عوارض خطرناک مصرف کوکائین، کراک و شیشه برای ورزشکاران

حتی بدون آمار دقیق و به صرف مشاهده مراجعان می توان نتیجه گرفت که سوءمصرف دارو در بین ورزشکاران ما نیز یکی از مشکلات است. دارو مانند یک تیغ دولبه، مقوله حساسی تلقی می شود و دانستن خطرات مصرف و دستیابی بی حد و حصر آن، دست کم برای افراد فعال در حوزه ورزش یا آنهایی که در آینده درگیر آن می شوند، ضروری به نظر می رسد.
این دسته از داروها شامل تعداد زیادی از داروها مثل آمفتامین ها و مت آمفتامین (کراک و شیشه) و کوکائین است که به اشکال مختلف باعث تحریک سیستم عصبی مرکزی می شود. این داروها به طور معمول جهت افزایش هوشیاری، رفع خستگی، کاهش اشتها، معالجه برخی از خواب آلودگی ها و نیز به عنوان یک تدبیر درمانی در کودکان پرتحرک به کار می رود. در میان ورزشکاران داروهای محرک مغزی مختلف برای افزایش میزان انرژی، دقت و تمرکز حواس، تحریک رفتاری و بالابردن سطح هوشیاری استفاده می شود. بر اساس قدرت دارو، میزان مصرف و تحمل ذاتی بدن فرد، پس از مصرف این داروها طیفی از اثرات و نشانه های بالینی عارض می شود.
کوکائین یکی از این دسته داروهاست که مصرف آن امروزه به صورت یک واقعیت دردناک در کشورهای پیشرفته و در حال توسعه درآمده است.
کوکائین به طور عمومی سیستم عصبی مرکزی را تحریک می کند. در انسان این اثر تحریکی ابتدا به صورت نوعی احساس شادابی و سرخوشی ظاهر می شود و گاهی اوقات ممکن است منتج به احساس پوچی و ناامیدی شود، اما این علائم کذایی خیلی زود جای خود را به لرزش و هیجانات به صورت انقباض و انبساط متوالی عضلات می دهد. از دیگر عوارض این ماده ایجاد هیجان، بی قراری، بی خوابی، اضطراب و در بعضی موارد جنون ناشی از مسمومیت می شود و در مورد اخیر فرد دچار توهمات ذهنی شده و از حالات خودفریبی و خیالات بی اساس و اختلال در تشخیص زمان رنج می برد.
علاوه بر اختلالات فکری رفتاری، عوارض سمی خطرناک کوکائین شامل: آریتمی قلبی، اختلال در خون رسانی به قلب، انفارکتوس میوکارد، میوکاردیت، نارسایی احتقانی قلب، بیماری عضله قلب، اسپاسم عروق مغزی و نخاعی، خونریزی داخل جمجمه ای، قطع جریان آئورت، تجزیه فیبرهای عضلانی با نارسایی حاد کلیوی و کبدی، بالا رفتن حرارت بدن، انعقاد منتشره داخل عروق (DIC) و حملات صرع ممکن است در نتیجه تحریک سیستم عصبی مرکزی رخ دهد.
محققان عقیده دارند که بیشتر مرگ و میر ناشی از کوکائین در اثر این حملات است که به نوبه خود به کمبود اکسیژن در سلول های مغزی منجر می شود. یکی دیگر از این داروها آمفتامین است که جزو مهم ترین محرک های مغزی است. این داروها محرک های مغزی قوی است که به عنوان داروهای کمکی نیروزا در طول سال های متمادی مورد مصرف قرار گرفته است.
واکنش های جانبی روی سیستم اعصاب مرکزی که با مصرف این دارو حاصل می شود عبارت است از: اضطراب، بی خوابی، عصبانیت، ایجاد رفتار تهاجمی، نوعی خشونت، بی قراری، حالت جنون، خودبزرگ بینی و توهمات ذهنی، لقوه، گیجی، هیجان، اغما و خونریزی های داخل جمجمه ای. این داروها همچنین باعث بروز تعدادی از پاسخ های فیزیولوژیک می شود که از بین آنها می توان به افزایش فشار خون، افزایش تعداد ضربان قلب، اتساع ریوی ملایم، افزایش میزان متابولیسم بدن و افزایش اسیدهای چرب آزاد پلاسما اشاره کرد. این داروها از طریق اختلال در کار مکانیسم های تنفسی تنظیم کننده حرارت بدن ورزشکاران را در معرض خطر بیماری گرمازدگی قرار می دهد. افزایش دمای بدن مشکل جدی برای ورزشکارانی است که در محیط های گرم تمرین می کنند و این مطلب تنگی عروق محیطی توسط دارو و در نتیجه عدم اتلاف گرما از بدن است. موارد مرگ گزارش شده ناشی از این دسته داروها به دلیل خونریزی عروق مغزی، نارسایی حاد قلبی و بالا رفتن شدید دمای بدن بوده است. ورزشکارانی که آمفتامین ها را مصرف می کنند، فکر می کنند قادر هستند دردهای ناشی از صدمات ورزشی را نادیده بگیرند و از این رو به مسابقه ادامه می دهند و به این ترتیب، صدمه حاصله گسترش پیدا کرده و خطرات بیشتری برای آنان به دنبال خواهد آورد.
منبع: روزنامه جام جم ( www.jamejamonline.ir )