از فلسطین بیرون برانند و آنها را به اردن منتقل کنند. همان مأموریتی که ده سال بعد با همکاری و کمک امریکا به انجام رسید.
مطمئناً این مطالب را جای دیگری نخواهید خواند چرا که یهودیان میل ندارند کسی از همکاری نزدیک آنها با نازی ها در این زمینه مطلع گردد و یا اینکه کسی بفهمد که رهبران یهودی، آیشمن را به عنوان بزرگ ترین قهرمان و خیر در حق خود به سبب ساکن کردن یهودیان آلمانی در فلسطین بسیار ستوده اند. من این مطلب را از خودم در نمی آورم هر چند این مطالب تاکنون به صورت محرمانه نگه داشته شده اند. من تنها واقعیت را بیان می کنم. هر چند که این افشاگری ها و چاپ این مطالب سبب خواهد شد از سوی سازمان های مختلف یهودی مورد تهدیدات بیشتری قرار گیرم. اما پس از 40 سال باید گفت که دیگر به آن عادت کرده ام. دیگر این چیز ها نمی تواند مرا آزار دهد و من هم بیدی نیستم که با این بادها بلرزم.
پیش از سقوط فرانسه در جنگ جهانی دوم، این کشور مأمن یهودیان آواره بسیاری از کشورها بود. بسیار واضح بود که مردم فرانسه نیز همچون آلمان ها علاقه ای به یهودیان نداشتند اما حمایت حقوق فرانسه از یهودیان متولد و بومی فرانسه باعث نجات آنها از انتقال به اردوگاه ها شد و اغلب یهودیانی که توسط دولت فرانسه جمع آوری و به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند خارجی بودند. بسیاری از یهودیان متولد فرانسه نیز به اندازه کافی ثروتمند بودند که با پرداخت رشوه به مسئولان فاسد فرانسوی، مانع از انتقال خود به این اردوگاه ها شوند. تعداد یهودیانی که در اردوگاه های مختلف مردمند نیز در ابهام است؛ چرا که مسئولان فرانسوی، پس از جنگ تمایلی نداشتند به این جرم متهم شوند. طبق گزارش دولت،
تعداد یهودیانی که در اردوگاه های کار اجباری مرده اند، 37000 هزار تن است که شامل بچه ها نیز می شود که بسیار مایه تأسف است. اما بسیاری از یهودیان بزرگسال از این سرنوشت فرار می کنند. البته این عدد قدری محتاطانه به نظر می رسد.
با کمی تجزیه و تحلیل می توان دریافت که ادعای بسیار اغراق آمیزی که مبنی بر آن هیتلر قصد داشت همه یهودیان در آلمان و دیگر کشورهای اشغال شده را به قتل برساند، بی محتوا و به دور از واقعیت است. اگر هیتلر واقعاً چنین هدفی داشت، می توانست به راحتی در دهه 1930 و پیش از شروع جنگ آن را عملی کند. اما حتی پس از جنگ نیز اردوگاه های کار اجباری مملو از یهودیانی بود که در سال 1945 آزاد شدند. هر چند که بسیاری از آنها در آن دوره زمانی پس از آنکه متفقین خطوط راه آهن و کامیون های حامل غذا و تدارکات را منهدم کردند.
پس از اینکه امریکا و بریتانیا همه خطوط ارتباطی و تدارکاتی را از بین بردند، آذوقه رسانی به این اردوگاه ها بسیار مشکل شد و شرایط زندانیان در این اردوگاه ها پس از ماه ها بی غذایی بسیار وخیم شد و آنچه در عکس ها و گزارش ها از این زندانیان نشان داده می شود مربوط به این دوره است. اما واقعیتی که در هیچ یک از این گزارش ها به آن اشاره نشده است این است که این آلمان ها نبودند که مانع از رسیدن مواد غذایی به اردوگاه ها شده اند بلکه نیروهای متفقین بودند که با بمباران های سنگین باعث قطع خطوط تدارک رسانی به این اردوگاه ها شدند.
بسیار واضح است که شرایط زندگی در اردوگاه های کار اجباری و دیگر اردوگاه های یهودیان نمی توانست شرایط خوشایندی باشد. بنابراین آنها نمی توانستند در آن شرایط انتظار خوردن صدف یا خاویار داشته باشند.
آنچه من می توانم از مطالعه وضعیت نتیجه گیری کنم این است که حتی اگر هیتلر سعی داشت همه یهودیان را به قتل برساند، در این زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است.
اما نادرستی رقم شش میلیون کشته یهودی که به طور گسترده ای نیز جا افتاده است به
روش های مختلف قابل اثبات است.
اولاً حساب کشته های یهودی زمان جنگ طبق آمار صلیب سرخ بین المللی برگرفته از اسناد و مدارک به دقت حفظ شده از زمان جنگ بالغ بر 896546 نفر است.
این رقم حتی به یک میلیون نفر هم نمی رسد چه رسد به شش میلیون. از هیچ یک از آمار و ارقام صلیب سرخ نمی توان رسماً در ایالات متحده امریکا استفاده نمود؛ چرا که در صورت صدور اجازه برای استفاده از این آمار و ارقام، دشمنی لابی قدرتمند یهودیان را علیه خود بر می انگیزند.
دیگر سازمان های بین المللی نیز به دلیل همین هراس، آمار کشته ها را چیزی بین 5 تا 6 میلیون اعلام کرده اند. در اینجا یک «اگر» بزرگ به وجود می آید و آن این است که اگر واقعاً 6 میلیون کشته وجود دارد، همه آنها می بایست نام، آدرس، شماره تلفن، مدارک و سوابق تولد، مدارک و سوابق کاری، سوابق و مدارک اشتغال آنها موجود باشد. این طور نیست؟ آنها حتی یک میلیون اسم هم نتوانسته اند تا کنون ارائه دهند، به نحوی که بتوان صحت آن را تأیید کرد. پس برای 5 میلیون تن دیگر چه اتفاقی افتاده است؟
اگر صهیونیسم جهانی می خواست حتی کمی در این مورد اغراق نماید و آن را یک میلیون یهودی کشته شده اعلام می کرد، کسی معترض آن نمی شد. اما اینکه این عدد را تا 6 میلیون دست کاری کرده و بالا کشیده اند، بسیار مضحک به نظر می رسد. اما بسیاری این عدد را باور کرده اند و برای اطمینان می توانید از دوستان خود سؤال کنید.
منبع: نشریه 15 خرداد، شماره 16.
به همین دلیل توسط صهیونیست های جهان به خیانت متهم شدند و به آنها خیانتکار
می گفتند. هرگز در آلمان کسی متعرض آنها نشد. حتی آنها اجازه داشتند روزنامه خود را نیز چاپ کنند و این روزنامه هیچ گاه تعطیل هم نشد!!
طبقات بسیار دیگری از یهودیان طی جنگ در آلمان زندگی می کردند که هرگز از جنگ صدمه ای ندیدند. صدماتی از آن نوع که سربازان مجروح و معلول، یا صاحبان صلیب شوالیه و درجه داران مزین به صلیب آهنی متحمل شدند. بیش از هفتاد و پنج هزار یهودی در این طبقه بندی جای داشتند. بسیاری از یهودیان در ارتش نازی خدمت می کردند حتی در میان آنها نیمه یهودیان نیز حضور داشتند. در این میان، بعضی ها به مقامات و درجات بالا رسیدند از جمله یک ژنرال ارشد یهودی. این مطلبی است که ممکن نیست جای دیگر آن را بخوانید.
به رغم اینکه گفته می شود آلمان ها بهترین رکورد داران جهان هستند، با وجود این هنوز یک کلمه هم پیدا نشده است که نشان دهد آنها قصد داشته اند همه یهودی ها را به قتل برسانند بلکه برنامه آنها این بود که یهودی ها را از آلمان اخراج کنند. البته به یهودی ها اجازه داده می شد که اموال خود را به فروش برسانند و حساب های بانکی خود را نیز با خود منتقل کنند.
آنچه یهودیان اصلاً تمایل ندارند مردم از آن آگاه شوند، این است که آدولف آیشمن برای سال ها بهترین دوست آنها به شمار می رفت. نقش وی این بود که شهروندان یهودی را به خارج از آلمان انتقال دهد، نه اینکه آنها را به قتل برساند. وی تنها مسئولیت داشت که هر چه بیشتر یهودیان را به سرزمین فلسطین انتقال دهد. اسرائیلی ها همچنین نمی خواهند کسی بفهمد که صهیونیست ها با نازی ها در زمینه کمک رسانی به یهودیان آلمانی برای مهاجرت به فلسطین همکاری کامل و تنگاتنگی داشته اند.
اینجاست سندی در اختیار دارم که حاوی جزئیات کامل در مورد دیدار قاصد صهیونیستی، فیوال پولکس، از برلین پیش از جنگ جهانی دوم است. وی می خواست مهاجرین بیش از هر کشور دیگری، به فلسطین نقل مکان کنند. در سال 1937، یک مقام آلمانی به نام هربرت هیگن، مسؤل بیرون راندن یهودیان از آلمان بود و پولکس نیز در این زمینه با وی همکاری تنگاتنگ داشت. پولکس از 26 فوریه تا 2 مارس 1937 در برلین بسر می برد.
وی در این مدت دو جلسه با آدولف آیشمن برگزار کرد که بعدها در آرژانتین ربوده شد و به طور غیر قانونی به اسرائیل منتقل شد و توسط دادگاهی که صلاحیت رسیدگی به پرونده را نیز نداشت محکوم به اعدام شد و به چوبه دار آویخته شد. پولکس به آیشمن گفت که خواستار شتاب بخشیدن به مهاجرت یهودیان به فلسطین است و به همین منظور وی به سرعت آماده همکاری با آلمان هیتلری شد و برای جامه عمل پوشاندن به این هدف وی پیشنهاد ارائه اطلاعات محرمانه بریتانیا را به نازی ها داد.
پولکس همکاری خیلی نزدیکی با آیشمن داشت و به نحوی به آیشمن دوست شد که برای این مقام آلمانی برای دیدار از فلسطین به عنوان میهمان افتخاری صهیونیست ها و هاگانا (hagana) دعوتنامه فرستاد و به افتخار این میهمان برجسته نازی، یک میهمانی مفصل توسط یهودیان تدارک دیده شد. آیشمن دعوت را پذیرفت. سفر به فلسطین و پذیرایی توسط یهودی ها مورد استقبال آیشمن و همکارش هیگن قرار گرفت. هر دو در 26 سپتامبر 1937 برلین را ترک کردند و به وسیله کشتی رومانیا تحت پوشش روزنامه نگار راهی فلسطین شدند.
اما بریتانیا که در آن زمان فلسطین را تحت کنترل خود داشت، از هویت این دو آلمانی مطلع شد و مانع از ورود آنها به خاک فلسطین شد. به همین دلیل این دو قاصد ss که با هویت و چهره مبدل سفر می کردند، به مصر رفتند.
بنابراین صهیونیست های مأیوس می بایست به مصر سفر کنند تا از دوستان نازی خود در آنجا استقبال کنند. بنابراین این ضیافت در 10 اکتبر در قاهره برگزار شد.
در روز بعد پیمانی به امضا رسید که به موجب آن همکاری کامل بین یهودیان و نازی ها مورد توافق قرار گرفته بود. آنها توافق کردند که اطلاعات سری خود را در اختیار یکدیگر بگذارند. پولکس با اطمینان به نازی ها گفت که صهیونیست ها قصد دارند همه فلسطینیان را از فلسطین بیرون برانند و آنها را به اردن منتقل کنند. همان مأموریتی که ده سال بعد با همکاری و کمک امریکا به انجام رسید.
مطمئناً این مطالب را جای دیگری نخواهید خواند چرا که یهودیان میل ندارند کسی از همکاری نزدیک آنها با نازی ها در این زمینه مطلع گردد و یا اینکه کسی بفهمد که رهبران یهودی، آیشمن را به عنوان بزرگ ترین قهرمان و خیر در حق خود به سبب ساکن کردن یهودیان آلمانی در فلسطین بسیار ستوده اند. من این مطلب را از خودم در نمی آورم هر چند این مطالب تاکنون به صورت محرمانه نگه داشته شده اند. من تنها واقعیت را بیان می کنم. هر چند که این افشاگری ها و چاپ این مطالب سبب خواهد شد از سوی سازمان های مختلف یهودی مورد تهدیدات بیشتری قرار گیرم. اما پس از 40 سال باید گفت که دیگر به آن عادت کرده ام. دیگر این چیز ها نمی تواند مرا آزار دهد و من هم بیدی نیستم که با این بادها بلرزم.
پیش از سقوط فرانسه در جنگ جهانی دوم، این کشور مأمن یهودیان آواره بسیاری از کشورها بود. بسیار واضح بود که مردم فرانسه نیز همچون آلمان ها علاقه ای به یهودیان نداشتند اما حمایت حقوق فرانسه از یهودیان متولد و بومی فرانسه باعث نجات آنها از انتقال به اردوگاه ها شد و اغلب یهودیانی که توسط دولت فرانسه جمع آوری و به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند خارجی بودند. بسیاری از یهودیان متولد فرانسه نیز به اندازه کافی ثروتمند بودند که با پرداخت رشوه به مسئولان فاسد فرانسوی، مانع از انتقال خود به این اردوگاه ها شوند. تعداد یهودیانی که در اردوگاه های مختلف مردمند نیز در ابهام است؛ چرا که مسئولان فرانسوی، پس از جنگ تمایلی نداشتند به این جرم متهم شوند. طبق گزارش دولت،
تعداد یهودیانی که در اردوگاه های کار اجباری مرده اند، 37000 هزار تن است که شامل بچه ها نیز می شود که بسیار مایه تأسف است. اما بسیاری از یهودیان بزرگسال از این سرنوشت فرار می کنند. البته این عدد قدری محتاطانه به نظر می رسد.
با کمی تجزیه و تحلیل می توان دریافت که ادعای بسیار اغراق آمیزی که مبنی بر آن هیتلر قصد داشت همه یهودیان در آلمان و دیگر کشورهای اشغال شده را به قتل برساند، بی محتوا و به دور از واقعیت است. اگر هیتلر واقعاً چنین هدفی داشت، می توانست به راحتی در دهه 1930 و پیش از شروع جنگ آن را عملی کند. اما حتی پس از جنگ نیز اردوگاه های کار اجباری مملو از یهودیانی بود که در سال 1945 آزاد شدند. هر چند که بسیاری از آنها در آن دوره زمانی پس از آنکه متفقین خطوط راه آهن و کامیون های حامل غذا و تدارکات را منهدم کردند.
پس از اینکه امریکا و بریتانیا همه خطوط ارتباطی و تدارکاتی را از بین بردند، آذوقه رسانی به این اردوگاه ها بسیار مشکل شد و شرایط زندانیان در این اردوگاه ها پس از ماه ها بی غذایی بسیار وخیم شد و آنچه در عکس ها و گزارش ها از این زندانیان نشان داده می شود مربوط به این دوره است. اما واقعیتی که در هیچ یک از این گزارش ها به آن اشاره نشده است این است که این آلمان ها نبودند که مانع از رسیدن مواد غذایی به اردوگاه ها شده اند بلکه نیروهای متفقین بودند که با بمباران های سنگین باعث قطع خطوط تدارک رسانی به این اردوگاه ها شدند.
بسیار واضح است که شرایط زندگی در اردوگاه های کار اجباری و دیگر اردوگاه های یهودیان نمی توانست شرایط خوشایندی باشد. بنابراین آنها نمی توانستند در آن شرایط انتظار خوردن صدف یا خاویار داشته باشند.
آنچه من می توانم از مطالعه وضعیت نتیجه گیری کنم این است که حتی اگر هیتلر سعی داشت همه یهودیان را به قتل برساند، در این زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است.
اما نادرستی رقم شش میلیون کشته یهودی که به طور گسترده ای نیز جا افتاده است به
روش های مختلف قابل اثبات است.
اولاً حساب کشته های یهودی زمان جنگ طبق آمار صلیب سرخ بین المللی برگرفته از اسناد و مدارک به دقت حفظ شده از زمان جنگ بالغ بر 896546 نفر است.
این رقم حتی به یک میلیون نفر هم نمی رسد چه رسد به شش میلیون. از هیچ یک از آمار و ارقام صلیب سرخ نمی توان رسماً در ایالات متحده امریکا استفاده نمود؛ چرا که در صورت صدور اجازه برای استفاده از این آمار و ارقام، دشمنی لابی قدرتمند یهودیان را علیه خود بر می انگیزند.
دیگر سازمان های بین المللی نیز به دلیل همین هراس، آمار کشته ها را چیزی بین 5 تا 6 میلیون اعلام کرده اند. در اینجا یک «اگر» بزرگ به وجود می آید و آن این است که اگر واقعاً 6 میلیون کشته وجود دارد، همه آنها می بایست نام، آدرس، شماره تلفن، مدارک و سوابق تولد، مدارک و سوابق کاری، سوابق و مدارک اشتغال آنها موجود باشد. این طور نیست؟ آنها حتی یک میلیون اسم هم نتوانسته اند تا کنون ارائه دهند، به نحوی که بتوان صحت آن را تأیید کرد. پس برای 5 میلیون تن دیگر چه اتفاقی افتاده است؟
اگر صهیونیسم جهانی می خواست حتی کمی در این مورد اغراق نماید و آن را یک میلیون یهودی کشته شده اعلام می کرد، کسی معترض آن نمی شد. اما اینکه این عدد را تا 6 میلیون دست کاری کرده و بالا کشیده اند، بسیار مضحک به نظر می رسد. اما بسیاری این عدد را باور کرده اند و برای اطمینان می توانید از دوستان خود سؤال کنید.
منبع: نشریه 15 خرداد، شماره 16.
